Αρκετός κόσμος τίμησε και φέτος το τζαζ φεστιβάλ στην Τεχνόπολη, με τον Νορβηγό Marius Neset και τους συνοδοιπόρους του να αναδεικνύονται σε πρωταγωνιστές της 2ης μέρας και την Ουγγαρέζα Veronica Harcsa να εκπλήσσει τραγουδώντας το "Καίγομαι Καίγομαι"...

Εικοσιτόσα χρόνια μετά, έκαναν τριήμερο sold-out σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα παρουσιάζοντας ένα μικρό, καλοκουρδισμένο θαύμα, με συγκρατημένο, βρετανικό φλέγμα και με την υπέροχη φωνή του Stuart Staples στην εμπροσθοφυλακή...

Ξυπόλυτη, καθιστή στην καρέκλα και με το τετράδιο ανα χείρας, πήρε τα θρύμματα των συλλογικών αναμνήσεων αυτού του τόπου από το χέρι και τα οδήγησε μεταξύ των θεατών, με τη στόφα μιας πραγματικά μεγάλης ερμηνεύτριας των καιρών μας...

Τα μεν αρχαία λόγια του Ευριπίδη παραμένουν αιχμηρά και επίκαιρα, σε εποχές όπου πάλι συζητάμε για δίκαιους και άδικους πολέμους, η δε μουσική κινήθηκε μεταξύ ενός έξυπνου sound design και ενός ηλεκτρονικού soundtrack, με μια αισθητική κοντά στις σπουδαίες δουλειές των Boards Of Canada...

Ο Dave Brock είναι ο περίεργος ροκάς θείος σου που τρώει κολληματάρες με το διάστημα και το σπίτι του μυρίζει φούντα. Αλλά εκεί στη σκηνή εξακολουθεί να δίνει ρέστα, παρά την απογοητευτική προσέλευση στη Θεσσαλονίκη, τη φτηνή κιτς ψυχεδέλεια των visuals και το κάμποσο μα μάλλον μεσόκοπο κοινό που μαζεύτηκε στην Αθήνα...

Το gloomy, γκαραζο-χέβι μέταλ των Βρετανών τιμήθηκε με τον ιδρώτα πλήθους πιστών ακολούθων στο An Club. Λίγο πριν, οι Αθηναίοι στοουνεράδες (στα χαρτιά μόνο) υποστήριξαν με εντυπωσιακό στυλ το φετινό, αξιόλογο ντεμπούτο τους...

Χαλαρή, άνετη και μουσικώς ποιοτική βραδιά στο Fuzz, με τη μπάντα από το Μάντσεστερ να κερδίζει τις εντυπώσεις κατεβαίνοντας από τη σκηνή και παίζοντας ανάμεσα στον κόσμο...

Μπροστά σε ένα γεμάτο Παλλάς, περιδιάβηκε τα πρόσωπα και τα έργα που τον σημάδεψαν, θυμήθηκε ιστορίες και διαλόγους, έδωσε το πολιτικό και φιλοσοφικό του στίγμα...

To πρόσφατο chillwave παρελθόν μάλλον βαραίνει ακόμα δυσανάλογα σε σύγκριση με τη dream pop στροφή που πλέον επιχειρούν, πάντως στη σκηνή του Ρομάντσο μπόρεσαν να εκλύσουν ενέργεια με ιδιότητες ευεξίας και επιδημικής ευδιαθεσίας...

Δεν υπήρξε 25ετία κάποιας εγχώριας indie pop σκηνής, όπως έδειξε η χαμηλή προσέλευση στο Ρομάντσο. Ήταν όμως ένα Σαββατόβραδο γεμάτο με αναθυμιάσεις από Stone Roses και Smiths και από τις ανέμελες ποπ μνήμες της Sarah Records...