Βασιλικό Θέατρο (Θεσσαλονίκη), 24/6
του Στέργιου Κοράνα
Πολλές φορές ξεχνάμε πόσο μεγάλο ρόλο μπορεί να παίξει ο χώρος στην ατμόσφαιρα και στην απόλαυση μιας συναυλίας. Η επιλογή του Βασιλικού Θεάτρου από τους Tinderstricks για την εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκε άριστη, διαψεύδοντας τις αρχικές μου εντυπώσεις για μια κίνηση υπερφίαλη από μέρους τους...
Όσο λοιπόν κι αν προτιμώ τους «κλασικούς» χώρους για την αμεσότητά τους και τη δυνατότητα να ελιχθείς, έχει και το θέατρο τις χάρες του: αριθμημένες θέσεις (έτυχε και πρώτη σειρά, πράγμα πολύ ευχάριστο), δεν κάπνιζαν μέσα οπότε η ατμόσφαιρα ήταν πολύ πιο καθαρή, μεγαλύτερη ακρίβεια στο χρονοδιάγραμμα.
Αρχικά, όταν είδα ότι οι Tindersticks διάλεξαν συγκεκριμένα θέατρα για την περιοδεία τους, φαντάστηκα ότι θα παρουσίαζαν βασικά ολόκληρο το The Waiting Room (τον τελευταίο τους δίσκο), κρατώντας μία, δύο το πολύ επιτυχίες για το τέλος ή για το encore. Κι εδώ όμως έκανα λάθος –έστω εν μέρει. Ναι μεν ήταν όντως μια περιοδεία προώθησης του άλμπουμ, αφού έπαιξαν συνολικά 7 τραγούδια από αυτό, αλλά τα υπόλοιπα μοιράστηκαν σχετικά καλά, με αποτέλεσμα να ακούσουμε αρκετά αγαπημένα. Μεταξύ άλλων, και μια μεγάλη μου συμπάθεια στο φινάλε του live, το “My Oblivion”.
Η διάρκεια της συναυλίας μικρή σχετικά, αν και αυτό μάλλον αποτελεί προσωπική γνώμη, μιας και ό,τι διαρκεί λιγότερο από μιάμιση ώρα, το θεωρώ λίγο. Το θετικό ήταν ό,τι άξιζε κάθε λεπτό. Η υπνωτιστική φωνή του Stuart Staples, οι μικρολεπτομέρειες στην ενορχήστρωση και η έλλειψη απόσπασης από τους διπλανούς παρευρισκόμενους, όλα αυτά υπήρξαν παράγοντες που συνετέλεσαν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας πραγματικά μαγικής: όποτε τελείωνε το κάθε τραγούδι και χειροκροτούσαμε, ένιωθα σαν να επέστρεφα για λίγο στην πραγματικότητα, μέχρι να αρχίσουν οι επόμενες νότες. Χωρίς να προσθέσουν κάτι το ιδιαίτερο σε όσα ήδη ξέρουμε –αφήστε που δεν είχαν καν βιολί– και λακωνικοί στην επικοινωνία τους με το κοινό, οι Tindersticks άφησαν τη μουσική να μιλήσει για εκείνους.
Ο κόσμος όλων των αποχρώσεων, η μπάντα άλλωστε απευθύνεται πλέον σε ευρύτερο κοινό· κυριολεκτικά όμως τους αποθέωσαν. Σημειωτέον, δεν πουλήθηκε ούτε ένα εισιτήριο στην είσοδο: η συναυλία έγινε sold-out πριν καιρό, παρά την τσιμπημένη τιμή (35 ευρώ προπώληση, λίγα δεν τα λες...). Ακόμα ένα καλό, δεν ενοχλήθηκα από την εκτεταμένη χρήση των smartphones. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα, φανταζόμουν ότι τουλάχιστον οι μισοί στο Βασιλικό Θέατρο θα ήθελαν να τραβήξουν βίντεο.
Τελικά, όταν ο μουσικός ξέρει τι κάνει, δεν χρειάζεται ούτε κάποια φαντασμαγορική εμφάνιση, ούτε να ξεφύγει από την επί σκηνής πεπατημένη. Αρκεί απλά να διαλέξει έναν καλό, ταιριαστό με τη φιλοσοφία του χώρο και να βγει να παίξει. Ό,τι ακριβώς έκαναν και οι Tindersticks δηλαδή, σε μια βραδιά υπέροχη από την αρχή μέχρι το τέλος.
Setlist
Follow Me
Second Chance Man
Were We Once Lovers?
Sleepy Song
Medicine
Johny Guitar
She's Gone
Boobar
Hey Lucinda
How He Entered
The Waiting Room
Planting Holes
We Are Dreamers!
Show Me
Fire Of Autumn
A Night So Still
Encore
Sometimes It Hurts
My Oblivion
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Αθήνα), 26/6
της Σμαρώς Μπότσα
Αν και τα social media μας είχαν ήδη πληροφορήσει για τα βασικά (τη διάρκεια της συναυλίας, τα sold-out, τη ...φωτογενή playlist), δεν ήμουν λιγότερο ανυπόμονη για το τι θα έβλεπα φτάνοντας στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, λίγο πριν την αναγραφόμενη ώρα έναρξης. Θεώρησα μάλιστα ότι η έντονη κινητικότητα στο προσωπικό του φουαγιέ οφειλόταν στο τελευταίο της στιγμής. Αλλά η γενική αναμπουμπούλα που παρατηρήθηκε και στις σκάλες μα και στους διαδρόμους, όπου κόσμος ανεβοκατέβαινε αλαφιασμένος, οφειλοταν τελικά στο ότι μοιράζανε λέει, «φριι ντρινκς». Πού ρε παιδιά, στη Στέγη;!
Πάντως η προοπτική να προλάβω να πιώ ένα κερασμένο ποτηράκι πριν το λάιβ δεν με χάλασε, ούτε εμένα, ούτε την παρέα μου. Η πρώτη όμως μεγάλη ανατροπή στη γνωστή τυπολογία που χαρακτηρίζει χώρους σαν τη Στέγη, ήταν πως επιτρεπόταν να πάρεις το ποτό μέσα στην κεντρική αίθουσα! Καθώς λοιπόν παρατηρούσα τα γύρω αναμένοντας, αφέθηκα σε σκέψεις περί χορηγών, χορηγιών, δύσκολων εποχών, αλκοόλ που ευφραίνει καρδίαν, στοχευμένων και άστοχων συμβιβασμών/νεωτερισμών. Κι αναρωτήθηκα μήπως και η μικρή καθυστέρηση στην έναρξη (του ενός τετάρτου), οφειλόταν κι αυτή στο ότι περίμεναν να πάρει και ο τελευταίος το ποτό του.
Χρειάστηκε να τελειώσει σχεδόν το "Follow Me", το οργανικό intro του πρόσφατου δίσκου The Waiting Room που έδωσε ευγενικά το σήμα εκκίνησης, ώστε να διακοπούν οι συζητήσεις και το γνωστό buzz. Σχεδόν ταυτόχρονα με τον Staples που σήκωσε την κιθάρα για το "Second Chance Man" μετά το σχετικό χειροκρότημα, καμιά εικοσαριά μικροί «φάροι» υγρών κρυστάλλων υψώθηκαν μέσα στην αίθουσα και πιάσαν δουλειά, όντας πιο γρήγοροι και απ' τη σκιά τους. Μερικοί άστραψαν και βρόντηξαν κιόλας!
Αυτά, κάτω στην πλατεία. Στη σκηνή; Στη σκηνή συνέβαινε ένα μικρό, καλοκουρδισμένο θαύμα. Έξω και μακριά από αυτά (κάποιες στιγμές ίσως πολύ μακριά), πέντε πλέον μουσικοί, συνεπικουρούμενοι από τη φωνή του Stuart Staples, ήρθαν να τα ξαναπούμε, με έναν τρόπο που ταίριαζε σε παλιούς γνώριμους. Κι όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες συναντήσεις, κάποιος θα είναι λίγο αλλαγμένος, κάποιος λίγο πιο αμήχανος και θα πρέπει κάθε φορά να διανύσεις μεγαλύτερη απόσταση για να το ξαναπιάσεις εκεί που το 'χες αφήσει.
Στον ρόλο του αμήχανου, ο Staples: ο οποίος μας χαιρέτισε με ένα απλό καλησπέρα και έβγαλε τη βραδιά τραγουδώντας με τα μάτια κλειστά και το χέρι στην τσέπη, όταν χρειαζόταν να αποχωριστεί την κιθάρα του –την αντικατέστησε πάντως και με μια ιδιότυπη μελόντικα, λίγο πριν το τέλος του "A Night So Still". Στον ρόλο πάλι εκείνου που χρειαζόταν να διανύσει τη (χρονική, αισθητική, μουσική) απόσταση, μεγάλο μέρος του κοινού. Το οποίο σε πλείστες περιπτώσεις αποδείχθηκε απρόθυμο (ή ανίκανο) να ανταποκριθεί, συνεχίζοντας τη ...φωταγωγία σε όλη τη διάρκεια του set, αρχίζοντας τα σούρτα-φέρτα μέσα στην αίθουσα Αριστοτέλης Ωνάσης (για τσιγάρο;), επιμένοντας να ανταλλάσσει νέα και σχόλια και μάλιστα όχι ψιθυριστά. Σημειώνω βέβαια ότι όλα αυτά παρατηρήθηκαν στη «γαλαρία» της πλατείας, στη συναυλία της Πέμπτης: όσοι φίλοι κάθονταν πιο μπροστά ή βρέθηκαν στον πιο χαλαρό εξώστη, δεν αντιμετώπισαν τόσους περισπασμούς. Ακόμα πάντως και η Στέγη δεν μπόρεσε να ξορκίσει τη βαθιά ριζωμένη φιλοσοφία του ελληνικού κοινού «πλερώνω, άρα έχω δικαίωμα και κάνω ό,τι γουστάρω». Μάλλον θα σβήσει ταυτόχρονα με το τελευταίο ενεργό εγκεφαλικό κύτταρο, dying slowly, όπως λένε και οι Tindersticks.
Η setlist τώρα που είχε διαρρεύσει ήδη από την εμφάνιση των Βρετανών στο Βασιλικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης, τηρήθηκε ευλαβικά μέχρι encore και αποδόθηκε άρτια, για μιάμιση ώρα. Κι αν αποφάσιζες να αφεθείς, μπορούσες να κυλιστείς στο βελούδινο χαλί της, επουλώνοντας (για λίγο) τα γδαρσίματα της καθημερινότητας. Μιάς και, μεταξύ άλλων, ακούστηκε και το "Medicine" –και εκτιμήθηκε δεόντως, σε μια απ' τις 4 ή 5 φορές που το κοινό εκδηλώθηκε αγαπησιάρικα και ενθουσιωδώς– όσοι ήρθαν προκατειλημμένοι με τη Στέγη, με τη διάρκεια, με το ότι μεγάλωσαν οι Tindersticks/μεγάλωσαν και οι ίδιοι, αλλά και όσοι ήρθαν βιαστικοί να ανεβάσουν τη φωτό τους στο Facebook (happening now! φάση), βρέθηκαν χαμένοι.
Περισσότερο τυχεροί θαρρώ φάνηκαν όσοι έβλεπαν για πρώτη φορά το συγκρότημα, οπότε και εκτίμησαν τα αναλλοίωτα δομικά υλικά του. Χώρια που ο Staples και οι συνοδοιπόροι του σεβάστηκαν το ακροατήριό τους μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου –κι ας κυριάρχησε το γνωστό, συγκρατημένα βρετανικό φλέγμα. Η άψογη επίσης εκτέλεση όλων των κομματιών, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ακουστική της Στέγης, δεν επέτρεπε σκέψεις περί «άψυχης» εμφάνισης. Στην τελική, άλλωστε, τέτοιοι μουσικοί, αλλά και αυτή η φωνή, μπορούν να πείσουν ακόμα κι αν απλά ξέρουν καλά πώς να το κάνουν.
Η διάρκεια βέβαια υπήρξε ένα γενικό παράπονο –εγώ θα προσθέσω και την παράλειψη της μεταφοράς στην Ελλάδα των μικρών ταινιών που έστησαν 11 διαφορετικοί σκηνοθέτες επάνω στα τραγούδια και συνοδεύουν τους Tindersticks σε όλη τη μέχρι στιγμής περιοδεία· δεν υπήρξε μάλιστα κάποια εξήγηση, από όσο ξέρω. Στις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, από την άλλη, επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω τη «στεγνή» απόδοση του αγαπημένου "Johny Guitar", το πραγματικά μαγικό "Planting Holes", την εκτέλεση του "Hey Lucinda", το ηλεκτρισμένο "We Αre Dreamers" και βέβαια τον τρόπο, τον αναθεματισμένο τρόπο με τον οποίον εκφέρει ο Staples τη λέξη «Oblivion».
Εικοσιτόσα χρόνια μετά, λοιπόν, οι Tindersticks έκαναν τριήμερο sold-out στην Ελλάδα, κουβαλώντας και παρουσιάζοντας το μισό (περίπου) του τελευταίου, υπέροχου δίσκου τους The Waiting Room, σε αμφιλεγόμενο μάλιστα χώρο. Και είτε για να θαυμάσεις, είτε για να γκρινιάξεις, φάνηκε πως ασχολείσαι ακόμα μαζί τους. Αναρωτιόμαστε αλήθεια ακόμη ποίο το πρόσημο αυτής της συνάντησης;
{youtube}FwLEYTHKHxg{/youtube}
