Δεν προλάβαμε να γράψουμε και να αφομοιώσουμε τα όσα σκεφτόμασταν για τον Lemmy και τον David Bowie και αμέσως φάγαμε μία ακόμα σφαλιάρα: πέθανε ο Glenn Frey των Eagles, μετά από επιπλοκές που εμφανίστηκαν ύστερα από εγχείρηση.
Η είδηση θα περνούσε υπό άλλες συνθήκες στα «ψιλά», αν δεν ήταν πρόσφατος ο χαμός του Bowie. Βλέπετε, γίναμε συλλογικά και ηλεκτρονικά (υποτίθεται) κάπως πιο ευαίσθητοι στον τομέα της μουσικής. Ωσάν άλλες μετα-μεσόκοπες θείτσες, οι οποίες κλαίνε έναν πεθαμένο που ποτέ δεν δέθηκαν μαζί του, έσπευσαν διάφοροι να γκουγκλάρουν τον Bowie και το πρώτο αποτέλεσμα που βγήκε το ανέβασαν στο Facebook. Κάτσε ρε φίλε, θα σκεφτείτε. Εσύ τι είσαι εδώ; Πολιτιστική αστυνομία; Όχι, και καλά θα κάνατε να το επισημάνετε. Απλώς η φρικαλεότητα της δημόσιας σφαίρας οξύνει μερικές φορές τα πνεύματα, με αποτέλεσμα να παρασυρόμεθα.
{youtube}puHoadtIivc{/youtube}
Αν ο κόσμος δεν ήταν τόσο υποκριτικός, τόσο ο καθένας από εμάς μέσα σε αυτή τη θλιβερή αστική του ύπαρξη, όσο και τα social media θα έπρεπε να έχουν πάρει φωτιά από την απώλεια του Glenn Frey. Μάταια περιμέναμε κάτι τέτοιο. Βλέπετε, ο Frey μπορεί να συνέλαβε το σχέδιο του θρυλικού και απόλυτα άρτιου ραδιοφωνικού υπερτραγουδιού ονόματι "Hotel California", αλλά, διάολε, δεν ήταν στις εμφανίσεις του τόσο εκκεντρικός ώστε να προκαλεί για τους λάθος λόγους το κάθε χιπστεροειδές τσουτσέκι να προβοκάρει ελεγχόμενα τη θεία του που έχει στο φίλη στο Facebook, ανεβάζοντας μια φωτό του Bowie από το (ακόμα ανεξερεύνητο για κάποιους) Aladdin Sane.
Ο Glenn Frey είχε μια αξιοσέβαστη πορεία του τύπου που έχει κι ένα μάτσο ακόμα ταλαντούχων μέχρι το κόκκαλο Αμερικάνων, οι οποίοι βγαίνουν στη σκηνή και κόβουν σαν αγγουράκια τουρσί κάθε ψευτοεστέτ καλλιτέχνη μεγαλωμένο στη suburbia ενός προαστίου-ναυαγίου. Δείτε τον Frey στο παραπάνω βίντεο: χαλαρός, να απολαμβάνει τη δουλειά του, εμφανίζεται λιτός και απέριττος, με μια ειδυλλιακή και αξιοζήλευτη άνεση, στα καθημερινά του ρούχα, να παίζει την ακουστική του κιθάρα.
Μπροστά στην εικόνα αυτή, όλοι οι άλλοι είμαστε απλά αποτυχημένοι μωροφιλόδοξοι, που προσπαθούμε να κάνουμε τη διαφορά. Δείτε τον υπέροχο Joe Walsh να δέρνει γλυκά, όπως στο "Outside" των Foo Fighters, ή τον Don Henley να πετυχαίνει το ανήκουστο –να τραγουδάσει άρτια, παρότι ντράμερ. Και τον εξαίσιο Bernie Leadon να δείχνει βέβαιος ότι, μετά από λίγα χρόνια, όταν θα γυρίσει σπίτι, θα πιει μια μπίρα και θα χαζολογήσει με την κόρη του Reagan.
Και για να ολοκληρωθεί η φρίκη, θα πρότεινα σε κάθε παλιόβλαχο να ανακαλύψει πάλι τις ιλαροτραγωδίες, τις απίθανες ιστορίες πίσω από το "Hotel California". Έτσι για να δείξει ότι ξέρει να χειρίζεται καλά το Wikipedia.
Έχε γεια, Glenn Frey. Τα κατάφερες. Κάτι άλλοι εδώ θα παλεύουν για πάντα μάταια.
