Κάθε φορά, οι επισκέψεις των Paradise Lost αποτελούν μήλο της έριδος στις συνειδήσεις των απανταχού Ελλήνων οπαδών. Από τη μία, υπάρχουν εκείνοι που τους τιμούν με τον οβολό τους στην πλειονότητα των περιπτώσεων· από την άλλη, παράπονα πως οι ίδιες μπάντες επισκέπτονται κάθε φορά την Ελλάδα, με την έτερη πλευρά να έχει πια βαρεθεί να βλέπει κοσμοσυρροή σε λίγες, μεμονωμένες καταστάσεις. Ευτυχώς, για καλή μας τύχη, τόσο ο συναυλιακός χάρτης, όσο και οι προτιμήσεις του κοινού, έχουν αλλάξει αρκετά τα τελευταία οδοιπορικά έτη. Με αποτέλεσμα ο κόσμος να έχει κάπως ανανεωθεί στην ευρύτερη αποτίμηση της εισπρακτικής κατανομής.
Οι power/doom metallers Sorrows Path έλαβαν τον κλήρο να ανοίξουν τη βραδιά, ενώπιον μιας ήδη κατάμεστης αρένας, η οποία ωστόσο έδειχνε να φέρει ισχνή επαφή με τη στόφα του υλικού τους. Η αλήθεια είναι πως το λυρικό κράμα του παραδοσιακού doom τους δεν παρουσίαζε άμεση συνάφεια με τις γοτθικές ρίζες των Paradise Lost. Όπως και να έχει, όμως, το ευρύτερο gothic/doom metal έχει ακολουθήσει κατιούσα οδό τα τελευταία έτη, με αποτέλεσμα την έλλειψη κατάλληλων εγχώριων συγκροτημάτων για ανάλογες διοργανώσεις. Οι ίδιοι οι Sorrows Path, ασφαλώς, παρέδωσαν από τη δική τους πλευρά μια εξαιρετική παρουσία, όντας αρκούντως επικοινωνιακοί και προσιτοί σε καίριες στιγμές του set. Ως μοναδικό αρνητικό σημείο, δηλαδή, στάθηκε ο ιδιαίτερα μπουκωμένος ήχος, ο οποίος και φάνηκε να υποσκελίζει ουσιαστικό ποσοστό του διαδραστικού τους vibe.
Για κακή μας τύχη, τα δεδομένα του ήχου δεν βελτιώθηκαν ουσιωδώς κατά τη παραμονή των Paradise Lost επί σκηνής. Ενοχλητικά μπάσα γέμιζαν την ατμόσφαιρα, τη στιγμή που τα φωνητικά του Nick Holmes –όπως και η κιθάρα του Aaron Aedy– έμοιαζαν θαμμένα ως προς τα υπόλοιπα όργανα. Οι Βρετανοί δεν έδειξαν πάντως να πτοούνται, καθώς, ως πολυέμπειρη ομάδα, επιδόθηκαν σε ό,τι γνωρίζουν καλύτερα, ενώπιον ενός κοινού πιστού στα συναυλιακά τους ραντεβού τα τελευταία πολλά χρόνια. Έστω δηλαδή και αν οι επισκέψεις έχουν αραιώσει συγκριτικά με τα 2000s, υφίσταται ένας ισχυρός δεσμός με τους πιστούς θιασώτες, με το δηλωθέν «παρών» να μένει έτσι βροντερά σταθερό, όσες φορές και αν τους έχουν παρακολουθήσει.
Το κλειδί για τη συναυλιακή επιτυχία των Paradise Lost είναι απλό. Ενδεχομένως οι επιδόσεις να απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστούν αψεγάδιαστες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το vibe τους δεν στηρίζεται σε αρετές εξίσου διαδραστικές για τη διάθεση του εκάστοτε παρευρισκόμενου. Όπως κάθε φορά, λοιπόν, αποτέλεσαν στο Piraeus 117 Academy ένα απέριττο παράδειγμα ατόφια μουσικών ψυχαγωγών, κατανοώντας εξίσου τις ανάγκες της αμεσότητας και της διόγκωσης μιας άσπιλης arena rock αισθητικής. Παλαντζάροντας έτσι δύο στοιχεία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, ισοστάθμισαν το πνευματώδες χιούμορ του Nick Holmes με το δέος που προκαλεί μια σεβάσμια ιστορική μπάντα, απορρέοντας ταυτόχρονα αγνό κέφι στη μορφή μιας αυθόρμητης παράστασης.
Ουσιαστική βοήθεια, ασφαλώς, προσέφεραν οι επιλογές της setlist καθαυτές, καλύπτοντας μια ευρεία περίοδο της δισκογραφίας τους. Όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, σημαντικό ατού των Paradise Lost συναυλιών αποτελεί το ότι οι επιλογές δεν μένουν σταθερές, παρά αλλάζουν· προσφέροντας έτσι κάτι φρέσκο με κάθε τους νέα επίσκεψη, έστω και αν κάτι τέτοιο αποκλείει ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Στην προκειμένη περίπτωση, ακούσαμε τραγούδια από 10 διαφορετικούς δίσκους, σε μια σειρά που φαντάζει ως best of, παρά το γεγονός πως απουσίαζαν κλασικά άσματα της τάξης των "The Last Time", "True Belief" ή "One Second". Πολύ απλά, είναι γεγονός πως οι Lost φέρουν τόσο πλούσια δισκογραφία, ώστε, ό,τι και να παρουσιάσουν, κάτι θα μείνει εκτός πλάνου. Οπότε το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να ανακατεύουν την τράπουλα, διατηρώντας τα δεδομένα ευχάριστα.
Κατά γενική ομολογία, λοιπόν, το ελληνικό κοινό χωρίζεται σε επιπρόσθετες δύο υποκατηγορίες. Σε εκείνους που θεωρούν πως οι συναυλίες των Paradise Lost δεν είναι το δυνατό τους χαρτί και σε όσους τους τιμούν σταθερά ανεξαρτήτως περίστασης. Η αλήθεια είναι ότι ο Nick Holmes ουδέποτε υπήρξε ιδανικός live τραγουδιστής, όπως και το ότι τα 85 λεπτά της εμφάνισης στο Piraeus 117 Academy καταγράφηκαν αρκετά, αλλά όχι δεόντως χορταστικά, δεδομένης της πλούσιας παρακαταθήκης που κουβαλούν στους ώμους τους. Αν όμως εμμένουμε πολύ στις λεπτομέρειες χάνουμε την ευρύτερη εικόνα, η οποία αφορά την τέρψη που προσφέρει η αγνή διασκέδαση, έστω και αν δεν αποδίδεται κάθε μέρος των συνθέσεων με ακριβή σαφήνεια. Ο ίδιος ο Holmes, άλλωστε, φαίνεται πως συναντά εμπόδια στο να παραδώσει μεγαλύτερα σε διάρκεια set: όσο μεγαλώνει, τόσο δυσκολεύεται στις σκηνικές, αλλά και στις αντίστοιχες στούντιο επιδόσεις του.
Setlist:
Enchantment
From the Gallows
Tragic Idol
Blood and Chaos
Forever Failure
Requiem
Medusa
Erased
Shadowkings
As I Die
Beneath Broken Earth
Embers Fire
encore
No Hope in Sight
The Longest Winter
Faith Divides Us - Death Unites Us
Say Just Words
{youtube}Xb7leSjU89o{/youtube}
