Μήπως εκείνο που θρηνούμε δεν είναι ακριβώς ο νεκρός καλλιτέχνης, αλλά το κομμάτι του εαυτού μας που ταυτίστηκε μαζί του, με τους δίσκους, τα τραγούδια του, ίσως και με την εικόνα του; Κοντά σ’ αυτά κι ένα μνημειώδες μπέρδεμα με ανθρώπους που, μέσα στη φούρια τους, αντί να θρηνήσουν τον David Bowie θρήνησαν τον David Zowie, έναν Βρετανό house DJ...

Θα περίμενε κάποιος ότι ένα γέννημα-θρέμμα της γης και της μουσικής σκηνής του Seattle, θα το ξεψάχνιζα για το saga του grunge και ειδικότερα για τους Alice In Chains στων οποίων την πρώτη σύνθεση υπήρξε άμεσα αναμεμειγμένος. Αλλά το Avotek έχει πάντα στόχο τα καλώδια και τη φιλοσοφία τοποθέτησής τους, οπότε άδραξα την ευκαιρία να ρωτήσω τον Johnny Bacolas για τις νεώτερες αλλά και παλαιότερες θέσεις του για τις ηχογραφήσεις, πάντα παράλληλα με τα δικά του βήματα έμπροσθεν και πίσω από την κονσόλα. 

Τελικώς βέβαια μάλλον μετάνιωσα που δεν ρώτησα για τα φίλτρα που χρησιμοποίησε με τους Second Coming όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 έκανε εκείνη την περίφημη διασκευή στην "Αφιλότιμη" του Στράτου Διονυσίου. Αλλά εν τέλει θεωρώ ότι έχω κάνει έναν ακόμη καλό φίλο εν Αμέρικα, οπότε κάποια στιγμή θα το μάθω και αυτό. Να ευχαριστήσω επίσης τον τραγουδιστή των INK Χρήστο Τσάνταλη, συνεργάτη του Bacolas στη νέα στούντιο δουλειά του θρακιώτικου συγκροτήματος (Loom), καθώς με έφερε σε επαφή με τον Ελληνοαμερικάνο σύνθετη, μουσικό και παραγωγό...

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η τελευταία γενιά Αμερικάνων μουσικών που ενηλικιώθηκε ανέγγιχτη από την ψηφιακή απελευθέρωση, σαγηνεύτηκε από την πλούσια και παρθένα πολιτισμική παράδοση της πατρίδας της, επιχειρώντας να την απογυμνώσει και να την παραδώσει εκ νέου με μία ρομαντική, καλειδοσκοπική, μα και νοσταλγική ματιά...

Πρόκειται για ένα καλά δομημένο, ποιητικό υβρεολόγιο θυμού, βρετανικής αναρχίας, υγιούς μισανθρωπισμού και αγανάκτησης, βασισμένο σε μια λεκτική σημειολογία η οποία βρίθει από «bollocks», «pricks», «bastards» και «cunts». 

Μπορεί να ήταν εκείνος που συνέλαβε το σχέδιο του θρυλικού και απόλυτα άρτιου ραδιοφωνικού υπερτραγουδιού ονόματι "Hotel California", όμως καμία φωτιά δεν πήραν τα social media στην είδηση του θανάτου του

3 χρόνια δουλεύανε τον νέο τους δίσκο, Internet, οι Ρόδες United και τώρα είναι πια έτοιμοι να τον παρουσιάσουν, για πρώτη φορά, στο κοινό –αυτό το Σάββατο, 23 Ιανουαρίου, στο Gagarin. Με την αφορμή, ρωτήσαμε τον Νικήτα Κλιντ να μας πει δυο λόγια για όσα ακούει αυτή την εποχή...

Σημειολογία, τομή και σημειογραφία του David Bowie δίπολου Heroes/Hansa Ton Studios, στην παγκόσμια ιστορία των ηχογραφήσεων

Εξερευνώντας το έργο καλλιτεχνών που έχουν καταπιαστεί με τη θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής κυκλικότητας σε θέματα απώλειας μνήμης, συνειδητοποιούμε τη συμβολική του υπόσταση σχετικά με την αδυναμία της ανθρωπότητας να σχηματίσει αναμνήσεις βασισμένες αποκλειστικά στο παρόν...

Ο αριθμός των 50 αποχρώσεων αποτελεί υπερβολή, αλλά το 2015 έκλεισε πλέον και ως Avopolis επιλέξαμε και παρουσιάζουμε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες βινυλιακές προτάσεις της χρονιάς που μας άφησε. Ποικίλες οι καλαίσθητες μορφές τους, αλλά ανεπαρκείς σε αριθμό, ελέω μιας αγοράς δραστήριας σε παραγωγή και σε αυξανόμενη προσφορά. Στα πλαίσια της παρουσίασης αυτής, φιλοξενούνται επίσης εκδόσεις που αφορούν τόσο την εγχώρια συναυλιακή επικαιρότητα (Harakiri For The Sky αύριο 15 Ιανουαρίου στη Death Disco, Saturnalia Temple στο An Club μεθαύριο Σάββατο 16 Ιανουαρίου, αλλά και Asphyx 26 Μαρτίου στο Eightball της Θεσσαλονίκης), όσο και επικείμενα διεθνή φεστιβάλ (Blastfest 2016, Νορβηγία και Roadburn 2016, Ολλανδία)

Καθισμένος σε ακρωτήρι ελκυστικό, λάμβανε τις συγκλίνουσες δυνάμεις του περιγύρου του στη δεκαετία του 1970, κατά την οποία η απέχθεια γινόταν καθημερινότητα. Φρόντιζε όμως να αναπνέει και να συλλογίζεται ως ένα παιδί μεγαλωμένο στο Brixton. Αλήθεια, πόσοι το κατάφεραν αυτό;