Υπάρχουν ορισμένα σχήματα που μπορεί να μην πρωταγωνιστούν στη Metacritic επικαιρότητα, να μην συζητιούνται διαδικτυακά όσο άλλα, να μην έχουν φτάσει σε όσα σπίτια θα έπρεπε, αλλά να το αξίζουν περισσότερο.
Η βρετανική τριάδα των Mammal Hands με τον πλουραλιστικό τζαζ ήχο είναι ένα από αυτά, κάτι που συνειδητοποιήσαμε μέσω της εξαιρετικής παράστασής τους στο απόλυτα ταιριαστό Kremlino, η οποία ισορρόπησε εντυπωσιακά ανάμεσα στον συναισθηματισμό και στην εγκεφαλικότητα, μπροστά σε περίπου 150-200 ενθουσιώδη άτομα.
Βράδυ Πέμπτης και το αεράκι στον Πειραιά σκορπάει πρώιμες υποσχέσεις καλοκαιρινών αποδράσεων. Στο γεμάτο από κόσμο πεζοδρομημένο στενάκι της Καραΐσκου βρίσκεται το Kremlino, στο ισόγειο του κτιρίου που φιλοξενεί τα γραφεία του ΚΚΕ. Ομολογώ πως ήταν η πρώτη μου φορά στο συγκεκριμένο, σουρεάλ μαγαζί, το οποίο σου δίνει αρκετές αφορμές για να πιστέψεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο μουσείο της Ρώσικης Επανάστασης, μέχρι να φτάσεις στον κεντρικό χώρο, ο οποίος (ανάλογα την περίσταση) εκπέμπει τα vibes ενός βιομηχανικού καμπαρέ ή ενός διανοουμενίστικο μπουζουκτσίδικου.
Όπως και να 'χει, στις 9:30 ο κόσμος ήταν ήδη παραπάνω από το αναμενόμενο και με την πάροδο του χρόνου καταλάμβανε όλα τα ελεύθερα τραπεζάκια, ενώ παράλληλα σχηματιζόταν το προφίλ του ακροατηρίου: τριγύρω μου υπήρχαν από φανταχτεροί φασαίοι οι οποίοι συζητούσαν για την τελευταία ταινία του Wes Anderson μέχρι φοιτητές των Καλών Τεχνών που τράβαγαν πειραματικές φωτογραφίες, και από πιστοί θαμώνες του μαγαζιού μέχρι αντροπαρέες που είπαν για ένα βράδυ να το γυρίσουν στην κουλτούρα.
Ενώ το κοινό αυξανόταν αργά αλλά σταθερά, κι όσο οι παραγγελίες του μοναδικού, ευγενικότατου σερβιτόρου έπαιρναν φωτιά, απροσδιόριστες, παράταιρες μουσικές έφταναν στα αυτιά μας από τα ηχεία: τα αδέρφια Smart (Nick στο πιάνο, Jordan στο σαξόφωνο) και ο Jesse Barrett ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 10.45, μέσα σε ατμοσφαιρικό μωβ φωτισμό. Και δεν χρειάστηκαν πολλά λεπτά για να φανερωθούν οι αρκετές αρετές των Mammal Hands: η πολύτιμη, μεμονωμένη συνεισφορά του καθενός στο τελικό αποτέλεσμα, τα ευφάνταστα παιξίματά τους –που ποτέ δεν εξαντλούνταν σε μία μόνο συμβατική τεχνική– και η απροθυμία τους να υποκύψουν στο όποιο κλισέ ξεδίπλωμα των προσεχτικά μελετημένων συνθέσεών τους.
Όσον αφορά το πρώτο στοιχείο, ήταν φοβερό το εξής: δεν χρειάζεται να αποδομήσεις τον ήχο του γκρουπ για να συνειδητοποιήσεις ποια ηχητική κοσμοθεωρία φέρνει ο καθένας στο τελικό αποτέλεσμα· ακόμη και έτσι, όμως, ποτέ καμία από αυτές δεν υποσκελίζει το συλλογικό αποτύπωμα. Το πιανιστικό παίξιμο του Nick Smart λ.χ., εμφανώς αντλεί την τεχνική του από την σύγχρονη κλασική μουσική, αλλά γνωρίζει πολύ καλά πότε να χαϊδέψει και πότε να τσιτώσει τον ακροατή. Το ντραμάρισμα πάλι του Jesse Barrett είναι ευέλικτο και πολυσυλλεκτικό, καθώς μπορεί στην ίδια σύνθεση να ξεκινήσει από τζαζ και να καταλήξει σε μία ανατολίτικη πολυρρυθμία· αντίστοιχα, μέσα από την τεχνοτροπία του στο σαξόφωνό του, ο Jordan Smart ενσωματώνει παραδόσεις και ευαισθησίες που μοιάζουν δύσκολο να συγχωνευτούν μέσα από έναν μόνο οργανοπαίχτη.
Ωστόσο, η λεπτομέρεια η οποία κατά τη γνώμη μου αποτελεί όλο το αλατοπίπερο της live συνθήκης που στήνουν οι Mammal Hands, βρίσκεται αλλού: στη ζωντανή εμπειρία υπεισέρχονται οι μέρες του δρόμου, με αποτέλεσμα ένα θέαμα που θα μπορούσε πολύ εύκολα να διολισθήσει στη μαλθακότητα, στη νωθρότητα (ίσως και σε μία σοβαροφάνεια), να αποτινάσσει τελικά τις σοφιστικέ συσχετίσεις, αποκτώντας έναν τσογλάνικο, σχεδόν πεζοδρομιακό χαρακτήρα, που δίνει το ελεύθερο στον ήχο να πέσει κάτω, να βρωμίσει στις λάσπες, να δώσει τις μάχες του και να γεμίσει αίματα. Δεν φοβούνται με άλλα λόγια να γίνουν κυνικοί και επικίνδυνοι, οι Mammal Hands, κάτι το οποίο εκτίμησα πολύ.
Αυτό που δεν εκτίμησα, και ίσως θα έπρεπε κάπως να λείπει, είναι η εμμονή με το σαξόφωνο. Θεωρώ δηλαδή πως αρκετές συνθέσεις εξελίσσονταν με πανομοιότυπο τρόπο: οι ιδέες οχυρώνονταν και χτίζονταν γύρω από την τελική κορύφωση του πνευστού οργάνου. Το πιάνο και τα ντραμς είχαν φυσικά τις υπέροχες στιγμές τους, αλλά υπήρχαν περιπτώσεις που η συνθήκη φώναζε για ένα λιγότερο προβλέψιμο σερβίρισμα/ξεδίπλωμα της όλης, φανταστικής κατά τα λοιπά, ιδέας.
Ξεχωρίζοντας στιγμές κυρίως από το τελευταίο τους, 3ο άλμπουμ Shadow Work (2017) όπως τα “Quiet Fire”, “Hillium” και “Kudu”, οι ταπεινοί Mammal Hands δεν ξεχνούσαν ποτέ να μας ευχαριστούν διά στόματος Nick Smart, αφήνοντας μας τελικά μετά από μιάμιση ώρα και μία νέα σύνθεση στο encore, μέσα σε κλίμα ευφορίας, συγκίνησης και έκδηλου ενθουσιασμού. Φεύγοντας, κουβαλήσαμε μαζί μας τη λυτρωτική αίσθηση που αφήνει η μουσική των Βρετανών και χαζέψαμε από ψηλά τα πλοία τα οποία έφευγαν από το λιμάνι, σε ένα συνδυασμό εικόνων και σκέψεων που προμηνύει ένα μέλλον γεμάτο όμορφες στιγμές.
Οι αθόρυβες μπάντες, τελικά, αυτές που δεν ακούγονται και δεν παίζουν πολύ έξω, είναι ικανές για τα live εκείνα που θα τα κρατάμε ως φυλαχτό για το μέλλον.
{youtube}bmjFJd6q4Es{/youtube}
