Έναν Δεκέμβρη, 40 χρόνια πίσω, μια παρέα Άγγλων μουσικών απ' το Νορθάμπτον με όνομα-δάνειο από το πλέον διάσημο καλλιτεχνικό κι αρχιτεκτονικό ρεύμα της Γερμανίας, ηχογράφησε έναν δίσκο με τον πρώτο γενετικό κώδικα του gothic rock. Αυτή την επέτειο αποφάσισε να γιορτάσει φέτος ο μπροστάρης εκείνης της παρέας Peter Murphy, μέσω μίας μεγάλης παγκόσμιας περιοδείας, στην οποία «κάλεσε» όλους τους αμετανόητους νοσταλγούς του δημιουργικού σκοταδιού των 1980s. Κι εδώ στην Ελλάδα έχουμε εκπληκτικά πολλούς.
Όλο αυτό το δυναμικό dark κοινό που συχνάζει τα Σάββατα στη Death Disco και τις καθημερινές στο Teddy Boy και παθαίνει παράκρουση στην πρώτη φράση από το "Bella Lugosi’s Dead" βρέθηκε λοιπόν την Παρασκευή στο κλειστό γήπεδο του Tae Kwon Do, αποφασισμένο να τιμήσει τον σκοτεινό του ήρωα: τον σπουδαίο Peter Murphy, εμβληματική (όσο και ηγετική) φυσιογνωμία των Bauhaus. Η απόφαση στάθηκε μάλιστα αδιασάλευτη, καθώς τίποτα δεν στάθηκε ικανό να ταρακουνήσει την τυφλή λατρεία στα μεγαλειώδη τραγούδια που έχουν αρθρωθεί από εκείνα τα χείλη –ούτε καν η αισθητά κατώτερη των προσδοκιών απόδοσή τους.
Οι δικοί μας The Steams –φανερά ενθουσιώδεις με τον support ρόλο σε μια συναυλία τέτοιου βεληνεκούς– άνοιξαν αξιοπρεπέστατα με τις ψυχεδελικές τους κιθάρες μια βραδιά που κουβαλούσε μεγάλο ιστορικό βάρος στις πλάτες της. Ο Peter Murphy και ο επίσης παλαίμαχος David J (David J. Haskins, μπασίστας των Bauhaus) επιχείρησαν κατόπιν να το σηκώσουν, κερδίζοντας το στοίχημα στο παρά ένα. Χάρη κυρίως στην ασυναγώνιστη, ενστικτώδη φόρτιση, αλλά και στην αυτόματη ατμόσφαιρα που χτίζουν στο δευτερόλεπτο ύμνοι όπως το "She's In Parties" και το "The Passion Οf Lovers".
Αυτό το εκτεταμένο encore με τα «κλασικά» των Bauhaus έσωσε την παρτίδα μιας συναυλίας στην οποία το –κατά τα άλλα αριστουργηματικό– In The Flat Field (1980) αποδόθηκε έναν με δύο τόνους πιο κάτω από την αναμενόμενη ενέργεια, χαμένο στη μετάφραση ενός σκοτεινού νόστου, που δεν είναι αρκετός για να ανασυνθέσει τη φωτογραφία μιας νιότης τόσο συγκεκριμένης, όσο εκείνης του Peter Murphy. Το "St. Vitus Dance" και το "Sigmata Martyr" κάπως ξεγέλασαν βέβαια την κατάσταση, στρώνοντας τελικά τον δρόμο για τον λυτρωτικό χορό στο σκοτεινό hit parade του φινάλε. Ωστόσο μια αμηχανία σε μερικά οριακά γραφικά ηχητικά στιγμιότυπα, δεν μπόρεσε να αποφευχθεί.
Το πάθος των εραστών είναι ταγμένο στον θάνατο και η κληρονομιά των Bauhaus στην αιωνιότητα. Αυτό δεν θα το αλλάξει καμία μέτρια συναυλία. Και ο Peter Murphy –ο άνθρωπος που κλείνει μέσα του τον David Bowie, τον Iggy Pop και τον εαυτό του μαζί– θα εξακολουθεί να λατρεύεται σαν σκοτεινός θεός και να χορεύεται στις dark discos του κόσμου.
{youtube}X3PDMhH9piY{/youtube}
