Κύριε Bacolas, υπήρξατε ενεργός μουσικός την εποχή που στις Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξε η ρότα των ηχογραφήσεων και από τον αναλογικό τρόπο περάσαμε στον ψηφιακό. Δημιούργησε αυτή η μεταφορά κάποια προβλήματα, ειδικότερα στα νεότευκτα συγκροτήματα; Ως παραγωγός χρησιμοποιείτε αμφότερες τις τεχνοτροπίες/τεχνολογίες στις ημέρες μας;
Δεν αποτέλεσε αναγκαστικά πρόβλημα, για μένα. Εκείνη την περίοδο δεν ήμουν άλλωστε υπεύθυνος για τις ηχογραφήσεις των Second Coming, σε επίπεδο παραγωγής: ήταν επομένως οι παραγωγοί τους που έπρεπε να βγάλουν άκρη με τέτοια ζητήματα.
Στα μέσα των 1990s οι εγγραφείς ADAT ήταν αυτό για το οποίο όλοι μιλούσαν και οι ψηφιακές ηχογραφήσεις πραγματικά είχαν την τιμητική τους. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Αγόρασα έναν αμέσως μόλις βγήκαν στην αγορά. Νομίζω ότι στοίχισε περίπου 3.000 δολάρια για ένα οχτακάναλο (σ.σ.: αρκετά ακριβό, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα). Αγαπούσα τη νέα τεχνολογία, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς! Θυμάμαι ότι πολλοί που ήξερα μισούσαν τις ψηφιακές ηχογραφήσεις. Κατάλαβα όμως αμέσως την ακρίβεια των ψηφιακού δρόμου και τις νέες δυνατότητες, τις οποίες παρείχε. Μετά βέβαια ήρθαν τα Pro Tools και άλλαξαν τα πάντα και πρέπει να ομολογήσω ότι έγινα (και παραμένω) οπαδός τους. Στις ηχογραφήσεις χρησιμοποιώ πραγματικούς ενισχυτές και φυσικά όργανα αλλά γράφω τα πάντα ψηφιακά: συνεχίζω να αγαπάω και να υποστηρίζω αυτόν τον τρόπο.
Οι παραγωγές του αμερικάνικου underground στα τέλη των 1980s επηρέασαν πολλά σημεία του mainstream, ειδικότερα στο θέμα των ντραμς και του κομπρέσορα. Είναι κάτι που το παρατηρήσατε και εσείς; Δώστε μας μια γενική εικόνα του κλίματος που επικρατούσε στις ηχογραφήσεις και παραγωγές στην αρχή της πορείας σας...
Όταν ξεκινήσαμε με τους Alice In Chains, το 1986, ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να ηχογραφούμε σε ένα από τα καλύτερα στούντιο του Seattle, τα London Bridge Studios (τα οποία μάλιστα ακόμα λειτουργούν και κατέχουν περίοπτη θέση). Είχαμε επίσης έναν κορυφαίο σε κατάρτιση μηχανικό ήχου, τον Peter Barnes, ο οποίος έδινε μεγάλο όγκο στον ήχο –κάτι πολύ καλό, αν αναλογιστεί κανείς τη μικρή μας πείρα στο να μορφοποιούμε τις συνθέσεις μας. Ο Tim Branom ήτανε επίσης ακόμα ένας παραγωγός/μηχανικός με τον οποίον δουλέψαμε. Αμφότεροι βρίσκονται ακόμα στον χώρο. Εμείς, από την άλλη, όπως είπα, ήμασταν πολύ άγουροι· ήταν η πρώτη μας εμπειρία σε μεγάλο στούντιο, με έναν πραγματικό μηχανικό ήχου.
Μάθαμε πολλά από τους Peter και Tim, νιώθω τυχερός που είχα/είχαμε αυτούς τους ανθρώπους πάνω από τα κεφάλια μας. Ήμασταν παιδιά 16 και 17 χρονών και ακουγόμασταν πολύ καλά στη μαγνητοταινία, πιθανώς και πιο καλοί από ό,τι ήμασταν στην πραγματικότητα. Ηχογραφήσαμε τα πάντα σε 24κάναλη κονσόλα και σε ταινία των 2 ιντσών. Είχαμε ένα τεράστιο snare drum και τόνους από reverb, όπως ακριβώς περιμένει κάποιος από μια ηχογράφηση του 1986. Τέτοιες λογικές ακούω ακόμα και στις ημέρες μας, σε σύγχρονα τραγούδια και παραγωγές. Θεωρώ ότι, αν γίνεται με τον κατάλληλο τρόπο –όπως για παράδειγμα συμβαίνει σε ένα τραγούδι της Lana Del Rey– αυτός ο ήχος και το εφέ μπορούν να προσδώσουν την πλέον κατάλληλη ατμόσφαιρα/διάθεση σε μια ηχογράφηση. Το λέω σαν παράδειγμα φυσικά, δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε μόνο του ένα snare drum θα πάρει όλα τα εύσημα για τη δημιουργία μιας σωστής ατμόσφαιρας. Κάθε τραγούδι πρέπει να αντιμετωπίζεται ανεξάρτητα και να γίνεται σωστός καθορισμός των αναγκών του, ώστε να αναδειχθεί.
{youtube}L-gx957MEO4{/youtube}
Οι παραγωγές στον χώρο του grunge αμφισβητήθηκαν από τους ίδιους τους μουσικούς του είδους, στα 1990s. Υπήρξε κατά τη γνώμη σας πραγματικός λόγος για αυτή την αντιμαχία;
Η αλήθεια είναι ότι καταλαβαίνω τον γόρδιο δεσμό σε αυτό το θέμα, το οποίο στην τελική έχει να κάνει με την ελευθερία που διαθέτει ένας καλλιτέχνης ή ένα συγκρότημα, βάσει των συμφωνηθέντων με τις δισκογραφικές. Οι μπάντες έχουν δηλαδή όση ελευθερία αποπνέει η συμφωνία τους σε επίπεδο νομικών όρων, οπότε πολλές φορές (τις περισσότερες) οι εταιρείες έχουν τον «τελικό λόγο» περί του τι εκδίδεται, ποιες μίξεις θα αποδεχθούν, ακόμα και ποια τραγούδια. Αυτά αποτελούν κομμάτια του ρόλου των τύπων που βρίσκονται στα τμήματα A&R. Ο/η παραγωγός γίνεται «γέφυρα» σε τέτοιες περιπτώσεις, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κάθε πλευράς και την ίδια στιγμή να κρατήσει ζωντανό το καλλιτεχνικό του/της όραμα και την επαγγελματική του/της ακεραιότητα.
Στα 1990s σημειώθηκε ένας πυρετός του χρυσού αναφορικά με το «grunge» (σ.σ.: τα εισαγωγικά δικά του) και υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες παραγωγοί και εταιρείες προσπάθησαν να κοπιάρουν αυτό που εκείνη την εποχή πουλούσε εκατομμύρια δίσκους. Και γιατί άλλωστε να μην το κάνουν; Η λογική ήταν να αρμέξουμε την αγελάδα μέχρι να στεγνώσει. Συνέβησαν πολλά περιστατικά ανάλογου τύπου και θεωρώ ότι ήταν λογικό να συμβούν, πάντα έτσι γίνεται. Οι εταιρείες και οι παραγωγοί είναι μέσα σε όλο αυτό για να βγάλουν λεφτά. Και, για την ακρίβεια, πολλά λεφτά.
Αυτή την εποχή, με ποιες παραγωγές ασχολείστε;
Πρόσφατα τελείωσα με μια δουλειά πάνω στο ανεξάρτητο φιλμ Drag Hell: Zombies (Meat Lovers). Ήμουν ο μουσικός επιμελητής, ο μουσικός μοντέρ και ένας από τους συνθέτες και μουσικούς παραγωγούς της ταινίας. Ήταν μια μακρά σε χρόνο διαδικασία, κοντά στους 5 μήνες. Η ταινία βγήκε τον Οκτώβριο του 2015 σε επιλεγμένες αίθουσες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα πάει και σε κάποια φεστιβάλ και θα βρει πιστεύω σύντομα τον δρόμο της και για τις συνδρομητικές ψηφιακές πλατφόρμες προβολής.
Τώρα έχω επικεντρωθεί στη νέα μου μπάντα και στον δίσκο που ετοιμάζουμε. Βρίσκομαι στο 75% της διαδικασίας (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε τον Οκτώβριο), για τα 13 τραγούδια που έχουμε ηχογραφήσει. Είμαι ο κύριος συνθέτης, όπως και ο παραγωγός. Ακόμα κάνω βέβαια οντισιόν για μερικούς τραγουδιστές, η υπόλοιπη μπάντα έχει πάντως πλήρως αναμειχτεί στη διαδικασία ηχογράφησης και πρέπει να προσθέσω σε αυτό το σημείο ότι πρόκειται για κάποιους από τους καλύτερους μουσικούς που έχω συναντήσει. Αυτό είναι μάλιστα ένα άλμπουμ το οποίο ήθελα να κάνω εδώ και πολλά χρόνια. Ήθελα δηλαδή να κάνω έναν δίσκο που προσωπικά θα αγόραζα και να στήσω ένα σόου το οποίο θα ήθελα να πάω να δω. Δεν υπάρχουν πολλές δουλειές να με τραβούν στην ολότητά τους, ούτε πολλά live που με προσελκύουν. Η μουσική μας έχει επιρροές από τη Lana del Ray, τη Shakira και τον George Michael, όσο και από τη latin και μεσογειακή μουσική.
Είσαστε από τους παραγωγούς που προσπαθούν την ηχογράφηση να εμφυσήσουν το live συναίσθημα μιας μπάντας; Ή προτιμάτε να κατασκευάζετε έναν δίσκο με το studio ως ένα επιπλέον όργανο προς χρήση;
Δύσκολη ερώτηση... Είναι κάτι που κρίνεται ανά περίπτωση. Συνήθως πιστεύω στο να αφήνω τα τραγούδια ανοικτά σε κατευθύνσεις, ώστε να αναπτύσσονται μέσα στο studio –και να μην με απασχολεί πώς θα μεταφερθούν σε ένα live περιβάλλον, όταν βρίσκονται πλέον σε αυτό το σημείο της διαδικασίας. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθει ως προοπτική μόνο όταν τελειοποιηθεί και ολοκληρωθεί η επεξεργασία. Θέλω να πω ότι, αν ηχογραφείς μία οργανική μπάντα 4 αγωγών (όπως οι AC/DC, για παράδειγμα), το να προσπαθήσεις να αιχμαλωτίσεις το live συναίσθημα είναι η καλύτερη λύση. Υπάρχει όντως η ανάγκη να γίνονται live ηχογραφήσεις, αλλά αυτό είναι μια μετασκέψη, στην πραγματικότητα. Τα τραγούδια πολλές φορές αναπτύσσονται και παίρνουν σάρκα και οστά όταν μπουν κάτω από τον φακό του software ηχογράφησης. Σαφώς και μου αρέσει λοιπόν να επεμβαίνω, στο μέτρο του αναγκαίου φυσικά, ενώ κάνω μια παραγωγή.
{youtube}U3p6JDGWjcQ{/youtube}
Θεωρείτε ότι υπάρχει κάποιος σωστός δρόμος για να μάθει κανείς να στέκεται πίσω από την κονσόλα; Δεκάδες ειδικευμένα περιοδικά και sites παρέχουν γνώση, ενώ υπάρχουν σχολές και φυσικά ο κλασικός τρόπος: να εμπλακείς στο προσωπικό ενός studio...
Ο καθείς πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο και τρόπο. Για κάποιους, το να μελετούν μόνοι τους είναι η καλύτερη οδός· για άλλους το να παρακολουθούν μαθήματα και για μερικούς με το ανακατευτούν πρακτικά σε ένα studio. Αυτό που δουλεύει καλύτερα για τον καθένα, λοιπόν! Το να έχεις όραμα βοηθάει στο να βρεις τα πατήματά σου και να επιτύχεις τους στόχους σου. Προσωπικά δουλεύω καλύτερα –είτε μόνος μου, είτε με άλλους μουσικούς– στο περιβάλλον ενός studio. Δεν θα μπορούσα να διδαχθώ τα Pro Tools μέσω μαθημάτων. Έμαθα την παραγωγή σαν έννοια και πράξη δουλεύοντας επί σειρά ατελείωτων ωρών, κάνοντας βαρετά drum-edits και λεπτή χειρουργική επεξεργασία σε σημεία όπου χρειαζόταν να αντικατασταθεί κάποιος ήχος. Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως.
Για το τέλος, πρέπει φυσικά να μας πείτε και τα προσωπικά σας πλάνα...
Τα άμεσα σχέδιά μου περιλαμβάνουν την ολοκλήρωση του δίσκου που ηχογραφούμε με τη μπάντα μου, όπως και την ίδια, σε επίπεδο μελών. Μετά φυσικά θα ακολουθήσουν πρόβες για τις live εμφανίσεις: είναι το σημείο όπου όλα γίνονται πολύ συναρπαστικά! Προσπαθώ να στήσω ένα σόου όπου οι ηχοχρωματικοί συνδυασμοί να έχουν άμεσο συναισθηματικό αποτέλεσμα στο ακροατήριο, μα και σε εμάς τους ίδιους. Όμορφη και δραματική μουσική από παθιασμένους και κορυφαίους μουσικούς, οι οποίοι θα δίνουν παθιασμένες ερμηνείες. Αυτός είναι ο στόχος μου.
{youtube}AnsgJUkwFnY{/youtube}
