Στις εκπνοές του Μάη και της Άνοιξης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος ενορχήστρωσε τη δική του Κιβωτό: μία σειρά από τραγούδια της Ελλάδας, με τον Άγγελο Τριανταφύλλου στο πιάνο και στις μεταγραφές και τη ναυαρχίδα του, Νατάσσα Μποφίλιου, να ηγείται της νηοπομπής που εξέπλευσε την Τρίτη από το θέατρο Πόρτα.
Πάνω στο 0,0 του καρτεσιανού συστήματος συντεταγμένων της σκηνής, η Μποφίλιου παρέμεινε στατική –αλλά όχι στάσιμη– υπό την επίδραση του ρόλου της δασκάλας και της μαθήτριας, δύο δυνάμεων ίσων και αντίθετων, που έφεραν την ισορροπία. Ανυπόδητη, καθιστή στην καρέκλα και με το τετράδιο ανα χείρας, πήρε τα θρύμματα των συλλογικών αναμνήσεων αυτού του τόπου από το χέρι και τα οδήγησε μεταξύ των θεατών, ενσαρκώνοντας τον ρόλο της μαθητευόμενης και της εκπαιδεύτριας ισομερώς. Πότε παιδίσκη και πότε οδαλίσκη, έδειξε πως κουρνιάζει μέσα της η πρωτόλεια μορφή της γυναικείας έκφρασης, κάτι που υπερβαίνει τη δύσκαμπτη αρχιτεκτονική της πατριαρχικής κοινωνίας. Έτσι, βρήκε τον τρόπο να δώσει μια de profundis ερμηνεία αντιστοίχως στο “Ήταν Ένα Μικρό Καράβι” και στο “Ο Βασιλιάς Κι Εγώ” της Αφροδίτης Μάνου, τραγούδια που μπορούν να σταθούν στα δύο άκρα της θηλυκής ύπαρξης.
Το πρόγραμμα που επιμελήθηκε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι ένα ταξίδι στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο, το οποίο ξεκίνησε με στίχους της Σαπφούς και τη Μποφίλιου μακριά απ’το μικρόφωνο, να γεμίζει το Πόρτα με την αξιοθαύμαστη προβολή της φωνής της. Η ροή μεταπηδούσε από τα μεγάλα άσματα του Μίκη Θεοδωράκη ("Μαργαρίτα Μαγιοπούλα", "Στα Περβόλια", "Μέρα Μαγιού Μου Μίσεψες"), σε παιδικά τραγούδια κι από παραδοσιακά νανουρίσματα στα "Κορίτσια Της Συγγνώμης" των Κατσιμιχαίων, με την ίδια τη Μποφίλιου να είναι άλλοτε στοργική κι άλλοτε θυμοειδής.
Στη λίστα ήρθαν να προστεθούν και δύο τραγούδια του δικού της ρεπερτορίου, σημείο όπου ακούσαμε και μία σπάνια εκτέλεση του "Επινίκιου" (σε στίχους Ευαγγελάτου και μουσική Τριανταφύλλου), από τον κύκλο της Επικίνδυνης Ηλικίας. Οι συγκινητικές στιγμές της συναυλίας ήταν πολυάριθμες και προσμετρούν το κρεσέντο του μάντρα «'μένα με σκοτώσανε στο Γκιούλ Μπαξέ», την ευαίσθητη και εσωτερική ερμηνεία στο “Τρεχαντηράκι”, τη μεταμόρφωση της “Ζεχρά” στο “Της Ελλάδος Παιδιά” και το σύνολο του “Ταχυδρόμου”, με τη Μποφίλιου να πατάει πάνω στις νότες του Μάνου Χατζιδάκι με λεπταισθησία και δυναμική. Κάθε ύφεση υπήρξε κι ένα πλήγμα, κάθε βιμπρασιόν ήταν και μια προτροπή στο κοινό να αφεθεί στην αγαστή φωνή της τραγουδίστριας.
Η κατά στιγμές σφιγμένη πιανιστική ερμηνεία του Άγγελου Τριανταφύλλου δεν μείωσε την αξία των απλών και ειλικρινών μεταγραφών του, οι οποίες έφεραν ειδικό βάρος μα και συγκινησιακή ένταση. Η προσαρμογή των τραγουδιών στο ύφος της ιδέας του Ευαγγελάτου στάθηκε το λιγότερη εύστοχη, η μεγάλη όμως επιτυχία του Τριανταφύλλου ήταν η δημιουργία ενός ηχητικού σκελετού πάνω στον οποίον η ερμηνεύτρια σκαρφάλωσε με σίγουρο και δυναμικό βήμα. Πάνω σ’ αυτό το πλαίσιο, τα σημεία όπου ο ένας κυνηγούσε τον άλλον ερμηνευτικά μεταφράστηκαν σε παιχνίδι κι ήρθαν να υπερτονίσουν την άδολη απόδοση του υλικού της Κιβωτού. Η καλλιτεχνική σύμπραξη των παιδικών φίλων Μποφίλιου & Τριανταφύλλου στο Πόρτα ήρθε έτσι να δέσει με μία σειρά τέτοιων συνευρέσεων: από την Επικίνδυνη Ηλικία της Μικρής Επιδαύρου (2014), μέχρι τη σκηνοθεσία της πρόσφατης Βαβέλ και το προσεχές ανέβασμα των Όρνιθων στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου.
Το sold-out της βραδιάς επιβεβαίωσε πως το brand Μποφίλιου καλά κρατεί, ενώ παράλληλα χάρισε θριαμβευτικό φινάλε στις Τρίτες Παράλληλες –με μια δεύτερη Κιβωτό να προστίθεται την επόμενη εβδομάδα, αποτελώντας το πρώτο bis του προγράμματος αυτής της σειράς συναυλιών. Ατυπικώς, το σύνολο των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν στο θέατρο Πόρτα εκπροσωπούσε τις μεγαλύτερες ηλικίες του κοινού της Μποφίλιου, ενώ παραδόξως έλειψε το σύνηθες προοίμιο του καλλιτεχνικού διευθυντή των Τριτών Παράλληλων, Κορνήλιου Σελαμσή. Παράδοξη επίσης έμοιασε και η αρχική αμηχανία του κόσμου απέναντι στον τρόπο με τον οποίον όφειλε να διαχειριστεί το ρεπερτόριο και τις ερμηνείες της Μποφίλιου. Στην αρχή, δηλαδή, μέρος του κοινού άφηνε δειλά-δειλά τερετισμούς να του ξεφύγουν, αλλά η αμφιβολία διαλύθηκε μετά τα πρώτα τραγούδια, με τον καθένα να σιγοτραγουδά μαζί με την ερμηνεύτρια στιγμές που έχουν εγγραφεί στη συλλογική μας μνήμη σε μοριακό θαρρείς επίπεδο.
Λαμβάνοντας υπόψιν ποιας καλλιτεχνικής γενιάς είναι παιδιά η Μποφίλιου κι ο Ευαγγελάτος, αξιοσημείωτο στάθηκε το γεγονός πως είναι ίσως οι μόνοι που έχουν παρακαταθήκη αρκετά πλούσια, ώστε να τους δίνει χώρο να αναμετρηθούν με ρεπερτόριο σαν κι αυτό, χωρίς να μπορεί κανείς να τους προσάψει τον τίτλο του cover band. Αλλά το σημαντικότερο συναγόμενο των σκέψεών μου είναι πως, με την επιμέλεια της Κιβωτού, ο Ευαγγελάτος επιβεβαίωνει για ακόμα μία φορά ότι η συγκίνησή μας είναι άθυρμα στα χέρια του. Γνωρίζοντας τα αβαντάζ της μόνιμης συνεργάτιδας του καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλον, την οδήγησε σε ένα πρόγραμμα που τελικώς την ανέδειξε σε ερμηνευτικό juggernaut, το οποίο συμπαράσυρε κάθε αμφιβολία στο διάβα του. Όταν κατέκατσε δηλαδή ο κουρνιαχτός, έμεινε εκείνη –ξυπόλυτη και καθισμένη σε μία καρέκλα– ως η μεγάλη ερμηνεύτρια των ημερών μας.
