Οι Amenra είναι οι κοινωνοί μίας εκ των καλύτερων μεταλλικών συναυλιών που έχω παρακολουθήσει. Μεγάλοι μάστορες γύρω από το χτίσιμο μιας λεπτοδουλεμένης συνθήκης, οι Βέλγοι καταφέρνουν να βάλουν το κοινό αμέσως στο νόημα της τέχνης τους· και το αφήνουν από τους αρπακτικούς όνυχές τους μόνο όταν έχουν τελειώσει με το «γεύμα» τους, ταΐζοντας παράλληλα το ποίμνιό τους με τη βλοσυρή τους ενέργεια. Ήταν λογικό λοιπόν να γεμίσουν το Piraeus Academy, για άλλη μία συναυλία υπό την κηδεμονία της Smoke The Fuzz.
Τη βραδιά άνοιξε ο συνενορίτης τους Treha Sektori και ο σκοτεινός ambient ήχος του, που απλώθηκε στον χώρο νωχελικά, καταλαμβάνοντας τελικά κάθε γωνιά της σκηνής του Academy. Ο Γάλλος αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή για support των Amenra, μιας και κατάφερε να στρώσει το χαλί για τους καταιγιστικούς ήχους που θα ακολουθούσαν χωρίς να μας κουράσει, αλλά ούτε και να γίνει στιγμή βαρετός.
To τελετουργικό είναι πλέον γνωστό στη θρησκευτική κοινότητα της εκκλησίας των Amenra. Ο Colin H. van Eeckhout γονατίζει αποστραμμένος από το κοινό, επιβάλλει μια ιεροπρεπή σιγή με τη μονήρη παρουσία του και ξεκινά να δίνει τον απόκοσμο τόνο του "Boden". Το set πέρασε αμέσως σε μία άχρονη, εκστατική κατάσταση, όπου τα λεπτά έμοιαζαν αιώνες και οι ώρες δευτερόλεπτα. Διατρέχοντας μεγάλο μέρος της δισκογραφίας του μέσα από μια γενναία setlist, το συγκρότημα έπλεξε το νεφελώδες του αφήγημα γύρω από αγαπημένα κομμάτια όπως τα "Razoreater", "À Mon Âme" και "Nowena I 9.10". Τα ντραμς του Bjorn J. Lebon έδωσαν ένα διαρκές, καλοδουλεμένο πρόσταγμα, πάνω στο οποίο έχτιζαν με μένος οι κιθάρες και το μπάσο. Κι όλα με το ασπρόμαυρο οπτικό χαλί των προβολών, οι οποίες μας περιήγησαν μέσα σε κεντροευρωπαϊκά δάση, παγωμένα λιβάδια και δυσοίωνα σύμβολα.
Ο van Eeckhout ακολουθεί τυφλά την κατεύθυνση την οποία επιτάσσει η μουσική που χτίζουν οι συναυτουργοί του. Παλεύει μια ανταριασμένη, ερεβώδη θάλασσα, παραμερίζει τα κύματα του ήχου που τον χτυπάνε, αγωνίζεται να βγει στην επιφάνεια ώστε να ανασάνει για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να καταβυθιστεί μέχρι τα σκοτεινά βάθη και να καταλήξει να κείτεται μετέωρος, μέσα στη μοναξιά του σκότους. Άλλοτε ντυμένος σαν ιεροκήρυκας της απελπισίας, άλλοτε ξεγυμνωμένος σαν αγριεμένο ζώο κι άλλοτε κραδαίνοντας τις ζώνες –σαν θηριώδης, πρωτόγονη θεότητα– ο Βέλγος frontman δίνει ψυχή τε και σώματι στην κοινώνηση του ζοφώδους ευαγγελίου της εκκλησίας του Ra.
Οι Amenra δεν προσέφεραν μόνο ένα πολύ γεμάτο live, παίζοντας πολύ μεγαλύτερη setlist απ' ό,τι σε αντίστοιχες φετινές συναυλίες: κατάφεραν, παράλληλα, να μας κατακρημνίσουν στα σκοτεινότερα βάθη και να μας ανασύρουν μονάχα με τη δύναμη αυτής της απίστευτης συναυλίας. Έτσι ώστε να μας στείλουν πάλι πίσω στην πραγματικότητα, με το πιο ιδιαίτερο και περίεργο μείγμα απόγνωσης κι ελπίδας.
{youtube}lsNF_AyrGss{/youtube}
