«Σα να μεγάλωσε το σαλόνι του σπιτιού μας»: έτσι ένιωθε ο Ross Daly το βράδυ της Παρασκευής, όταν καλωσόρισε το γεμάτο Θέατρο Ροές στην κοινή του εμφάνιση με την Κέλυ Θωμά. Άλλωστε ένας χώρος σαν κι αυτόν –ήσυχος, σχετικά άνετος, αλλά με τη χωροταξία της θεατρικής αίθουσας ικανή ώστε να εξουδετερώσει περισπασμούς και να υποβάλλει στην εκάστοτε κατάσταση– ήταν ό,τι ζητούσαν για την επιστροφή τους στην Αθήνα, έπειτα από αρκετό καιρό.
Στην παρουσίαση της παράστασης Lunar, ομότιτλης της τελευταίας δισκογραφικής τους κυκλοφορίας (2017), όλα κύλησαν ομαλά, με το ωρολόγιο πρόγραμμα να τηρείται και την προσέλευση να γεμίζει όλες τις θέσεις του θεάτρου. Μια ρωγμή στην ευρυθμία της βραδιάς ίσως να ήταν ο σποραδικός ερχομός θεατών έως και 10 λεπτά μετά την έναρξη της συναυλίας, γεγονός που λειτούργησε ως τροχοπέδη στην παγίωση της επιθυμητής ατμόσφαιρας. Κι αν για άλλες βραδιές κάτι τέτοιο θα ήταν λεπτομέρεια ή ακόμα και αμελητέο συμβάν, η αρχιτεκτονική του Lunar ήταν τέτοια που ευνοούσε –και επέτασσε– την άρρηκτη προσήλωση του κόσμου, από την αρχή κιόλας.
Σύντομα, πάντως, η μικρή αυτή ατοπία πέρασε στα ψιλά γράμματα της βραδιάς. Και οι λύρες των πρωταγωνιστών της άρχισαν περίτεχνα να πλέκουν μουσικές κλωστές και νήματα από τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια ως την Ανατολική και Νότια Ασία, μπροστά σε ένα κοινό που ομοιόμορφα κάλυπτε σχεδόν όλο το ηλικιακό φάσμα· αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ότι η παράδοση είναι ένα πολυδιάστατο και συνεχώς κινούμενο πεδίο ενδιαφέροντος.
Με λιτότητα, ταπεινοφροσύνη, αλλά και αξιόλογο τεχνοτροπικό βάθος, ο Ross Daly και η Κέλυ Θωμά παρέσυραν το κοινό στην προσήλωσή τους, σκύβοντας ο καθένας με αφοσίωση στο δικό του όργανο, χωρίς να αποκλείει ωστόσο την επικοινωνία του με τον άλλον, μα και με τον κόσμο. Έτσι, βλέμμα και ακρόαση έγιναν σύντομα έρμαια στις δοξαριές της Θωμά, ενώ ο Daly εντυπωσίαζε με την εναλλαγή των οργάνων επί σκηνής. Από το αφγανικό ραμπάμπ περνούσε δηλαδή στο ανατολίτικο σάζι κι έπειτα στο τάρχου, για να επιστρέψει (όπως πάντα) στη λύρα του, με μεταλλικούς ήχους-στοιχεία τα οποία ηλέκτριζαν διακριτικά την ατμόσφαιρα, δίνοντάς της εκείνη την υπερβατική χροιά που τη χαρακτηρίζει.
Έπειτα από ένα 15λεπτο διάλειμμα, στο δεύτερο μέρος τα δοξάρια πήραν και πάλι τον λόγο, ακόμα πιο έντονα και σθεναρά –έναν λόγο που άλλοτε ηχούσε σα συντροφικός διάλογος κι άλλοτε σαν αυτοσχεδιαστικό παραλήρημα· άλλοτε ήπιος και ευγενής κι άλλοτε με δύναμη καταβατικού ανέμου.
Η μουσική της Κέλλυ Θωμά και του Ross Daly συνιστά μια σπάνια καλλιτεχνική συνεύρεση. Όχι μόνο γιατί η ζωντανή επιτέλεσή της αφορά μια συγκεκριμένη εμπειρία (η οποία δεν βιώνεται μέσα από τις όποιες στουντιακές αποδόσεις), αλλά και γιατί κάθε μία συναυλία συνιστά αυτοτελές γεγονός, βασισμένο στη σύγχρονη αφήγηση. Και μάλιστα συνιστά μια δια-μουσική, δια-τοπική και δια-χρονική αφήγηση, αξιοποιώντας παραδοσιακές επιρροές από το Μαρόκο και την Κρήτη ως την Ινδία και την Κίνα, με εντοπιότητα και χαρακτήρα. Ακόμα έτσι κι αν οι λύρες τους συναντιούνται και συμπορεύονται ως τις μεγάλες κορυφώσεις, σύντομα βρίσκει ο καθένας περίτεχνα τον δικό του, προσωπικό τόπο στο μουσικό κείμενο.
Με σεμνότητα και εγκαρδιότητα, λοιπόν, η Κέλλυ Θωμά και ο Ross Daly αφηγήθηκαν το δικό τους ταξίδι σε μουσικές παραδόσεις του κόσμου, με τις λύρες τους σε πρωταγωνιστικό ρόλο και το ραμπάμπ με το τάρχου και το σάζι να εντυπωσιάζουν, μέχρι που ο κόσμος πλησίασε τη σκηνή μετά το τέλος της παράστασης για να τα παρατηρήσει καλύτερα.
Λίγο πριν τις 23:30, αποχαιρέτησαν με χαμόγελο και βαθιά υπόκλιση το αθηναϊκό κοινό, με την υπόσχεση πως «θα φροντίσουν να ξανάρθουν».
{youtube}RxvsJDEpmVU{/youtube}
