Οι επέτειοι και τα reunions δεν προϋποθέτουν απαραίτητα μια συνέχεια μέσα στον χρόνο. Διότι, ας μη γελιόμαστε, indie pop σκηνή δεν υπήρξε ποτέ στη χώρα μας. Επιπλέον, οι Next Time Passions δεν είναι σχήμα με σταθερή δισκογραφία και με δυναμική ώστε να συγκροτήσει ρεύμα γύρω του, οπότε καμιά 25ετία δεν «συνέβη», ώστε να εορταστεί ο πλήρης κύκλος της. Αυτά βέβαια για τους πιουρίστες που δίνουν σημασία στις λεπτομέρειες, γιατί, κατά τα λοιπά, η μπάντα χάρισε μια τίμια και απολαυστική εμφάνιση στους λιγοστούς θεατές. Όσους προφανώς δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον για τα δρώμενα στην Eurovision το ίδιο βράδυ, αλλά προτιμούσαν να βρεθούν στο Ρομάντσο συναντώντας ανθρώπους της «φυλής» τους, που συνεννοούνται με έναν (βρετανικό κατά βάση) indie pop κώδικα.
Το πολύ άσχημο, που βαραίνει εν τέλει τη διοργάνωση, είναι η τρομερή καθυστέρηση του live: το πρώτο τραγούδι των 7 Frogs ακούστηκε λίγα λεπτά πριν τις 23:00, σχεδόν 2 ώρες δηλαδή αφότου είχαν ανοίξει οι πόρτες του χώρου και είχαν προσέλθει οι πρώτοι θεατές. Ίσως μάλιστα αυτό να έπαιξε ρόλο στη φανερή αμηχανία του support σχήματος ή ίσως να έφταιξε που, αν και τρίο, παρουσιάστηκε ως ντουέτο. Σε κάθε περίπτωση, οι 7 Frogs δεν απέδωσαν τα βέλτιστα στο Ρομάντσο: ο θόρυβος της κιθάρας δεν πέτυχε την απόλαυση στην οποία στόχευε, καθώς η χημεία δεν έδεσε. Μια μάλλον άτυχη στιγμή για ένα συγκρότημα το οποίο πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό, παρ' όλο που έδειξε να μην στερείται ταλέντου.
Τη σκυτάλη πήραν οι Le Page, που άλλαξαν αμέσως την ατμόσφαιρα, προκαλώντας αβίαστα χαμόγελα και λικνίσματα χάρη στις ολοστρόγγυλες μελωδίες τους και στην καλή αίσθηση ρυθμού. Το indie pop συγκρότημα έδειξε ότι αγαπά και κατέχει τις αρχές και την αγνότητα που προϋποθέτει το lo-fi. Το μεγαλύτερο μερίδιο της πετυχημένης εμφάνισής τους πρέπει πάντως να καρπωθεί η Ντάνα Παπαχρήστου, με την άριστη αίσθηση του timing σε πλήκτρα και φωνητικά και κυρίως γιατί τήρησε την απαράβατη αρχή του «τόσο-όσο». Πράγμα που δεν έκανε ο Αντώνης Κωνσταντάρας, με αποτέλεσμα η φλυαρία και τα άστοχα αστειάκια στο μικρόφωνο να προσδώσουν στοιχεία ερασιτεχνισμού, λες και βλέπαμε παράσταση σε αυλή σχολείου. Κρίμα, γιατί θα ήθελα να δω κάποια στιγμή τους Le Page σε ένα φουλ δικό τους live, στο οποίο θα ξετυλίξουν τις ενδιαφέρουσες ιδέες τους και θα απελευθερώσουν πιο ολοκληρωμένα το παιχνιδιάρικο και τρυφερό πνεύμα της μουσικής τους.
Παρά τα αρχικά προβλήματα στον ήχο, οι Next Time Passions έδειξαν από τις πρώτες νότες ότι αφενός έχουν αγάπη για το υλικό τους και αφετέρου πως η εμπειρία και τα βιώματα έχουν τον πρώτο λόγο, όταν μιλάμε για indie pop ήχο με βρετανικές καταβολές. Η ατμόσφαιρα στον χώρο κυκλώθηκε έτσι από κιθάρες με αναθυμιάσεις από Stone Roses και τη σκηνή του Μάντσεστερ, αλλά και από τις ανέμελες ποπ μνήμες της Sarah Records και την ενέργεια των μελωδιών των Smiths και των Housemartins.
Το συγκρότημα έπαιξε λοιπόν δίνοντας δόξα και τιμή στα πρώιμα χρόνια της δεκαετίας του 1990, στην κιθαριστική ποπ και στις synth φόρμες που τους γαλούχησαν και τους ίδιους σαν ακροατές. Ακολούθησε έτσι ένα κιμπάρικο, προσεγμένο και στέρεο set τραγουδιών, ιδανικό για μια ευχάριστη βραδιά, το οποίο σε καμία όμως περίπτωση δεν αποτέλεσε επέτειο μιας εγχώριας σκηνής, ούτε και σηματοδότησε το reunion κάποιας γενιάς ακροατών. Το μαρτυρά άλλωστε και η χαμηλή προσέλευση στο Ρομάντσο: όλοι μαζί (μαζί με τα μέλη των συγκροτημάτων, δηλαδή) δεν ξεπεράσαμε τους εκατό.
{youtube}vRh2x6HbjzY{/youtube}
