Θυμάμαι κάποτε παραπονιόμασταν που δεν γίνονταν πολλές συναυλίες στη χώρα μας (και στην πόλη μας), αλλά τώρα που γίνονται νομίζω ότι φαίνεται ξεκάθαρα πως το κοινό που αποτελεί το target group τους απλά δεν μπορεί να τις υποστηρίξει με την παρουσία του. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τη μέτρια προσέλευση στους Limiñanas, όπως και στους Toy πριν από μία εβδομάδα. Σπουδαία σχήματα και τα δύο, πολύ hot αυτή τη στιγμή στον παγκόσμιο χάρτη, και που απέδωσαν τα δέοντα επάνω στη σκηνή.
Σαφώς και ο κόσμος δεν έχει χρήματα γενικά, ανοίγει επίσης ο καιρός και θέλει να βρίσκεται περισσότερο έξω, χωρίς να ξεχνάμε ότι έρχονται και οι μεγάλες συναυλίες και τα φεστιβάλ του καλοκαιριού –που είναι ακόμη πιο απαιτητικά οικονομικά από μία πολύ νορμάλ αποτιμημένη εμφάνιση, όπως εκείνη των Limiñanas. Δεν γνωρίζω τι πρόκειται να βγει από όλη αυτή την κατάσταση όπως διαμορφώνεται υπό τις παρούσες συνθήκες. Σίγουρα πάντως θα βάλει σε σκέψεις τους διοργανωτές κι ελπίζω να μην καταλήξουμε να βλέπουμε μόνο τα καθ’ ημάς σιγουράκια τύπου Mogwai ή David Eugene Edwards μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα… Που τους αγαπώ μεν αμφότερους, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Όσοι λοιπόν δεν το αποφάσισαν να αποτελέσουν τον υπόλοιπο λαό στο Fuzz, έχασαν απλά μια εξαιρετική συναυλία, η οποία επιβεβαίωσε ότι αυτό που κάνει το αντρόγυνο από το Perpignan δεν είναι μόνο πολύ όμορφο μουσικά, μα το αναπαριστούν και απολαυστικά επί σκηνής. Με τρεις μουσικούς ακόμη μαζί τους, έπαιξαν ένα χορταστικό σετ 20 κομματιών, τόσα όσα χρειάζονταν και σε επίπεδο διάρκειας για να φύγεις πλήρης από μελωδικό fuzz και αισθαντικό garage, συνεχίζοντας το βράδυ που υπολειπόταν (επικροτώ ξανά το γεγονός ότι η συναυλία τελείωσε στις 12 παρά τέταρτο, όλοι βλέπουν ότι δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει!).
Τις εργασίες άνοιξε ένα εγχώριο σχήμα ονόματι Drunken Gramophone, για το οποίο δεν γνώριζα τίποτα. Τρίο που έπαιξε αρκετά δυνατά –πιο δυνατά ίσως απ’ ότι θα ταίριαζε μ’ αυτό που επακολούθησε– και κέρδισε τις εντυπώσεις. Ο ήχος τους παρέπεμπε σε διάφορα στυλ, όλα περιστρεφόμενα γύρω από το garage και τα σπιντάτα μπλουζ των Black Keys και White Stripes, ενώ κάτι μου λέει ότι τρέφουν και μια κρυφή αγάπη για την τραχύτητα του stoner rock. Έδωσαν μπόλικο πόνο με τη μουσική τους, σε μια συνολικά αξιόλογη εμφάνιση, η οποία μας κάνει να περιμένουμε κάποια δισκογραφική τους δουλειά με ενδιαφέρον.
Οι Limiñanas τώρα έχουν ένα πολύ ισχυρό ατού στο μικρόφωνο, που ονομάζεται Nika. Δεν έχει αυτό που λέμε φωνάρα, ούτε και τη χρειάζεται εδώ που τα λέμε για ό,τι κάνει. Ούτε είναι η θεϊκή γυναίκα που θα κάνει κάποιον να παραμιλάει, είναι ωστόσο πολύ σέξι με τον τρόπο της: μπορεί να μην μας ξελόγιασε με τη σκηνική της παρουσία, μα κατάφερε να δείχνει μαγνητική εκεί πάνω στο συναυλιακό σανίδι. Έπαιξε λίγη κιθάρα σε κάποια κομμάτια, ντέφι σε αρκετά άλλα, η κίνησή της όμως μπροστά στο μικρόφωνο –μετρημένη και με σαφώς ευρωπαϊκό στυλ– υπήρξε αρκετή για να σε κάνει να θέλεις να κοιτάς μονάχα εκείνη.
Ο Lionel Limiñana στα δεξιά της, ένας σωσίας του Warren Ellis τώρα που έχει αφήσει τέτοιο μούσι (ή του Jim Sclavunos, θα σας γελάσω, με τα μούσια όλοι ίδιοι φαίνονται, σαν τους φαντάρους ένα πράγμα…), ήταν μόνιμα απασχολημένος με την κιθάρα του κι έκανε μερικά σπουδαία ακροβατικά μαζί της! Πάντως δεν ακούσαμε καθόλου τη φωνή του, ενώ στους δίσκους όλο και κάτι λέει στο μικρόφωνο μια στις τόσες. Τη μπάντα συμπλήρωνε η Marie Limiñana στα σπαρτιάτικα τύμπανα (ταμπούρο –βαθύ– μπότα, μόνο η Mo Tucker τόσα λίγα), ο Mickey στο μπάσο και ο Martin, ο οποίος έκλεινε διάφορα κενά είτε με κιθάρα, είτε με ψυχεδελίζοντα πλήκτρα, είτε μ' ένα ηλεκτρικό μαντολίνο/ukulele.
Με όλα αυτά είχες τα απολύτως απαραίτητα για ένα live με αρκετές κορυφώσεις, οι οποίες έρχονταν κατόπιν μιας συνήθους ικανοποιητικής απόδοσης, απόρροια της λυσεργικά cool ηχητικής τους άποψης. Ο Serge Gainsbourg ήταν σε μία γωνιά και κοιτούσε επιδοκιμαστικά τα τεκταινόμενα, ενώ η φρεσκάδα της γαλλικής ποπ των 1960s ελάφραινε το κλίμα και δεν ένιωθες έτσι ποτέ απειλητικό τον πέλεκυ της ψυχεδέλειας από το fuzz της κιθάρας ή το χαρακτηριστικό οργανάκι που σε στέλνει κατ’ ευθείαν εκεί, πέντε δεκαετίες πίσω…
Ο χρόνος κύλησε λοιπόν νεράκι, μέσα σε ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, ακούσαμε δε τραγούδια από ολόκληρη τη δισκογραφία τους, κάποια μάλιστα και από το πρόσφατο άλμπουμ που ηχογράφησαν παρέα με τον συμπατριώτη τους (και γνωστό μας από άλλες συνεργασίες) Pascal Comelade –ανάμεσά τους και μια διασκευή στο "Green Fuzz" των Randy Alvey & The Green Fuzz από το 1969, κομμάτι που έχουν διασκευάσει και οι Cramps. Μετά πάντως από όλα αυτά, και όσο καλά κι αν είχες περάσει, το ερώτημα παρέμενε ένα: θα τους ξαναδούμε άραγε στα μέρη μας;
Setlist
Migas 2000
I’m Dead
Down Underground
Je Suis Une Go-Go Girl
The Nothing Twist
Votre Cote Yeye M’ Emmerde
Liverpool
One Of Us, One Of Us, One Of Us
Paranoid Zombie
Green Fuzz
My Black Sabbath
I Miei Occhi Sono I Tuoi Occhi
Stella Star
Salvation
AF 3458
Funeral Baby
Je M’ En Vais
Carnival Of Souls
Crank
Betty And Johnny
{youtube}fLEpzfnjRII{/youtube}
