Οι Φινλανδοί έπαιξαν μόλις 50 λεπτά, έκαναν όμως μια ηγετική εμφάνιση, βασισμένοι στην υπερηχητική bestial πυγμή τους και στα αργά, groovy σημεία, με τις κραταιές μπασογραμμές...

Με δεκάδες φώτα για συνοδεία, η Ζωή Ευσταθίου και ο Egil Kalman φύτρωσαν στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση ένα νορβηγικό δάσος ήχων, για να δώσουν έπειτα τη σκυτάλη στην αυτοσχεδιαστική συνάντηση κορυφής μεταξύ Ko Ishikawa, Γιώργου Βαρουτά & Νίκου Σιδηροκαστρίτη...

Στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, ο Leighton Koizumi κατέκτησε πλήρως τη σκηνή, όντας ουσιαστικός και απολαυστικός, σαν (ντυμένος) Iggy Pop με εξωτικό παρουσιαστικό και έκφυλη κίνηση...

Αν και ο κόσμος που γέμισε ικανοποιητικά το Ρομάντσο διασκέδασε με την ψυχή του σε στιγμές σαν το "Fingers" και τη "Δίνη", o κακός ήχος εμπόδισε το γκρουπ του Γιώργου Δημάκη να παρουσιάσει με τον πρέποντα τρόπο την πρόσφατη βουτιά του στις χρυσές σελίδες της ψυχεδέλειας  και της Laurel Canyon τραγουδοποιίας...

Γέμισε ο Φάρος στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, για μια συναυλία που άνθισε πάνω στις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην εγκεφαλικότητα και στον συναισθηματισμό, χάρη σε προσιτές συνθέσεις και μετρημένα παιξίματα...

Την επιστροφή τους στην Αθήνα (μετά από καιρό) καλωσόρισε ένα γεμάτο Θέατρο Ροές, κι εκείνοι ανταπέδωσαν με μια ωραία βραδιά, στην οποία δέσποσαν βέβαια οι λύρες, αλλά και όργανα σαν το αφγανικό ραμπάμπ και το τάρχου...

Ποδαρικό με το δεξί για το νεοσύστατο φεστιβάλ, με αρκετό κόσμο να δίνει το παρών στο Gagarin και με τους Allochiria ως headliners, να γιορτάζουν τα 5 χρόνια του Omonoia με ζοφερές προβολές, άψογα συντονισμένες με τη μουσική τους και τα γρυλίσματα της Ειρήνης Παππά...

Ξεδίπλωσαν τη φαντασία τους στο Underflow, αρθρώνοντας ένα ουσιαστικό συνονθύλευμα ήχων, στο οποίο χώρεσαν η post-punk εποχή των Del-Byzanteens, το krautrock των Can, οι Swans, η αυτοσχεδιαστική τζαζ, τα παιχνίδια των Yello, ακόμα και η Εναντιοδρομία του Γιάννη Χρήστου σε μια πιο ηλεκτρική θαρρείς εκδοχή...

Παίζοντας punk και δυνατό rock 'n' roll, διέτρεξαν όλη σχεδόν την ιστορία τους, συνεπαίρνοντας το γεμάτο ΙΛΙΟΝ plus με μια σπαστικά τέλεια συναυλία...

Σε ένα κατάμεστο Piraeus 117 Academy, ισοστάθμισαν το πνευματώδες χιούμορ του Nick Holmes με το δέος που προκαλεί μια σεβάσμια ιστορική μπάντα, απορρέοντας ταυτόχρονα αγνό κέφι...