Principal (Θεσσαλονίκη), 20/5
του Στέργιου Κοράνα
Οι Hawkwind ήταν από τις μπάντες που δεν περίμενα να δω στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στη Θεσσαλονίκη. Οπότε η ανακοίνωση της συναυλίας με χαροποίησε ιδιαίτερα κι ας απομένει μονάχα ο Dave Brock από την αρχική τους σύνθεση.
Τη βραδιά στο Principal εκλήθησαν να ανοίξουν οι Solar Music Library, άριστη επιλογή από πλευράς είδους, μιας και οι Hawkwind είναι μία από τις κύριες επιρροές τους. Όπως και τις άλλες φορές που τους έχω δει, το να πάει στραβά εμφάνισή τους είναι πράγμα σχεδόν απίθανο, μιας και τα υπολογίζουν όλα ως την τελευταία λεπτομέρεια –έχουν μέχρι και τον δικό τους ηχολήπτη σε κάθε συναυλία. Είδαμε λοιπόν ένα ικανοποιητικό 45λεπτο κράμα space, kraut και ψυχεδελικής μουσικής.
Και κάπου στις 22.15 υποδεχθήκαμε τους πρωταγωνιστές, με τον «πολύ» (κυριολεκτικά!) Mr. Dibs να καταλαμβάνει το κέντρο της σκηνής, αναλαμβάνοντας τα κυρίως φωνητικά. Φορούσε δε και μαύρα γυαλιά και μάλλον έκανε πολύ καλά, μιας και οι επίδοξοι φωτογράφοι το παράκαναν λίγο με τα φλας. Κι εκείνος βέβαια, όσο δεν τραγουδούσε, έβγαζε φωτογραφίες ή βίντεο με το κινητό του από διάφορες γωνίες ή απλώς ...μας δούλευε, γιατί το ύφος του ήταν λίγο κάπως! Όπως κι αν έχει, δεν επηρέασε την πορεία της συναυλίας στο ελάχιστο, απλά ήταν κάτι το αξιοσημείωτο.
Δυστυχώς –για τον γράφοντα τουλάχιστον– το ρεπερτόριο των Hawkwind προήλθε κυρίως από μεταγενέστερες δουλειές, με τη (σχετική) έμφαση της setlist να δίνεται στο τελευταίο άλμπουμ. Ευτυχώς, όμως, έπαιξαν πολύ ωραία και έτσι δεν πτοήθηκα ιδιαίτερα. Η πρώτη έκπληξη ήρθε λίγο μετά τη μέση της συναυλίας με το “Assault Αnd Battery (Part I)” από το Warrior Οn Τhe Edge Οf Time (1975), δίνοντας επιτέλους μια γεύση από το 1970s υλικό των Βρετανών. Το live κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, με το encore να φιλοξενεί τα πλέον γνωστά “Hassan I Sahba” και “Silver Machine”, τραγούδια που ξεσήκωσαν τον κόσμο για τα καλά.
Bασικότερη απογοήτευση της βραδιάς, ήταν η ελάχιστη προσέλευση. Περίμενα προσωπικά περισσότερο κόσμο για ένα όνομα της κλάσης των Hawkwind, ειδικά λόγω της συγκυρίας του πρόσφατου θανάτου του Lemmy, ο οποίος θήτευσε μέσα στη συγκεκριμένη μπάντα. Όταν εμφανίστηκαν δηλαδή οι Solar Music Library, ήταν δεν ήταν 50 άτομα μέσα στο Principal· και μέχρι τo πρώτο ημίωρο της εμφάνισης των Hawkwind γέμισε (τρόπος του λέγειν) ο μισός μόνο συναυλιακός χώρος. Κρίμα...
Σε γενικές γραμμές, πάντως, είδαμε ένα τιμιότατο live με ταιριαστό support, οπότε έφυγα ευχαριστημένος. Θα προτιμούσα βέβαια πιο «κλασικό» ρεπερτόριο, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα δικά μας...
Gagarin (Αθήνα), 21/5
του Δημήτρη Μεντέ
Ναι, ο Dave Brock είναι ο περίεργος ροκάς θείος σου που είναι και λίγο γκατζετάκιας και tech savvy, τρώει κολληματάρες με το διάστημα και το σπίτι του μυρίζει φούντα. Είναι επίσης ο τυπάς που ανεβαίνει στη σκηνή με χαβανέζικο πουκάμισο, baggy jeans και σανδάλια τουρίστα. Αλλά δεν είναι η προσωποποίηση του weirdo 75χρονου ροκά. Όλα τα παραπάνω αποτελούν απλά ασήμαντες, παράπλευρες παρατηρήσεις όταν βρίσκεσαι μπροστά στην εμπειρία της οποίας κοινωνός γίνεται ο Άγγλος μουσικός και η –καθόλα ετερόκλητη, μα αποδοτική– παρέα του.
Παρά την απεργία στο μετρό, το Σαββατόβραδο στο Gagarin καθυστέρησε να ξεκινήσει και το support σετ των Godsleep φάνηκε σύντομο, κάτι πάντως που δεν τους εμπόδισε να συνεπάρουν το (μέχρι τότε) ολιγάριθμο κοινό στους heavy –και bluesy, ανά στιγμές– ήχους τους. Με σαφείς επιρροές από Kyuss, η αθηναϊκή μπάντα έκανε μία καλή εμφάνιση, με τα φωνητικά να προδίδουν πολύ σωστό έλεγχο, ένταση και διάρκεια· έστω κι αν σε σημεία δεν πατούσαν άριστα στον ρυθμό.
Κι έπειτα ήρθαν οι Hawkwind. Θα ήταν εύκολο να διανθίσω αυτήν την ανταπόκριση με λέξεις όπως παλαίμαχοι/μαθουσάλες/δεινόσαυροι. Αλλά θα ήταν άτοπο. Ναι, oι Hawkwind βρίσκονται στα πράγματα τα τελευταία 45+ χρόνια. Όμως το μεγαλύτερό τους επίτευγμα δεν είναι η μακροβιότητά τους, αλλά το ότι έχουν καταφέρει να παραμείνουν σχετικοί με τη ροκ σκηνή. Το live, ειδικά στην αρχή του, ήταν επηρεασμένο από τον τελευταίο τους δίσκο The Machine Stops, με τα μακροσκελή κομμάτια να ηχούν αρκετά επίκαιρα και σύγχρονα, ακόμα κι αν δεν προκάλεσαν και την πιο ένθερμη ανταπόκριση απ’ το –αναμενόμενα μεσόκοπο– κοινό, το οποίο πλέον είχε πυκνώσει. Ο νεαρός μπασίστας Haz Wheaton έπαιξε με μεγάλο ενθουσιασμό και φάνηκε να έχει πολύ καλή επικοινωνία με τον ντράμερ Richard Chadwick. Η κονσόλα και τα πλήκτρα, επίσης, υπήρξαν μέρος υψίστης σημασίας για το set, με τον Niall Hone να ευθύνεται για μεγάλο κομμάτι της spacey υφής της μουσικής.
Τρομερή μορφή απέδειξε βέβαια πως είναι και ο γνωστός μας τραγουδιστής Mr. Dibs, καθώς τα φωνητικά του έδωσαν δυνατό παλμό στο Gagarin. Χωρίς ποτέ να αφήνει το κινητό από τα χέρια του, κατέγραψε μ' αυτό πολλές στιγμές της συναυλίας, με το αποκορύφωμα να έρχεται στο encore και συγκεκριμένα στο αγαπημένο των Ελλήνων fans "Hassan I Sahba", όπου εμφάνισε ένα ...δίφυλλο(!) προκαλώντας παραληρήματα της μορφής «σκασ'το» από τον κόσμο. Στο encore ακούστηκε επίσης το "You’d Better Believe It" καθώς και το "Silver Machine", το κομμάτι δηλαδή που έγινε γνωστό χάρη στη φωνή του Lemmy, την περίοδο που βρισκόταν στους Hawkwind –το οποίο και συγκίνησε αναμενόμενα τους «Μοτορχεντάδες» της πλατείας.
Στα ελάχιστα αρνητικά της συναυλίας προσμετρώνται σίγουρα τα visuals, τα οποία ευτέλιζαν την εμπειρία, πουλώντας φτηνή, αναχρονιστική, κιτς ψυχεδέλεια, αγορασμένη θαρρείς από παρωχημένο stand στο Camden. Πολύχρωμα γρανάζια και μοχλοί προσπάθησαν μεν να στηρίξουν το τεχνολογικό περιεχόμενο του The Machine Stops, αλλά το μόνο που κατάφεραν είναι να σε κάνουν να πιστεύεις πως, όποιος τα σκέφτηκε, μάλλον φωνάζει τον εγγονό του για να του ανοίξει τον υπολογιστή.
Εν κατακλείδι, οι Hawkwind κατάφεραν να αποδείξουν ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι ακόμα για να φας στη μάπα τη βροχή και την απεργία των μέσων μεταφοράς, ώστε να πας να τους ακούσεις. Ακόμα κι αν δεν είσαι πανω από 40.
{youtube}8VGmX_SQNiw{/youtube}
