Η Βασίλισσα Των Ξωτικών είναι μία «ημιόπερα» του Χένρι Πέρσελ (Henry Purcell) βασισμένη στο Όνειρο Θερινής Νυκτός του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, η οποία συνδυάζει τα μουσικά στοιχεία με πρόζα και περίτεχνα σκηνικά. Αυτό λοιπόν το έργο διάλεξε να παρουσιάσει η εναλλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε συνεργασία με τον Γιάννη Σκουρλέτη και τους bijoux de kant σε σκηνοθεσία, σκηνικά και κοστούμια και τον αρχιμουσικό Μάρκελλο Χρυσικόπουλο στη μουσική διεύθυνση.
Το πρωτότυπο έργο αποτελείται από 5 πράξεις, αλλά στα χέρια του Χρυσικόπουλου και του Σκουρλέτη μεταμορφώθηκε σε τρίπρακτο, με ακόμα πιο έντονα τα μπαρόκ στοιχεία. Με το σύνολο Latinitas Nostras να αντιμετωπίζει τις πάρτες του Πέρσελ με εκφραστικότητα, ο άξονας της παράστασης ήταν καθαρά μουσικοκεντρικός (σε ένα πολύ καλοδουλεμένο αποτέλεσμα), με την πρόζα της όπερας να έχει αφαιρεθεί.
Σκηνοθετικά, ο Σκουρλέτης προσπάθησε να δει το έργο του Πέρσελ υπό το πρίσμα της παράδοσης των Μπούλων, του αποκριάτικου εθίμου της βόρειας Ελλάδας. Αλλά ενώ τα χαρακτηριστικά του τελευταίου έδωσαν πράγματι στους δραματουργούς πληθώρα εργαλειών για να εξεταστούν τα θέματα της μεταμόρφωσης, της απόκρυψης και ενός genderfuck σχολιασμού, το τελικό αποτέλεσμα φάνηκε νομίζω μόνο στην αισθητική παλέτα της παράστασης. Ο Χορός της χορωδίας του δήμου Αθηναίων φόρεσε την ενδυμασία της νύφης Μπούλας και ο χορευτής Τάσος Καραχάλιος απεκδύθηκε τα ρούχα του και ντύθηκε τον ρόλο του Απόλλωνα-γενίτσαρου (σε μία καθόλα νεφελώδη παράλληλο). Ενώ όμως μια promo φωτογραφία ήθελε τη μάσκα της νύφης-Μπούλας να δεσπόζει σε κεφάλι που ανήκει σε τριχωτό, εμφανώς αρσενικό κορμί (κάτι που συνάδει και με το έθιμο), στο αποκορύφωμα της παράστασης η Θεοδώρα Μπάκα φόρεσε τη μάσκα στην αγκαλιά του Καραχάλιου, χωρίς έτσι να εξερευνηθούν ποτέ σε βάθος τα στοιχεία της μεταμόρφωσης.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν πάντως καλοζυγισμένα και όμορφα, με κέντρο βάρους το λαογραφικό στοιχείο, με αρμαθιές από άχυρα να σχηματίζουν ένα διαπερατό παραπέτασμα και με τους συρισμούς από τα κοστούμια επάνω στα άχυρα να «τραγουδάνε» σε κανόνα, μαζί με τη μουσική του Πέρσελ. Παρόλαυτα, η ροζ νέον επιγραφή, καθώς και το ημιδιάφανο πέπλο που χώριζε τη σκηνή από τη Δάφνη της Μπάκα για το μεγαλύτερο μέρος του έργου, ήταν στοιχεία τα οποία μάλλον αποσυντόνισαν δραματουργικά, παρά έδωσαν κάτι στον αφηγηματικό άξονα της παράστασης.
Η Μπάκα υπήρξε σε κάθε περίπτωση μία πολύ καλή Δάφνη, με τον εξαιρετικό έλεγχο του αέρα της να δίνει έμφαση σε κάθε εκφορά του μουσικού μάντρα του "The Plaint (O, Let Me Weep)". Παράλληλα, επέδειξε και πολύ καλή σωματικότητα, χωρίς να φαντάζει αμήχανη ή αχυρένια δίπλα στον Καραχάλιο. Αντίστοιχα καλός στάθηκε και ο Χάρης Ανδριανός, καταφέρνοντας να αποδώσει τον ρόλο του μεθυσμένου, αλλά και εκείνον του Χειμώνα. Ήταν όμως ο κόντρα τενόρος Νίκος Σπανός που, τραγουδώντας τον ρόλο του Καλοκαιριού, κατάφερε να αποδώσει την έντονα μυστικιστική ατμόσφαιρα της όπερας του Πέρσελ. Η διάδρασή του με την Άνοιξη της Φανής Αντωνέλου υπήρξε ωστόσο άνιση, με τον Σπανό να αρθρώνει τον ρόλο πιο καθαρά και με μεγαλύτερη ευλυγισία. Στα αρνητικά προσμετρώνται επίσης κάποια ελαφριά ρυθμικά προβλήματα της χορωδίας και του Φθινοπώρου του Γιάννη Καλύβα, τα οποία δεν έγιναν πάντως ποτέ έντονα ή αποπροσανατολιστικά.
Η εναλλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μας έδωσε ένα έργο φορτωμένο με συμβολισμούς, το οποίο βαδίζει ανάμεσα σε δάση με ξωθιές και νέους εραστές, πατώντας και στην ελληνική παράδοση. Κι αν τελικά το αποτέλεσμα βγήκε θολωμένο από τους καπνούς που απέπνεε η λίμνη όπου βούτηξε το γυμνό κορμί του Απόλλωνα, η παράσταση σίγουρα αποτέλεσε αφορμή για να βουτηχτούμε στη συγκινητική μουσική του Πέρσελ, απολαμβάνοντας κάτι όμορφο και καλοφτιαγμένο.
{youtube}R7wNJRVTA8U{/youtube}
