Πώς Πληρώνει Η Μουσική Στις Μέρες Μας;

Από την επανάσταση του Napster μέχρι σήμερα, τα κείμενα που πιθανόν να έχουν γραφτεί σχετικά με το πώς αποδίδει το streaming (δηλαδή η ακρόαση μουσικής μέσω μιας ψηφιακής πλατφόρμας) στη μουσική βιομηχανία μπορεί και να ξεπερνάνε τα μπαλάκια του τέννις που είχε λιώσει ο Lars Urlich στην εφηβεία του (έπαιζε για την Εθνική Δανίας μέχρι σχεδόν τα 16 του). Τα άρθρα, οι έρευνες, τα μίτινγκ και οι εργατοώρες που έχουν σπαταληθεί για να καταλάβει -αρχικά- και να σχεδιάσει -αργότερα- η βιομηχανία στρατηγικές που να της αποφέρουν κέρδος από τη νέα streaming πραγματικότητα, είναι απλά έργο σε εξέλιξη. 

Και όσο περίεργο κι αν διαβάζεται, ο τίτλος από το “What Goes Around…/Comes Around...” του Justin Timberlake ορίζει ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα στα ταμεία της μουσικής.

Αρχικά γιατί το βινύλιο είναι εδώ, ενωμένο δυνατό;

 Αν υποθέσουμε ότι όλα ξεκίνησαν στα 60s με τα πρώτα (Elvis, Beatles) εκατομμύρια πωλήσεων σε βινύλια, υπάρχουν στις μέρες μας τουλάχιστον δύο άρθρα από τις δύο «σοβαρές» πλευρές του Ατλαντικού (και κατά αναλογία της βιομηχανίας) που αποδεικνύουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Αμερική κατέγραψε νούμερα ρεκόρ μετά την τελευταία Black Friday και η Αγγλία είχε 3 δεκαετίες να δεί πωλήσεις αντίστοιχες του 2020. 

σημ. 1: Η Μεγάλη Βρετανία έχει ένα υγιές σχετικά, αλλά ιδιαίτερα κλειστό μουσικό κύκλωμα. Υποθετικά, αγορές όπως η Γαλλία (ειδικά αν συνυπολογίσεις τις αποικίες) ή αυτή της Βόρειας Ευρώπης (Γερμανία, Σουηδία, κ.α.) και ασφαλώς οι ιδιαίτερες περιπτώσεις της Ασίας, της Αυστραλίας και της Ρωσίας -που λειτουργούν ανεξάρτητα- έχουν μεγαλύτερο εύρος από τη βρετανική αγορά, αλλά οπωσδήποτε λιγότερη επιδραστικότητα και χάνουν πόντους από τη διάσπαση πολλών και διαφορετικών -τοπικιστικού χαρακτήρα- ήχων. Το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα κακό, όπως θα δείτε και παρακάτω. 

Μιλάμε, άλλωστε, για την ίδια χρονιά (2020) στην οποία το Bandcamp (όχι ακριβώς πλατφόρμα streaming, αλλά επί της ουσίας ένα «δίκαιο» διαδικτυακό δισκάδικο που αγοράζει απευθείας από τα labels και τις σελίδες των μουσικών) έζησε τα πρώτα 15 του λεπτά παγκόσμιας δόξας, όταν εμπνεύστηκε τις περίφημες Bandcamp Fridays, μηδενίζοντας σε «ειδικές» ημέρες την προμήθειά του και δίνοντας την ελευθερία στους δημιουργούς να ενισχυθούν άμεσα από τους ίδιους τους καλλιτέχνες. 

σημ. 2: Ακροατές από χώρες όπως η Ελλάδα, με ελάχιστες γνώσεις γύρω από τις τακτικές και το μάρκετινγκ της μουσικής βιομηχανίας, βίωσαν την «αναζωπύρωση» της πλατφόρμας -χάριν και της πανδημίας- με ενθουσιασμό αντίστοιχο του Myspace. Κοινώς, οι έλληνες ακροατές, σχεδόν εθισμένοι στο να καταναλώνουν «ελεύθερα» μουσική στο διαδίκτυο, «έμαθαν» το 2020 την πλατφόρμα Bandcamp (που βγήκε στον αέρα το 2008) και στην πλειοψηφία τους αντί να καταλάβουν την χρησιμότητά της -ειδικά στους ανεξάρτητους μουσικούς- θεώρησαν ότι είναι απλά άλλη μία πλατφόρμα με hype, στην οποία μπαίνεις για να ακούσεις μουσική. Πίσω στον Ιούνιο του 2020 και ενώ οι ακροατές από την Ελλάδα «ζούσαν το όνειρο» ότι ακούνε από το Bandcamp, όπως και ο υπόλοιπος cool κόσμος, έδειχνα (δίνοντας στην δημοσιότητα το παρακάτω γράφημα) πόσος κόσμος (8,210 ακροάσεις) στρίμαρε (δηλαδή, απλά άκουγε) από το Bandcamp του Κύριου Κ., χωρίς ασφαλώς να μπαίνει στον κόπο να υποστηρίξει αγοράζοντας το CD ή τη νέα ψηφιακή κυκλοφορία του καλλιτέχνη.

σημ. 3: Η προαναφερθείσα κυκλοφορία, ήταν (και είναι) διαθέσιμη σε CD από τα μέσα του 2020.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, πυκνώνουν τα δημοσιεύματα που θέλουν την επιστροφή του CD σαν φυσικό μέσο κατανάλωσης μουσικής και βγάζει μόνο νόημα, ειδικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. H φωτιά στο εργοστάσιο Apollo Masters της Καλιφόρνια, όπου κατασκευάζεται η πρώτη ύλη που τα εργοστάσια μετατρέπουν σε βινύλιο, σε συνδυασμό με τις όλο και αυξανόμενες πωλήσεις δίσκων, έχει φτάσει το κόστος παραγωγής βινυλίων σε σχετικά υψηλά επίπεδα και μάλιστα, με μεγάλες χρονικές καθυστερήσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, μικρά και ανεξάρτητα labels με μπάτζετ που δεν επιτρέπει υπέρογκα έξοδα, να κόβουν πλέον CDs για να μπορέσουν να διατηρήσουν τη συνεχόμενη ροή με το κοινό τους. Και γιατί επιμένουν στην -έστω και σε CD- φυσική μορφή προϊόντος, αφού ζούμε την digital επανάσταση, θα ρωτήσει εύλογα κάποιος.  

Γιατί οι ψηφιακές πωλήσεις και το streaming σχεδόν 20 χρόνια μετά παραμένουν αίνιγμα;

Επιστροφή στο αξίωμα “What Goes Around…/Comes Around…” για τη μελέτη των ψηφιακών πωλήσεων, υπενθυμίζοντας ότι ο Justin Timberlake έπαιζε το ρόλο του ιδρυτή του Napster, Sean Parker στο φιλμ Social Network.

Αν, λοιπόν, ξεκινήσουμε να μετράμε από την αρχή του τέλους (της μουσικής όπως την ήξεραν οι boomers, βλέπε Napster), ο παρακάτω πίνακας αποδεικνύει κάτι που κυριολεκτικά είναι για γέλια και για κλάματα.   

Mέχρι να αποδώσουν οι όποιες νέες διαμαρτυρίες των μουσικών στη δημοφιλέστερη streaming πλατφόρμα (Spotify), τα ηνία στο καλύτερο ανταποδοτικό μοντέλο ανά stream κατέχει το Napster. Δηλαδή, η πλατφόρμα που όλοι «αναγνωρίζουν» σαν την πηγή του κακού, την εποχή που οι μουσικοί διαμαρτύρονται, αποδίδει το περισσότερο που μπορεί να πάρει κάποιος ανά κλικ.

Αξιοπερίεργο αλλά και με ελάχιστη σημασία, γιατί πόσο εύκολα αυτό το άρθρο μπορεί να σας πείσει να γίνετε όλοι συνδρομητές στο Napster; Ειδικά γνωρίζοντας πως τα εγχώρια media και οι δισκογραφικές και κυρίως, οι έλληνες ράπερ έδωσαν «μάχη» για να πείσουν το κοινό να ακούσει μέσω Spotify, αντί του επικρατέστερου στα 10s YouTube. Σε περίπτωση που χρειάζεται να φρεσκάρουμε την μνήμη σας, η Cosmote, υιοθετώντας πρώτη το streaming μοντέλο Spotify, συνεργάστηκε με τη σουηδική πλατφόρμα πίσω στο 2013. 

Το πλάνο προώθησης, όσο μαζικό και αν ήταν, πιθανόν να έληξε άδοξα το 2016 και σίγουρα χρειάστηκε τις πλάτες του παλιρροϊκού trap κύματος με μπροστάρηδες, τον Snik, τον Ύπο, τον Light, τον Sin Boy και κυρίως τον Mente Fuerte με το “Caliente” για να πείσε μια νέα γενιά ακροατών ότι πλέον ακούμε μουσική από το Spotify, δημιουργώντας μάλιστα «μύρια» από streams, σχεδόν δυσανάλογα με τον πληθυσμό που ακούει τον Σνίκαρο . 

Δηλαδή, 6 εκατομμύρια από τα 10 της χώρας ακούνε Snik; 

Όχι. Αλλά, σχεδόν το ένα τρίτο από αυτούς ακούνε τα κομμάτια παραπάνω από μία φορά. 

Κι αν εγώ βάλω τον υπολογιστή και το κινητό μου να παίζει σε επανάληψη την μπάντα από την Κυψέλη, τα παιδιά θα βγάλουν λεφτά;

Και πάλι όχι, γιατί υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός επαναλήψεων που αναγνωρίζει το σύστημα ανά IP διεύθυνση (αν και πολλά labels και ανεξάρτητοι καλλιτέχνες αφήνουν σε ολονυχτία τον υπολογιστή τους και των φίλων τους να παίζει λίστες με τα τραγούδια τους).

Και κάθε καλλιτέχνης που έχει Χ εκατομμύρια ή μερικές χιλιάδες streams στο προφίλ του πόσα βγάζει;

 Εξαρτάται α) από το συμβόλαιο που έχει με την δισκογραφική του εταιρεία, β) από τον ψηφιακό διανομέα του. 

Η επικρατέστερη ισοτιμία, πάντως, είναι από 3 έως 5 ευρώ ανά 1000 plays, προσεγγιστικά 380 ευρώ ανά 100 χιλιάδες streams και από 3.400 έως 4.000 ευρώ ανά 1 εκατομμύριο streams για το Spotify.

Με τον πίνακα παραπάνω, η Apple Music, ίσως η δεύτερη πιο διαδεδομένη πλατφόρμα στην χώρα μας -κυρίως λόγω της δημοτικότητας των κινητών iPhone- πληρώνει κατά προσέγγιση 6.800 ευρώ ανά εκατομμύριο streams, αλλά, αλήθεια, πόσους φίλους έχετε που χρησιμοποιούν Apple Music;

H Deezer, πάλι, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε αγορές όπως αυτή της Γαλλίας, ενώ η Ασία και ειδικά η Κίνα έχει εντελώς δικό της σύστημα streaming με πλέον δημοφιλή πλατφόρμα το Youku, κάτι σαν το Κινέζικο YouTube. 

Tι σημαίνει «Εξαρτάται από το συμβόλαιο με τη δισκογραφική ή τον ψηφιακό διανομέα»;

 Μετά από δίκες που κράτησαν χρόνια και παραδείγματα που οδήγησαν σε αυτό το σημαντικό λεξικό επιβίωσης των ανεξάρτητων μουσικών από τον Kindness, ένας μουσικός θεωρείται «έξυπνος» όταν φροντίζει να διατηρεί και να διαχειρίζεται ο ίδιος τα δικαιώματα των έργων του. Έτσι μπορεί να αποφασίσει τι ποσοστό θα δώσει με την ανάλογη άδεια (license) σε κάθε label για να του κυκλοφορήσει το υλικό του ή τι ποσοστό θα συμφωνήσει απευθείας με κάποιον ψηφιακό διανομέα για να ανεβάσει το υλικό του σε όλες τις πλατφόρμες. Υπάρχουν ασφαλώς και οι καλλιτέχνες που καταφεύγουν στη σιγουριά των συμβολαίων των πολυεθνικών. Δηλαδή, ό,τι δημιουργούν ανήκει στο label (που μπορεί να το έχει προπληρώσει αν ο καλλιτέχνης είναι «φίρμα», μέσω μιας προκαταβολής, ή απλά να το κατέχουν με την λογική του «Εμείς θα σε κάνουμε, είμαστε πολυεθνική») και του αποδίδουν ανά τρίμηνο ή εξάμηνο το ποσοστό που καθορίζει το συμβόλαιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορεί κάποιος μουσικός να βλέπει για παράδειγμα 1 εκατομμύριο streams και να περιμένει τα 3.400 έως 4.000 ευρώ στην τράπεζα του, πολύ απλά γιατί από αυτά θα πρέπει να περιμένει το 10-50% που μπορεί να έχει συμφωνήσει με το label. Για τις ανεξάρτητες μουσικές κοινότητες, ο χρυσός κανόνας της 50-50% μοιρασιάς ανάμεσα στην μπάντα που πάει έτοιμο το υλικό και του label που το «κόβει», το «ανεβάζει» ή το προωθεί, ισχύει από τις απαρχές της DIY, Washington D.C. punk και αμερικάνικης indie σκηνής. 

Μα, όλοι οι φίλοι μου που τα ανεβάζουν μόνοι τους στο CD Baby ή με άλλο διανομέα με ετήσια συνδρομή «καθάρισαν»;

 Το μόνο που καθάρισαν, είναι το μέλλον τους. Οι ανεξάρτητοι αλλά επί πληρωμή ψηφιακοί διανομείς όπως οι CD Baby, Τunecore, DistroKid και άλλες αντίστοιχες υπηρεσίες, «πλαγιοκοπούν» τη μουσική βιομηχανία και σε περιπτώσεις όπως το Spotify αυτό δεν αρέσει ιδιαίτερα. Αφήστε που όλο και πυκνώνουν οι κατηγορίες για απάτες στον τρόπο πληρωμής τους.  Aν έχετε παρακολουθήσει πώς το Spotify εισήχθη στην Wall Street, ίσως προσέξατε ότι οι πολυεθνικοί κολοσσοί, Sony, Universal, Warner αγόρασαν το μεγαλύτερο μερίδιο μετοχών, μαζί με συνεταιρισμούς ανεξάρτητων διανομέων. Αυτό σημαίνει ότι όσο δυναμώνει την επιρροή του το Spotify, παράλληλα θα πρέπει να εισπράττουν και να «ανακυκλώνουν» χρήμα και streaming οι πολυεθνικοί μέτοχοι, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι όποιος δεν ανεβάζει στο Spotify και τις υπόλοιπες πλατφόρμες ακολουθώντας τη στάνταρν διαδικασία των επίσημων συνεργατών -μετόχων- διανομέων και προσπαθεί να το κάνει αυτόνομα, μοιραία δεν τον «παίζουν»  ή δεν τον «υπολογίζουν» οι μεγάλοι παίχτες. 

Αυτό σημαίνει αυτόματα, ότι κάθε σημαντικό μουσικό κύμα είναι χαμένο αν δεν ανήκει σε πολυεθνική ή ισχυρό ανεξάρτητο διανομέα;

 Ασφαλώς και όχι. Αν αύριο ο Drake πάρει την October’s Very Own και ανεβάζει μόνος του, όποτε θέλει, μουσική στις πλατφόρμες, εννοείται ότι ο κόσμος θα ακούσει. Αλλά ο Drake είναι ο Drake. Mεταξύ άλλων, ανακάλυψε τον φίλο του, Weeknd, που είναι σε θέση να σαμποτάρει τα Grammy, αν καταλαβαίνετε για τι επιρροή και δύναμη μιλάμε. Αν, λοιπόν, δε λέγεστε Drake και μόλις τελειώσατε το πρώτο σας demo στο υπόγειο της Κυψέλης, ψάξτε να μάθετε για τους διανομείς ή τα labels που συνεργάζονται με αυτούς. 

Για όλα τα παραπάνω και επειδή μας κούρασε το «σύστημα» με τα στάνταρ ονόματα που προωθεί, θα την ψάξουμε αλλού. Στο Soundcloud (που πρόσφατα αποφάσισε να πληρώνει απευθείας για τα streams), στο Bandcamp και στο Mixcloud. 

 Ώρα καλή στην πρύμνη σας και αέρα στα πανιά σας. Αν η μουσική σας είναι «ιδιαίτερη» και ακολουθήσετε «στρατηγικό» σχέδιο στο Bandcamp, θα «πάτε ταμείο», αφού πρώτα επενδύσετε στο να έχετε και σε φυσική μορφή το υλικό σας. Όσο για το Soundcloud που το νέο για την απευθείας πληρωμή των μουσικών έγινε viral, θα πρότεινα να διαβάσετε τα ψιλά γράμματα. Σε πρώτη ανάγνωση εισάγουν το πολυχρησιμοποιημένο μοντέλο «'Οσους πιο πολλούς αφοσιωμένους φανς πείσετε να εγγραφούν σαν συνδρομητές και να ακούνε συνεχόμενα την μουσική σας, τόσο θα πληρώνεστε…». Αυτό σημαίνει ότι αν είστε Soundcloud Pro λογαριασμός ή αν είστε Soundcloud Pro Unlimited συνδρομητής και αν στον τελευταίο μήνα έχετε τουλάχιστον 500 plays από χρήστες σε χώρες όπου υπάρχει το Soundcloud Pro σύστημα και λειτουργεί με το συμβατό στην πλατφόρμα σύστημα διαφήμισης, τότε μπορεί και να περιμένετε πληρωμή από τις διαφημίσεις που πλέον θα υπάρχουν στην πλατφόρμα. Κοινώς, η λογική του Soundcloud είναι να μαζέψει συνδρομητές, να ανακυκλώσει τα χρήματα στους πιο ισχυρούς μουσικούς και αυτό μόνο για χώρες που έχουν ήδη ακολουθήσει τη Soundcloud εξέλιξη και υποστηρίζουν ενεργά τη μουσική βιομηχανία. Κάτι σαν τις αλλαγές πολιτικής που έκανε πρόσφατα το YouTube και πληρώνει «έστω ελάχιστα» μόνο όσους έχουν από 1000 συνδρομητές στο κανάλι τους και πάνω. 

Τελικά, τι χρειάζεται για να τα καταφέρει κάποιος, αν είναι τόσο δύσκολα; 

 Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι πρέπει πλέον να έχεις το «πακέτο». Δε φτάνει απλά να κάνεις καλή μουσική. Θέλει να έχεις καλή αισθητική (συνοδεύοντας κάθε κυκλοφορία με visualisers), να έχεις δραστήρια social media (εσχάτως πληρώνουν και αυτά σε υψηλά νούμερα τη θέαση ενός μουσικού βίντεο, ειδικά το TikTok), να έχεις σφραγίσει τα πνευματικά σου δικαιώματα με σωστή συμφωνία και καλή διανομή ώστε να ακολουθείς τα βασικά βήματα για τοποθέτηση σε playlists.  

Eπιπλέον, πρέπει να μπορείς να παίζεις συχνά live (όταν με το καλό επιστρέψουμε σε αυτά), να κατέχεις τα βασικά για την προώθηση της μουσικής σου μέσα από πλατφόρμες όπως οι Spotify for Artists και Apple Music Profiles, να έχεις υπολογίσει κόστη προώθησης και αν είσαι από αδύναμες μουσικές αγορές να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις 3 επιλογές:

α)μαζί με φίλους σου να αναδείξετε παγκόσμια την τοπική σκήνη (δες πόσος κόσμος αγκάλιασε την εγχώρια synth σκηνή με ονόματα όπως η Λένα Πλάτωνος και labels σαν την Into The Light, ή την stoner σκηνή της χώρας μας).

β) να αφεθείς σαν μικρό ψάρι (σε μια ανύπαρκτη αγορά όπως η εγχώρια) να σε φάει ένα μεγαλύτερο που θα σε αναδείξει, όπως έγινε με τους Keep Shelly In Athens στην Cascine, τη Μόνικα στην Other Music, τον Sillyboy στην Claremont 56, τη Stella στην Arbutus και πόσους άλλους.

γ) και το πιο υγιές από όλα, να είσαι παροπλισμένος με υπομονή και να επενδύσεις στο μοντέλο κάθετης παραγωγής. Να είσαι κύριος των δικαιωμάτων, συνδημιουργός της αισθητικής, ιδιοκτήτης του label σου, καλός συνεργάτης με τους διανομείς σου, ευέλικτος οικονομικά και σε κατάσταση διαθεσιμότητας, ώστε να κυνηγήσεις όλες τις διοργανώσεις-διαγωνισμούς που μπορούν να σε αναδείξουν και να σε συνδέσουν με ατζέντηδες που κλείνουν συναυλίες σε πόλεις της Ευρώπης αρχικά και του υπόλοιπου κόσμου έπειτα. 

Διαβάσαμε για σημαντικές αλλαγές από τότε που ο κόσμος άκουγε Nirvana και Make Believe στο ΜTV. Μπορείς να προβλέψεις το μέλλον;

 Ούτε ο Steve Jobs (Apple, iPods) που γινόταν σπίτι του το after party του Napster μπορούσε να φανταστεί ότι οι μουσικοί και τα labels θα δυσκολεύονταν τόσο να επιβιώσουν (ειδικά τώρα, που τα όποια καλά λεφτουδάκια πλήρωναν οι συναυλίες κόπηκαν). Συζητιέται όλο και πιο έντονα πώς τα ποσοστά που αποδίδουν οι πλατφόρμες μπορούν να αλλάξουν, έστω και λίγο, υπέρ των μουσικών και των labels. Παρόλα αυτά (και λυπάμαι που το παραδέχομαι), αν το παρόν συνεχίσει να είναι το streaming (και δεν αποδυναμωθεί από το φυσικό προϊόν με πλατφόρμες σαν το Bandcamp και το boom των CDs και των βινυλίων), τότε ο CEO του Spotify, Daniel Ek, έχει δίκιο. Αν είσαι ένας καλλιτέχνης μεσαίου βεληνεκούς όπως π.χ. οι Keep Shelly In Athens   με 126 χιλιάδες μηνιαίους ακροατές και μπορείς να τους τροφοδοτείς συχνά με υλικό,  καν' το. Σπάσε έναν δίσκο σε αρκετά singles, κράτησε και το 1/3 αυτού του υλικού ώστε να τα κυκλοφορήσεις σαν άλμπουμ ενότητα και ακριβώς με την έξυπνη συνέχεια και συνέπεια που το κάνουν μπάντες όπως οι El Michels Affair  ή labels όπως η Dark Entries, φρόντισε να οργανώσεις τους ακροατές σου με newsletter και να τους τροφοδοτείς σε μηνιαία ή και συχνότερη βάση με κυκλοφορίες και αποκλειστικό υλικό. 

Στην ακόμα πιο μεγάλη εικόνα, ο Flying Lotus εδώ το αναφέρει χαρακτηριστικά. Ετοιμάζει μουσική για το επόμενο ιαπωνικό Netflix anime και μπορεί να δει τον εαυτό του να εθίζεται στην βιομηχανία των soundtracks απλά γιατί δεν υπάρχει μεγάλο μέλλον στο streaming. Επιπλέον, κινήσεις σαν αυτές του Mercuriadis που αγοράζει διαχρονικά πνευματικά δικαιώματα, υποδεικνύουν ότι οι μουσικοί δεν πρέπει να αφήνουν «έρμαια» τα συνθετικά και συγγραφικά τους δικαιώματα (μια καλή αρχή, αν δεν σας καλύπτουν οι εγχώριοι οργανισμοί, είναι η βρετανική PRS, αλλά αν υπογράψετε με κάποια publishing εταιρεία, το θέμα του οργανισμού πνευματικών δικαιωμάτων θα είναι το πρώτο που θα κλείσετε). 

Τέλος, αν θα έπρεπε να γίνω μάντης καλών, αξίζει να αναφερθεί ότι ήδη μελετάται και «τρέχει» δοκιμαστικά ένα είδος cryptocurrency για την αξιολόγηση της τέχνης, στο πακέτο της μουσικής, των videos, και των artworks. Στο μακρινό μέλλον, η τέχνη της μουσικής (ακριβώς επειδή την κάνουν όλοι) θα γίνει κάτι που θα αποζητάμε να καταναλώνουμε αποκλειστικά και θα πληρώνουμε λογικές τιμές για αυτό. Ας το θέσω ως εξής: αν ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης από την πόλη μας είναι ο The Boy, τι θα λέγατε αν καλούσασταν να τον πληρώσετε σε ένα κρυπτονόμισμα για να αγοράσετε ένα κομμάτι μουσικής που έχει φτιάξει αποκλειστικά για εσάς;