Η τετράδα κατάφερε να κάνει τον χρόνο να σταματήσει για 2 ώρες, αφήνοντάς μας με πολύ τροφή για σκέψη. Οι δε συζητήσεις για το τι έγινε στη συναυλιακή αίθουσα, άρχισαν πριν ακόμα προλάβουμε να κατέβουμε τα σκαλιά της Στέγης...

Στόχος επετεύχθη, καμία σταγόνα ιδρώτα δεν πήγε στράφι και απλά περιμένουμε για την επόμενη μάζωξη σε κάποιο ανήλιαγο υπόγειο…

Στο γεμάτο Ρομάντσο, το ηλεκτρονικό drone του Καναδού απέδειξε πως είχε τη δύναμη να σε ρουφήξει μέσα του: ήταν, με τον τρόπο του, βιωματικό... 

Αν και δεν υπήρχαν visuals, η μουσική των Φινλανδών αποτέλεσε το soundtrack του πιο απόκοσμου τριπαρίσματος...

Σε έναν δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε να παραδίδουν σεμινάρια σε ανερχόμενα συγκροτήματα (αλλά και σε ορισμένα καταξιωμένα), περί του πώς να βάζεις φωτιά σε ένα live...

Χειρίστηκαν με αρκετό άγχος μα και κέφι την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, η οποία έγινε όμως σε ακατάλληλο χώρο: η βραδιά στο Άλικο είχε ως μετρητή το πιοτό κι ενώ έπαιζαν, ίπταντο γύρω τους τυροπιτάκια και μεζεκλίκια...

Η πηγαία ενέργεια της μπάντας, ο άκρατος λυρισμός της ερμηνείας του Kürsch, αλλά και η «οικογενειακή» ατμόσφαιρα που επικράτησε στο Gagarin, υπήρξαν σημεία-κλειδιά για μία ακόμα μνημειώδη συναυλία των Γερμανών στα μέρη μας...

Τα κατάφεραν, κυρίως γιατί δεν παρίσταναν τους Zeppelin. Τους έβγαινε δηλαδή περισσότερο η ταύτιση και η πώρωση που αισθάνεται ένας σκληροπυρηνικός φαν, παρά η προσπάθεια παραγωγής ενός «γνήσιου αντιγράφου»...

Με λυσεργικά cool ηχητική άποψη και με τη φρεσκάδα της γαλλικής ποπ των 1960s να ελαφραίνει το κλίμα, έδωσαν μια εξαιρετική συναυλία. Η προσέλευση ωστόσο στο Fuzz, κρίνεται μέτρια... 

Αν αισθανθήκατε κάτι σαν σεισμό προχθές στα πέριξ της πλατείας Μαβίλη, ήταν από τα χειροκροτήματα στο Μέγαρο. Στο πιο αθόρυβο και ίσως ανέλπιστο sold-out της μέχρι τώρα συναυλιακής σαιζόν...