Όταν γύρισα σπίτι από τη σπαστικά τέλεια συναυλία-προρεβεγιόν των Lost Bodies, είδα ένα χαρτάκι που είχα βάλει δίπλα στο ψυγείο, απόκομμα παλιάς εφημερίδας με τσιτάτα του Κάρλος Ντράμοντ ντε Αντράντε:
«Δουλεύεις δίχως χαρά για έναν κόσμο ετοιμόρροπο, που οι τρόποι και οι δράσεις του δεν δίνουν το παράδειγμα, με μόχθο εκτελείς παγκόσμιες χειρονομίες, νιώθεις τη ζέστη και το κρύο, τα λεφτά που λείπουν, την πείνα και τη σεξουαλική επιθυμία... Περήφανη καρδιά, βιάζεσαι να ομολογήσεις την ήττα σου και να αναβάλεις για άλλον αιώνα τη συλλογική ευτυχία. Δέχεσαι τη βροχή, τον πόλεμο, την ανεργία και την άδικη κατανομή, γιατί δεν μπορείς μονάχη να δυναμιτίσεις τη νήσο Μανχάταν».
Το διαφημιστικό πάλι για τη συναυλία των Lost Bodies στο ΙΛΙΟΝ Plus –στο οποίο βρέθηκα για πρώτη φορά και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις– έλεγε το εξής: «Οι Lost Bodies αποτελούν μία από τις πιο ιστορικές μπάντες του αθηναϊκού underground και πλέον μετράνε 30 χρόνια σταθερής παρουσίας στον εγχώριο, εναλλακτικό, μουσικό χώρο, έχοντας στις πλάτες τους 12 CDs, 3 βινύλια και 2 κασέτες, ως επίσημες κυκλοφορίες. Ωστόσο, δεν ανήκουν στις σελίδες της ιστορίας, αλλά συνεχίζουν να εξελίσσονται και να εμπνέονται από το παρόν για να δημιουργήσουν». Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Και, με έναν δικό τους τρόπο, κολλάνε μια χαρά στον ντε Αντράντε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σε ένα ΙΛΙΟΝ plus σχεδόν γεμάτο με ετερόκλητο κοινό, οι Lost Bodies βγήκαν με μισή ώρα καθυστέρηση, λανσάροντας από την πρώτη ήδη νότα έναν εκρηκτικό ήχο, ο οποίος ακούστηκε στον χώρο πεντακάθαρος –διέκρινες δηλαδή όλα τα όργανα. Και για το υπόλοιπο της βραδιάς, ο Θάνος Κόης και οι συνοδοιπόροι του (Γιώργος Κόης στην κιθάρα, Κωνσταντής Μιχαήλ στην έτερη κιθάρα, Βασίλης Παπασταμόπουλος στο μπάσο & Λέανδρος Φράτνικ στα ντραμς) θα μας αποδείκνυαν γιατί παραμένουν σπουδαίοι. Συνεχίζοντας να επενδύουν στην πραότητα, στη θεατρικότητα, στην ταυτότητά τους και στην αλήθεια τη φτυστή.
Το live στο ΙΛΙΟΝ plus διέτρεξε όλη σχεδόν την ιστορία τους, από τις παλιές και τόσο ηχητικά ιδιαίτερες ημέρες τους, ως το σήμερα. Εκείνες οι παλιές μέρες τυγχάνουν πολύ αγαπημένες προσωπικά, χάρη στο όλο ακατέργαστο που τις διέκρινε· ποιότητα που προφανώς δεν μπορεί να βγει σε μια συναυλία με τόσο ηλεκτρικό στήσιμο, μα παραμένει ζωντανή με τον τρόπο της. Κατά τα άλλα, είδαμε μια μπάντα καλά προβαρισμένη, η οποία έπαιξε δυνατό, ενίοτε σκληρό rock 'n' roll και punk (έφτασαν μέχρι κάτι σαν shoegaze), για να «ντύσει» τους στίχους και τη φωνή του Κόη. Αυτήν δηλαδή την Ανθρώπινη Ποίηση με τις σουρεαλιστικές απολήξεις.
Στη σκηνή είδαμε και τη Σίλια Κόη (κόρη του Θάνου), σε μια ζεστή απαγγελία στη μελοποιημένη "Λαχτάρα" της Sarah Kane –ένα φετινό κομμάτι, το οποίο μάλλον προλογίζει κάποια νέα δουλειά των Lost Bodies που ίσως εμφανιστεί το 2019. Είδαμε όμως και τον Οδυσσέα Τζιρίτα να αναλαμβάνει τα πλήκτρα για μερικά τραγούδια, με τρόπο αποτελεσματικό, που έδεσε μια φυσική θαρρείς σεμνότητα με ένα synth new wave βγαλμένο από τη δεκαετία του 1980, το οποίο μας έστειλε, ειδικά στον "Ιλισσό".
Στη συναυλία ακούστηκαν βέβαια και οι περίφημοι "Σωλήνες", όπως και άλλα αναγνωρίσιμα στιγμιότυπα από την πορεία των Lost Bodies ("Ο Φθόνος Των Εχθρών Του", "Πάτερ Ζωσιμάς", "Περιδίνηση"). Δεν χρειάζεται πιστεύω να γράψω περισσότερα για τη setlist της βραδιάς: οι περισσότεροι τη φαντάζεστε λίγο-πολύ ή την έχετε δει κάποτε, στον ξύπνιο ή στον ύπνο σας.
Απλά αληθινοί, οι Lost Bodies μας συνεπήραν σε αυτό το Προρεβεγιόν τους, με αποτέλεσμα να μην καταλάβουμε πότε πέρασε 1 ώρα και 45 λεπτά από την έναρξη, παρά τη μισάωρη καθυστέρηση της τελευταίας. Οι ευχαριστίες του Θάνου Κόη στο φινάλε, συνοδεύτηκαν από πολύ δυνατό χειροκρότημα. Δικαίως.
{youtube}CD-Z7y3YevA{/youtube}
