Λαμπρές μέρες διανύει η πιανίστρια και συνθέτρια Τάνια Γιαννούλη. Μετά την εξαιρετική περσινή της κυκλοφορία Rewa (με τη συνδρομή των Rob Thorne & Steve Garden), δραστηριοποιείται τώρα με ένα τρίο, που στη νυν σύστασή του βρίσκει δίπλα της τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο (στην τρομπέτα) και τον Κυριάκο Ταπάκη (στο ούτι). Το γκρουπ θριάμβευσε μάλιστα στις αρχές Νοέμβρη σε μία αξιοσημείωτη sold-out εμφάνιση στο jazz φεστιβάλ του Βερολίνου και θα μπει στο στούντιο για τον πρώτο του δίσκο στο προσεχές διάστημα.
Αυτό το ιδιαίτερο τρίο είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά στα μέρη μας, στον όμορφα διαμορφωμένο χώρο του Φάρου, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Παρά το παγωμένο κυριακάτικο βράδυ, αρκετές καρέκλες είχαν σχεδόν γεμίσει μέχρι την είσοδο των μουσικών στη σκηνή (λίγο μετά τις 10), κυρίως βέβαια από κοινό μεγαλύτερων ηλικιών, το οποίο φαίνεται να ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα του χώρου, παρακολουθώντας με σεβασμό και ενδιαφέρον τη μουσική παράσταση.
Γρήγορα, μετά τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά εξοικείωσης με το υλικό, έγινε σαφές πως το ατού αυτής της ομάδας βρίσκεται τόσο στη σχεδόν τηλεπαθητική επικοινωνία των μελών, όσο και στην ατόφια δύναμη των συνθέσεων της Γιαννούλη. Οι τελευταίες είναι ισορροπημένες, μετρημένες, προσιτές και ειλικρινείς. Δεν σκοπεύουν να πουλήσουν ψυχρό ακαδημαϊσμό πάνω στο ηχητικό πάντρεμα Ανατολής και Δύσης, αλλά προτείνουν τη μελετημένη, όσο και ενστικτώδη, επαφή της συνθέτριας με τα ετερόκλητα ερεθίσματα που έχουν διαμορφώσει το αισθητήριό της.
Έτσι, οι συνθέσεις που απολαύσαμε, ενώ αρνούνται κατηγοριοποίησης, μπορούμε να πούμε ότι έχουν ως εφαλτήριο τη σύγχρονη κλασική μουσική και την τζαζ, αλλά στην πορεία εξελίσσονται με απρόβλεπτους και συναρπαστικούς τρόπους· πότε θυμίζοντας μία πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή των Xylouris White, πότε ρίχνοντας το βλέμμα πάνω στο στίγμα της χατζιδακικής ευαισθησίας. Επίσης, φλέρταραν με την ιδέα του αυτοσχεδιασμού και της μουσικής αταξίας, αλλά πάντα –με κάποιον αυτόματο σχεδόν τρόπο– επανέρχονταν έπειτα στη φυσική τους ροή.
Στο τελικό αποτέλεσμα συνέβαλλαν φυσικά τα μέγιστα και οι δύο έτεροι οργανοπαίχτες, πέρα από το πιάνο της Τάνιας Γιαννούλη, το οποίο συνιστούσε το δομικό υλικό του ήχου. Τόσο δηλαδή ο Κυριάκος Ταπάκης, όσο και ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, αποδείχθηκαν εξαιρετικοί στην εύρεση της μαγικής ισορροπίας ανάμεσα στην εγκεφαλικότητα και στον συναισθηματισμό που απαιτούσε η περίσταση, καταφέρνοντας να προκρίνουν τη δεξιοτεχνική εκτέλεση και να φωτίσουν τις πιο τρυφερές πτυχές της επαφής με την τρομπέτα και το ούτι. Πατώντας πάνω στο ανήσυχο πιάνο της Γιαννούλη, εξερευνούσαν κάθε φορά νέα όρια με το παίξιμό τους, αξιοποιούσαν όλο το εκφραστικό εύρος των οργάνων τους και προσαρμόζονταν άψογα στις συνθήκες.
Μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά μίας εξαιρετικής εμφάνισης, το τρίο κέρδισε δίκαια ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα από το ενθουσιασμένο κοινό. Απέδειξαν πως, όταν μερικές έξοχες συνθέσεις μπολιάζονται από την αβίαστη, ανθρώπινη επαφή μεταξύ των μουσικών, μπορεί να γεννηθεί στιγμιαία κάτι πολύ μοναδικό. Ήταν φυσικά και μία υπόσχεση για τον επικείμενο δίσκο, τον οποίον αναμένουμε με ανυπομονησία.
{youtube}GfXgo0DDFIE{/youtube}
