Και γέμισε το κλειστό μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α., και κυκλοφοριακό κομφούζιο δημιούργησε για λίγες ώρες στους πέριξ δρόμους, αλλά και μια διασκεδαστική βραδιά πρόσφερε, κάνοντάς σε (θες δεν θες) να τον σπάσεις τον γοφό...

Ήταν ηδονικό το πώς παρουσίασαν σύντομες βινιέτες της metal ιστορίας με συγκολλητική ουσία το sludge και τρομαχτική η έντασή τους –κι ας είναι μόνο 2 άτομα. Ωστόσο δεν σόκαραν, με τον τρόπο που το κάνουν στους δίσκους...

Ήρθαν τελικά εκείνα τα άλλα παιδιά, με τα τιρκουάζ μαλλιά και τα μάτια-λέιζερ. Κι έτσι τα σπουδαία τραγούδια που έγραψε στη δεκαετία του 1980 μπορούν να ενώνουν τους παλιούς και τους 20άρηδες του σήμερα, σε ένα γεμάτο Six d.o.g.s. και σε μια υπέροχη βραδιά με «γεύση» φρέσκου ανανά...

Με την απουσία του Zak Riles να γίνεται αισθητή, οι Αμερικανοί αποτυπώθηκαν μονοκόμματοι στο σχετικώς γεμάτο Κύτταρο, χωρίς τη γνώριμη σπίθα της κιθαριστικής ευφυΐας των δίσκων τους και δίχως να εκθέτουν τα κομμάτια τους σε περιπέτειες και αμφιβολίες...

Είτε μονάχος με την κιθάρα του –σε στυλ μπουάτ– είτε με την εκπληκτική τζαζ ορχήστρα του, υπήρξε καθηλωτικός και καταχειροκροτήθηκε δίκαια από το γεμάτο Half Note...

Έστω κι αν το διήγημα κινδυνεύει πια να γίνει «πολυπαιγμένο», έστω κι αν μεγάλη μερίδα από όσους γέμισαν το Gazi Music Hall ήταν φασαίοι, οι Καναδοί βούτηξαν με το κεφάλι στα κύματα ήχου που σηκώνουν οι ελεγείες τους, αλλά και στις δυστοπικές εικόνες καταναλωτισμού και βιομηχανοποίησης που προβάλλονταν πίσω τους...

Παρά την απογοητευτική προσέλευση στο Temple, οι Αμερικανοί έδωσαν μια θριαμβευτική συναυλία, με την ογκώδη ειδικά πεταλιέρα του Dylan Desmond να απορρέει την αύρα μυριάδων καταδικασμένων ψυχών, παγιδευμένων στα στεγανά ενός καθρέφτη θαμπωμένου από τη λήθη του χρόνου...

Σαρωτική η εμφάνιση της DJ και παραγωγού από τη μακρινή Νότια Κορέα που βρίσκεται πίσω από το μεγάλο εναλλακτικό χιτ “It Makes You Forget (Itgehane)”, έφερε κύμα ενθουσιασμού στο πολυπληθές κοινό που έδωσε το παρών στο Six d.o.g.s...

Έργο φορτωμένο με συμβολισμούς, το οποίο βάδισε ανάμεσα σε δάση με ξωθιές και νέους εραστές, πατώντας και στις Μπούλες της ελληνικής παράδοσης. Το αποτέλεσμα έμεινε δυστυχώς θολό, αν και το ατόφιο μουσικό μέρος υπήρξε εξαιρετικό...

Οι αθόρυβες μπάντες, τελικά, αυτές που δεν ακούγονται και δεν παίζουν πολύ έξω, είναι ικανές για τα live εκείνα που θα τα κρατάμε ως φυλαχτό για το μέλλον...