Δεν ξέρω να πω για άλλες ετικέτες. Η δική μου, Just Gazing Records λέγεται. Και κατά καιρούς δημιουργούνται αμφιβολίες σε κάποιους για το πόσο αδιάβλητη είναι η κρίση μου πάνω στις εγχώριες κυκλοφορίες. To label απέκτησε Bandcamp λογαριασμό μέσα στην καραντίνα, με σκοπό να επωφεληθεί του buzz που δημιούργησε η πλατφόρμα, με τις απανωτές ημερομηνίες στις οποίες μηδενίζει την προμήθεια της. Και η αλήθεια να λέγεται, για μια ανεξάρτητη εταιρεία είναι άλλο να εισπράττει 5 ευρώ χωρίς προμήθεια και άλλο μόλις 2,75 ευρώ με την προμήθεια του Bandcamp.
Το υπενθυμίζω κάθε που πλησιάζει Bandcamp Friday γιατί με πονάει. Και εδώ, ένα πρόσφατο παράδειγμα κάποιου που αγόρασε τη νέα μας συλλογή, μερικές ώρες αφού είχε τελειώσει η προσφορά του Bandcamp:
Subtotal:€5.00
Revenue share (15%): -0.75
Applied to your revenue share balance**: -1.10
Payment processor fee (PayPal):-0.42
Your share: €2.73 EUR
Δηλαδή, από την κυκλοφορία που κάποιοι στην Bandcamp Friday αγόρασαν και υποστήριξαν με τιμή 5 ευρώ και τα έσοδα πήγαν κατευθείαν στο paypal της ετικέτας, ο αγαπητός φίλος της μουσικής και της σκηνής αγοράζοντας πιθανόν χωρίς να το ξέρει, ώρες μετά την λήξη της Bandcamp Friday, στην ουσία υποστήριξε σχεδόν με το μισό ποσό την ετικέτα. Και ασφαλώς, δεν φταίει αυτός. Πιθανόν, τα social media του έδειξαν με καθυστέρηση το νέο για την συλλογή, ενώ, εννοείται ότι ελάχιστα μουσικά μέσα ασχολήθηκαν σοβαρά στην προώθηση των Bandcamp Fridays. Και κανένα δεν ανέφερε ότι το 24ωρο μετράει από τις 10 το πρωί της Παρασκευής μέχρι τις 10 το πρωί του Σαββάτου, για 24 ώρες που στην ουσία μετράνε από τα μεσάνυχτα σε θερινή ώρα ειρηνικού.
Αν, λοιπόν, και εσείς έχετε μια μικρή δισκογραφική ετικέτα και σας πόνεσε λίγο η παραπάνω ανάλυση, καλό θα είναι να συγκρατηθείτε, έχει κι’άλλο ακόμα.
Ας υποθέσουμε ότι ο αγαπητός Έλληνας ακροατής ενημέρωθηκε με σχετική καθυστέρηση για το ότι η πλατφόρμα του Bandcamp βοηθάει πραγματικά τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες. Πριν σκεφτείτε ότι ακόμα και το δικό μου label (που υπάρχει με διαλείμματα στην πιάτσα από το Played του Sillyboy το 2010), μόλις φέτος έκανε Bandcamp να σας ενημερώσω ότι το Bandcamp, όπως και το Soundcloud μέχρι πρόσφατα -και ισχύει ακόμα για τα πολύ μικρά labels- δεν αποδίδουν τίποτα, όπως ΜΗΔΕΝ, από το streaming των κομματιών μιας μπάντας. Και για να προλάβω τους υποστηριχτές της ελεύθερης διάδοσης της μουσικής, απλά θα υπενθυμίσω ότι κάπως πρέπει να ζήσουν οι δημιουργοί και εδώ, ένας υπολογισμός, που, τουλάχιστον σε έμενα, έκανε εντύπωση:
Ένας καλλιτέχνης με συνολικά 10 χιλιάδες streams στο Spotify θα πρέπει να κερδίζει γύρω στα 30 ευρώ. Για κάποιους δεν είναι τίποτα και για κάποιους ειδικά νέους μουσικούς μπορεί να είναι πολλά και τρόπον τινά μια επιβράβευση.
Δείτε λοιπόν τον παρακάτω πίνακα. Δύο μήνες και κάτι, που αποφασίσαμε να φτιάξουμε Bandcamp στην Gazing, θα δείτε να αναγράφεται ο αριθμός των plays που μας έχουν δώσει κατά βάση Έλληνες που προτίμησαν το Bandcamp σαν πλατφόρμα για να ακούσουν τις κυκλοφορίες της ετικέτας:
-9.jpg)
Ναι, 8,210 plays που δεν αποδίδουν τίποτα στο Bandcamp είναι το αποτέλεσμα όλων των εγχώριων ακροατών που έμαθαν ότι η Just Gazing έφτιαξε εδώ και ένα δίμηνο Bandcamp και μπήκαν να ακούσουν. Αν όλοι αυτοί άκουγαν στο Spotify και αγόραζαν στο Bandcamp τώρα ο Χ-Ψ καλλιτέχνης θα είχε 30 ευρώ μόνο και μόνο από τo streaming -ξέχωρα τα Bandcamp downloads. Αλλά, η πικρή αλήθεια είναι ότι 8,210 plays ήρθαν από social media, αναφορές μουσικών sites και από χρήστες που άκουσαν και ξανάκουσαν και απήλαυσαν την μουσική που τους άρεσε, χωρίς να υποστηρίξουν τους καλλιτέχνες και το label Just Gazing.
Είμαι σίγουρος ότι για τις άλλες, πιο δημοφιλείς ετικέτες της χώρας, αυτό το νούμερο θα πόνεσε περισσότερο, αλλά λίγο ψύχραιμα να σκεφτεί κάποιος θα καταλάβει ότι το πρόβλημα μάλλον είναι στον ακροατή και στην όποια (ανύπαρκτη) μουσική κοινότητα. Είναι να απορεί κανείς με την λογική του ακροατή που μπαίνει στο Bandcamp για να ακούσει απλά μουσική, χωρίς να κατεβάσει και να υποστηρίξει την μπάντα.Και είναι να τα βάζεις με τους καλλιτέχνες που δεν γνωρίζουν τον κύκλο εργασιών και αφήνουν τους δίσκους τους μόνο στο Bandcamp και ολόκληρους προς ακρόαση. Ή με τα μουσικά media, που δεν ενημερώνουν τι συμβαίνει με το streaming στην νέα εποχή και τι σημαίνει π.χ. 1 εκατομμύριο streams για έναν μουσικό στο Youtube, στο Spotify και στο Bandcamp. Το παράδειγμα μιλάει από μόνο του.
Αν είχατε δική σας μπάντα που έχει ξοδέψει χρήματα για να παράγει μουσική και βλέπατε ότι 8 χιλιάδες plays δεν προστέθηκαν στο Youtube που πληρώνει ελάχιστα ή στο Spotify και το Apple Music που αποδίδουν έστω αυτό το λίγο που νομίζουν, αλλά έγιναν plays σε μια πλατφόρμα που αποδίδει ΜΗΔΕΝ και τα προϊόντα που πουλήθηκαν ήταν ελάχιστα σε σχέση με το κόστος παραγωγής (και μάλιστα μερικά πουλήθηκαν σε συνθήκες ασύμφορες με το καπέλο του Bandcam) τότε βγάλτε τα συμπεράσματα σας.
Προσοχή μόνο. Δεν μειώνω την σημαντικότητα του Bandcamp. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι η μόνη πλατφόρμα που συνδέει απευθείας τον μουσικό με τον ακροατή ειδικά σε τέτοιες εποχές, αρκεί ο ακροατής να είναι συνειδητοποιημένος.
Ακολουθούν 5 + 1 εγχώριοι δίσκοι που ξεχωρίζω μέχρι στιγμής στο 2020:
1. Μetaman - Ιρίνα (Won Ton Records)
Υπάρχει μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους. Ο Metaman είχε όραμα, βρήκε τον ήχο και η Λένα Πλάτωνος πρόσθεσε το magic touch στο κομμάτι που οδηγεί τον δίσκο. Παράλληλα, δίνει ώθηση και στην synth wave σκηνή που βγαίνει από τα μικρά και υπόγεια κλαμπ της πόλης και γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε μεγαλύτερους μουσικούς κύκλους. Όχι ότι το σκοτάδι δεν ήταν πάντα στην ατζέντα του Έλληνα ακροατή και του Έλληνα δημιουργού. Απλά εδώ το πράγμα πήγε λίγο πιο κάτω.
Το αγοράζετε εδώ. To ακούτε εδώ.
2. Kooba Tercu - Proto Tekno (Rocket Recordings)
Αθηναικό noise-rock που παίζει στα ίσα τον industrial ήχο των Nine Inch Nails. Eπιπλέον, τα αλάνια βάζουν στο μιξ kraut rock, ηλεκτρονικές φόρμες και κιθαριστικό θόρυβο, δημιουργώντας ηχητική ταυτότητα και θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα για την πιο παγανιστική μπάντα της χώρας.
Το ακούτε εδώ.
3. Εβρίτικη Ζυγιά - Ορμένιον (Teranga Beat)
Ποτε πιο πριν η θρακιώτικη παράδοση δεν ακούστηκε τόσο κοφτερή, αυθεντική και εξωτική στα αυτιά ολόκληρου του κόσμου. Η ίδεα των έξτρα πλήκτρων και των ζωντανών δυναμικών απογειώνει θέματα που έχουν συνδεθεί με καταστάσεις πανηγυριού. Και ενώ όλη η εκστατική και εκρηκτική φύση της μυσταγωγίας είναι εκεί, υπόγεια και μέσω παραγωγικών τρικ περνάνε ήχοι, που στα αυτιά του υπόλοιπου κόσμου, θα πρέπει να ακούγονται ριζοσπαστικοί.
Το υποστηρίζεται εδώ.
4. Stiko - Vibrations (High Hop Records)
Ο Stiko έχει βγάλει ήδη δύο δίσκους και είναι ακόμα Ιούνιος. Ο πρώτος είναι το Imposter Syndrome για την γαλλική ετικέτα Still Muzik στις αρχές της άνοιξης και λίγο πριν ανακοινώσει το καλοκαιρινό του residency δίνει την καλοκαιρινή εκδοχή του beatmaking ήχου του με το Vibrations στην High Hop του Cayetano. Προτιμώ την δεύτερη, λίγο πιο «χύμα», αλλά άκρως χορευτική εκδοχή του. Αυτή που ρίχνει κλεφτές ματιές στο Ντιτρόιτ και δεν ντρέπεται να κυνηγήσει τον άτυπο τίτλο του δικού μας Nicolas Jaar. Κάθε κομμάτι έχει διαφορετικό groove, οι εντάσεις και οι ρυθμοί αυξομειώνονται και το σύνολο αποτυπώνει την πιο περιπετειώδη χορευτική εμπειρία που έχει προσφέρει στους φίλους του ήχου του μέχρι σήμερα. Από τα essentials του φετινού καλοκαιριού.
To ακούτε εδώ.
5. Pot Nudos - Pot Noudeau (Patari Records)
Το τρία είναι ο μαγικός αριθμός όταν θες να παίξεις ψυχωμένο ροκ με garage προεκτάσεις, λίγο πανκ και μία πρέζα ψυχεδέλειας. Στην Γλασκώβη συναντήθηκαν ο Δημήτρης από τους Primo Bake, ο Dan και ο Fran από Ισπανία και Σκωτία και το αποτέλεσμα είναι μεστό ροκ αυθεντικής diy κοπής από τα χεράκια του κιθαρίστα των Sweaty Palms που τους έβαλε στο Green Door Studio, τους ηχογράφησε και τους έστειλε πακέτο στην δική μας Patari Records. Η Negative Hope Records από την Γλασκώβη μοιράζεται την κυριότητα των ηχογραφήσεων και το promo στην εκεί μεριά της Ευρώπης. Το Πατάρι επιστέφει στην δισκογραφία ακριβώς την ώρα που τους έχουμε ανάγκη. Το φαζ στα κόκκινα. Bombs away.
Το ακούτε εδώ.
6. The Bonnie Nettles - The Bonnie Nettles (Blackspin Records)
Το ομώνυμο ντεμπούτο τους, κερδίζει δίκαια την θέση του στα local favorites της χρονιάς, κυρίως γιατί ανοίγει με τον πιο Oasis τρόπο που έχει ανοίξει ποτέ δίσκος εγχώριας παραγωγής. Ο μαέστρος - παραγωγός Αλεξ Μπόλπασης, έχει σχεδόν πατήσει με καρμπόν πάνω στο "Live Forever" των Oasis, όπως και σε ολόκληρο το αλήτικο Definetely Maybe. Οι κιθάρες φλερτάρουν ξεκάθαρα με τις ρυθμίσεις των ενισχυτών από τα solo του Noel Gallagher και πλέον σου λείπουν ελάχιστα για να το να φανταστείς τον frontman να τραγουδά με τα χέρια σταυρωμένα πίσω απο την πλάτη. Ο τρόπος ερμηνείας είναι λίγο τεμπέλικος, λίγο stoned, είναι όμως είναι εκεί.
Το στηρίζετε εδώ.
Και ένα για τον δρόμο...
...και το «παίζει τώρα» άλμπουμ της στήλης ανήκει στα τεμπέλικα clips του dj/beatmaker Janjiki. Στον δρόμο που χάραξε ο Jesvs Lo5t, η νωχελική και «νεφελώδης» σκηνή της χώρας που πάντοτε γούσταρε να φτιάχνει χαλαρά μπιτάκια με chill out πλάτες, αλλά ποτέ δεν το έκανε με τόσο «μαύρο» στυλ και ψυχή όσο τελευταία. Αυτός ο δίσκος είναι τόσο καλός όσο τα joints που το δημιούργησαν και σκέψου το δύο φορές πριν τολμήσεις να τα χαρακτηρίσεις φτηνά και εύκολα. Υπάρχει Miles κάπου εκεί και όπου υπάρχει Miles, this shit sounds so expensive.
Το ακούτε εδώ.
