Έχουν πάντα ξεχωριστή γοητεία όσα live βασίζονται στην κοινή αισθητική, ιδεολογία και συναισθηματική φόρτιση, παρά στις ηχητικές ομοιότητες που συνδέουν τους επί σκηνής καλλιτέχνες. Αυτήν τουλάχιστον τη λογική είχε το double bill των ελαστικών μετάλλων The Body και των μονολιθικών θορυβοποιών Uniform, παρόλο που (στην πράξη) το μεταξύ τους δέσιμο δεν ήταν το αναμενόμενο, με αποτέλεσμα να μην ενισχυθεί ο συνδυαστικός αντίκτυπος της συναυλιακής εμπειρίας.
Τα πράγματα στο Temple άρχισαν νωρίς, γύρω στις 9:15, με την εγχώρια sludge/doom metal τετράδα των Tugdam να παίζει μπροστά σε περίπου 50 άτομα. Παρά τη σχετικά χλιαρή προσέλευση και τη βαριεστημένη ατμόσφαιρα που πλανιόταν, οι Tugdam επέβαλαν χωρίς πολλά-πολλά τις αρετές τους, κυρίως τις εντυπωσιακές φωνητικές ικανότητες του frontman τους, οι οποίες πατάνε σε ταχύτατους ρυθμικούς ελιγμούς και σε αιφνίδιες εναλλαγές δυναμικής. Έτσι, από αργόσυρτα, βαριά βυθίσματα σπίνταραν απρόβλεπτα σε αστραπιαία ξεσπάσματα –και απλώς, από ένα σημείο και μετά, άρχισαν να υποκύπτουν στη δικιά τους μανιέρα. Πάντως, στη 40λεπτη εμφάνισή τους κατάφεραν να δημιουργήσουν μερικές από τις πιο ασφυκτικές συνθήκες της βραδιάς, τονίζοντας έτσι εμφατικά την παρουσία τους πριν από το κυρίως «μενού».
Ενώ το κοινό είχε φτάσει στο αριθμητικό του peak (150 άτομα, στο αισιόδοξο σενάριο), το νέο μέλος των Uniform –ο ντράμερ Greg Fox– ανέβηκε στη σκηνή για να γεννήσει μία βιομηχανική λούπα αλειμμένη πάνω σε ένα διαπεραστικό white noise. Αφού μας άφησε εκτεθειμένους στον βόμβο για περίπου 5 λεπτά, η τριάδα ξεπρόβαλε ενώπιόν μας και ξεκίνησε να παράγει τον αποπνιχτικό της ήχο. Σε αυτόν, παντρεύεται η κοσμοθεωρία των συγκροτημάτων της SST και της Dischord με μία έλξη προς την ιδέα του ακουστικά ακραίου, ενώ στον πυρήνα κατοικεί μία στιχουργική ματαιότητα η οποία συμπορεύεται με το αδιέξοδο της μουσικής.
Για περίπου 45 λεπτά, λοιπόν, ο frontman Michael Berdan κήρυττε μισανθρωπιστικούς στίχους υπαρξιακής απόγνωσης με έναν υστερικό, ίσως κατά τόπους γραφικό, τρόπο, πατώντας πάνω στα post-hardcore/industrial, μονότονα μοτίβα των συμπαιχτών του· για κάποιον περίεργο λόγο, μου θύμισε σκηνές από την ταινία Green Room του Jeremy Saulnier (2015). Ωστόσο, θεωρώ πως το αμερικάνικο γκρουπ δεν μας ενόχλησε αρκετά: δεν μας στρίμωξε όσο θα έπρεπε, δεν δημιούργησε το κλειστοφοβικό κλίμα μέσα από το οποίο θα τρεφόταν το σόου τους.
Μετά από μισή ώρα ανάπαυλας, η δυάδα των Chip King (κιθάρα και φωνητικά) & Lee Buford (ντραμς) πήρε θέση στη σκηνή για να μας παρουσιάσει ένα 40λεπτο set, στο οποίο διαφάνηκε η ξεχωριστή της ταυτότητα χωρίς, ωστόσο, να ξετυλιχθεί στην ολότητά της. Το γκρουπ από το Rhode Island φημίζεται για την ικανότητά του να τεντώνει τον σκληρό ήχο σε αδιανόητα όρια, συρράπτοντας (φαινομενικά) αταίριαστα μοτίβα και φτάνοντας, μέσω εκείνων, σε ένα ολόδικό της ηχητικό κατασκεύασμα. Η πολυμορφία αυτή άνθισε στο Temple: ήταν ηδονικός ο τρόπος με τον οποίον παρουσίαζαν σύντομες βινιέτες της metal ιστορίας με συγκολλητική ουσία το sludge ή το πώς παρέμβαλαν παιδικές χορωδίες ανάμεσα στα κομμάτια, φρικάροντας τη σκληροπυρηνική μερίδα του κοινού. Είναι σαν το βασικό τους μουσικό σώμα να απορροφά –σαν άλλος εξωγήινος κυνηγός– ό,τι «εξωτικό» ή ξένο το γοητεύει, άσχετα αν ονομάζεται industrial ή punk. Το αποτέλεσμα, ακούγεται σαν παράδοξη εξίσωση.
Επιπλέον, για 2 άτομα, η ένταση που βγάζουν οι The Body, κινείται σε τρομαχτικά επίπεδα. Το drumming του Lee Buford –ο οποίος εντελώς ακομπλεξάριστα φορούσε Stone Roses φούτερ– γέμιζε κάθε γωνιά του ηχητικού χώρου, ενώ οι λυσσασμένες κιθάρες και τα πνιχτά, άναρθρα φωνητικά/ουρλιαχτά του Chip King προσέδιδαν πολεμοχαρή αύρα στο αθροιστικό αποτύπωμα. Τελικά, όμως, μας άφησαν και αυτοί (όπως και οι Uniform πριν) με το αίσθημα του ανικανοποίητου: δεν κατακτήθηκε δηλαδή ποτέ το απαραίτητο momentum ώστε να εκπληρωθεί η αποστολή τους, έστω κι αν κάτι τέτοιο αποτελεί μία μόνο προσδοκία και όχι τον πραγματικό σκοπό της μπάντας. Αν πάντως δεν σόκαραν στον βαθμό που πετυχαίνουν στους δίσκους, απέδειξαν σε κάθε περίπτωση τη μοναδικότητα του χαοτικού υβριδίου που υπηρετούν.
Συνολικά, λοιπόν, η βραδιά μπορεί να μην ήταν τόσο χορταστική όσο προμηνυόταν, αλλά άφησε μία οξύμωρη αίσθηση ψυχικού ξεπλύματος, η οποία έγινε κατόπιν ένα με την ηλεκτρική καταιγίδα, στην έξοδό μας από το Temple.
{youtube}ynakterrFsg{/youtube}
