.jpg)
Η άνοιξη μπήκε πλέον επίσημα και οι δισκογραφικές κυκλοφορίες συνεχίζουν ακάθεκτες να φτάνουν στα ακουστικά μας. Στον μήνα που έκλεισε το πρώτο τρίμηνο του 2021 ακούσαμε πράγματα που περιμέναμε πολύ καιρό (Lana Del Rey), πράγματα που μας ήρθαν χωρίς να το περιμένουμε (Nick Cave & Warren Ellis) αλλά και πράγματα που ανακαλύψαμε στην πορεία.
Έτσι, λοιπόν, στο Avopolis τον Μάρτιο…
...αφήσαμε τον Nick Cave και τον Warren Ellis να μας δείξουν την Αποκάλυψη
Nick Cave & Warren Ellis - Carnage
(Goliath Records)
«[...] επουράνια βασίλεια, πάθη της ψυχής, εφηβικές φαντασιώσεις, μυθολογικοί ήρωες, απόκοσμα σύννεφα έτοιμα να φέρουν τη βροχή, υπέροχα πρωινά, η Αποκάλυψη -όλη η σημειολογία της αυτού μεγαλειότης του στροβιλίζεται και λυσσομανά γύρω από το Carnage. [...] Στα 63 του, ο Nick Cave συνεχίζει να θέτει ερωτήματα για τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής, της ανθρώπινης ύπαρξης καθ’ αυτής σε τόσο σκοτεινούς καιρούς, στον αέναο δρόμο για την λύτρωση».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Είδαμε τη Lana Del Rey να σφυρίζει την παράταση του Norman Fucking Rockwell! και να βάζει αυτογκόλ
Lana Del Rey - Chemtrails Over The Country Club
(Interscope/Polydor)
«Τα μικρά, αλλά διακριτά βήματα που κάνει πάντα η Lana Del Rey στο δικό της γήπεδο, αυτή τη φορά τη φέρνουν πιο κοντά στην (πατροπαράδοτα dreamy) folk πλευρά της, με το Chemtrails Over The Country Club να ακούγεται συχνά σαν την παράταση του NFR!. Μια παράταση επικίνδυνη για αυτογκόλ. [...]Ο εντός έδρας χαμαιλεοντισμός της Lana Del Rey εδώ αποδίδει μόνο στα σημεία. Στη δισκογραφική κούρσα της, αναπόφευκτα το Chemtrails Over The Country Club αργεί να δει τη γραμμή του τερματισμού. Κι αυτό γιατί, τελικά, από τον δίσκο λείπει σιγουριά και σε στιγμές μοιάζει να την πάει κι όχι να τον πάει».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
Ακούσαμε τον πρώτο πραγματικά σπουδαίο δίσκο που γέννησαν τα Covid χρονικά
Mogwai - As The Love Continues
(Rock Action)
«Οι ψαρωτικοί, φαινομενικά βαρυσήμαντοι τίτλοι των συνθέσεων προδιαθέτουν τον ακροατή για τεράστια συναισθήματα, πριν τα επικυρώσουν οι πλημμυριστικές ενορχηστρώσεις. [...] Με το As The Love Continues να αναδεικνύεται στον πρώτο πραγματικά αξιομνημόνευτο rock -ή μη- δίσκο που γέννησαν τα Covid χρονικά, οι Mogwai πατούν νέες κορυφές και ευαγγελίζουν εμφατικά την επόμενη μέρα, εκεί που η αγάπη συνεχίζεται».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Όσο η αγάπη συνεχίζεται, δεν έχει να φοβάται κανείς τίποτα. Ειδικά οι Mogwai.
Βρήκαμε τους υπότιτλους μιας διαταραγμένης εδώ και καιρό πραγματικότητας
Arab Strap - As Days Get Dark
(Rock Action)
«Αν κάποτε το σκωτσέζικο δίδυμο έμοιαζε να προβάλει ένα νοσηρό, ψυχωτικό σύμπαν μέσα από τα τραγούδια του, τώρα οι εποχές τους πρόλαβαν και πλέον, όλα όσα μας τραγουδούν, μοιάζουν ως υπότιτλοι σε μία διαταραγμένη εδώ και καιρό πραγματικότητα. Υπό αυτή την έννοια, οι Arab Strap στο As Days Get Dark, όχι μόνο ακούγονται λιγότερο πεσιμιστές και μελαγχολικοί από ποτέ, αλλά ίσως υπάρχουν στιγμές που πραγματικά σιγοκαίει μία νέα ελπίδα μέσα τους, μία νέα όρεξη για ζωή. Και αν αυτό δε λέει πολλά για τους ίδιους, λέει πολλά για τον κόσμο που ζούμε».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Προβλέψαμε πως η Tamara Hope θα βρει μια θέση στις λίστες του Δεκεμβρίου
The Weather Station - Ignorance
(Fat Possum Records)
« Είτε μιλάμε για κοινότοπους θεματικούς άξονες, όπως η παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και η καταγραφή της συγκρουσιακής της φύσης, είτε για λιγότερο τετριμμένες ανησυχίες νατουραλιστικού περιεχομένου, οι ιστορίες της Tamara Hope έχουν βάθος που νοηματοδοτεί τις επανειλημμένες ακροάσεις. Οι τελευταίες αποκαλύπτουν έναν δίσκο που μπορεί να μην ανταποκρίνεται ακριβώς στους ενθουσιώδεις διθυράμβους που έχει λάβει από την πλειονότητα του μουσικού τύπου, ωστόσο «κλειδώνει» μια αξιοσέβαστη θέση στις λίστες του Δεκεμβρίου με τα καλύτερα της χρονιάς.».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ.
Αφήσαμε τον σκληρό ήχο να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο
Divide and Dissolve - Gas Lit
(Invada Records)
«Η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και αυτό προσπαθούν να κάνουν οι Divide and Dissolve, υφαίνοντας έναν ακόμα εξαιρετικό, σκοτεινό instrumental δίσκο που καταφέρνει να απελευθερώσει τον τυπικό sludge metal ήχο από τα στεγανά του, μέσω jazz αυτοσχεδιασμών και μιας υφέρπουσας giallo soundtrack ατμόσφαιρας. [...] Το πειραματικό ντουέτο βάζει γερές βάσεις για την ένταξή του στα σχήματα που θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια με νέες ιδέες και όχι προκάτ αναμασήματα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.
Παραδεχτήκαμε έναν σκεπτόμενο, αμετανόητα αλιτήριο από το Νορθάμπτον
Slowthai - TYRON
(Method Records)
«Το Tyron έχει κάμποσες αρετές: την ανήσυχη γκάμα σκέψεων, το μενού από samples και τα ζωηρά θέματα που διαθέτουν μία βαρύνουσα σοβαρότητα παραπάνω. Όλα αυτά δείχνουν την ικανότητα του Slowthai να «παίζει» σε όποιο εναλλακτικό τερέν θέλει, αν και βέβαια έχει αρκετό δρόμο ακόμη μπροστά του, μέχρι να θεωρηθεί ολοκληρωμένος και επιδραστικός δημιουργός για τη γενιά του».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.
Είδαμε τον καπνισμένο αμερικανικό Νότο
Still Corners - The Last Exit
(Wrecking Light Records)
«Αν και η αθώα πλευρά της εσωστρεφούς ψυχεδέλειας παραμένει το βασικό συστατικό που εμπνέει τους λονδρέζους Still Corners στον 5ο τους δίσκο, The Last Exit, ο καπνισμένος αμερικάνικος ορίζοντας είναι το πολυτιμότερο φετίχ εδώ. [...] Τα αισθητικά τους ραντάρ αυτή τη φορά φεύγουν από τις ονειρικές απολαύσεις και προσανατολίζονται αλλού. Επιλέγουν να πουν τραγούδια που αφήνουν σκόνη πίσω τους. Όπως τη σκόνη που σηκώνουν τα αυτοκίνητα όταν βάζουν μπρος να φύγουν σε έναν άδειο χωματόδρομο».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Τελευταία Έξοδος: Still Corners
Βρήκαμε έναν δίσκο που κάνει ό,τι υπόσχεται ο τίτλος του
Mechanimal - Θόρυβος
(Inner Ear)
«Ο Γιάννης Παπαϊωάννου με μια ανανεωμένη μηχανή αυξημένης γυναικείας ισχύος για το εδραιωμένο στον χρόνο και αξιόπιστο όχημα των Mechanimal ανοίγει με τον Θόρυβο ένα νέο κεφάλαιο στο άοκνο καλλιτεχνικό ταξίδι του, με ένα πλούσιο, πολυεπίπεδο περιεχόμενο που αξίζει να διαβαστεί πολλές φορές και να ακουστεί ακόμα περισσότερες».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Και είδαμε τον Γιάννη Βεσλεμέ να αφήνει πίσω του το(ν) Felizol
Veslemes - The Nest
(Rotten City)
«Εδώ φαίνεται πια ξεκάθαρα πως έχει κατακτήσει ένα πολύ προσωπικό ύφος στη μουσική του με σκοτεινά ηχοχρώματα και μυστικιστική ατμόσφαιρα σε dark disco, indie-dance και new wave βάσεις. [...] Εικάζω πως ο Βεσλεμές είναι σε φόρμα τον τελευταίο καιρό και διεκδικεί επάξια την θέση του στην εμπροσθοφυλακή των εγχώριων δημιουργών ηλεκτρονικής μουσικής».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Βασίλη Σεβδαλή εδώ.
