Έχοντας πρόσφατα επισκεφθεί 30 πόλεις της βόρειας Αμερικής μέσα σε 37 ημέρες, οι Keep Shelly In Athens ήρθαν στον πολυχώρο του Ρομάντσο για την ανακουφιστική λήξη μιας εξαντλητικής περιοδείας. Ευκαιρία για να παρατηρήσω τη ζωντανή αποτύπωση του υλικού τους, κάτι που δεν είχα καταφέρει ως τώρα, παρ' όλο που παρακολουθώ στενά την πορεία τους, από το μακρινό πια (και αθωότερο) 2010 –τότε που το επονομαζόμενο «chillwave» (ένα μείγμα lounge και synth pop) είχε ξεσπάσει για τα καλά και η αθηναϊκή μπάντα είχε καταθέσει ένα από τα σημαντικότερα ΕΡ του είδους, παγκοσμίως.
Ήθελα επίσης να διαπιστώσω κατά πόσο η κιθαριστική, dream pop στροφή του τελευταίου τους άλμπουμ είναι «σχετική» με το σήμερα, στο οποίο η αίγλη και η δυναμική του chillwave έχει καταλαγιάσει (αν όχι σβήσει). Μπορεί βέβαια το ερώτημα να μην ήταν σωστό ή η συγκυρία να μην ήταν η ιδανική για να απαντηθεί· και σίγουρα ελάχιστα φάνηκε να ενδιαφέρει το ηλικιακά και στιλιστικά ετερόκλητο και κάπως απαίδευτο συναυλιακά κοινό, το οποίο μαζεύτηκε από νωρίς στο Ρομάντσο. Σε ένα αποπνικτικό λόγω υγρασίας βράδυ, όπου στόχος ήταν μάλλον η απόλαυση των ψιθύρων του καλοκαιριού που θα σκόρπιζαν οι ανάλαφρες, μα υπόγεια σκοτεινές συνθέσεις των Keep Shelly In Athens.
Αρχικά, αρκετός κόσμος μαζεύτηκε στο μπαρ του μαγαζιού, όπου ο Σεραφείμ Τσοτσώνης εκτελούσε χρέη DJ, έχοντας αναλάβει να μας χαλαρώσει με synth, electro και dream pop επιλογές. Μάλλον όμως το όλο σκηνικό κράτησε παραπάνω από το αναμενόμενο, μιας και οι Keep Shelly In Athens βγήκαν τελικά στη σκηνή γύρω στις 11 παρά τέταρτο –σχεδόν 2 ώρες δηλαδή μετά το άνοιγμα των θυρών του χώρου. Όπως και να 'χει, έλαβαν θέσεις στη σκηνή ως τετράδα, με έναν ντράμερ, με τον Sillyboy στο μπάσο, με τον Alex των Fever Kids στην κιθάρα και με τον «εγκέφαλο» και απόλυτο συντονιστή RΠЯ να στέκεται πίσω από το λάπτοπ του. Κατόπιν, ελάχιστες στιγμές πριν ηχήσουν τα απόκοσμα, ηλεκτρονικά θροΐσματα του “Running Out Of You”, η Myrtha βρέθηκε με αέρινες κινήσεις πίσω από το μικρόφωνο.
Από τα πρώτα λεπτά έγινε εμφανές πως τα glo-fi και chill στοιχεία του σχήματος έχουν πλέον αφομοιωθεί σε έναν πιο ομοιογενή κιθαριστικό ήχο, ο οποίος συνάδει με τη νέα τους κατεύθυνση. Αίσθηση που έγινε βεβαιότητα όταν λικνιστήκαμε σαν προβολή σε επερχόμενη καλοκαιρινή νύχτα στα “Fokionos Negri Street” και “Lazy Noon” –κομμάτια υπεύθυνα κάποτε για τη λατρεία που απολάμβαναν οι Keep Shelly In Athens στο Pitchfork ή σε επιδραστικά μουσικά blogs σαν το Gorilla Vs Bear.
Η setlist έμοιαζε ιδανική, καθώς κάλυπτε όλες τις χρονικές περιόδους της μπάντας, αλλά μπορούσε την ίδια στιγμή να αποτελεί κι ένα άτυπο best of της. Δεν έλειψαν έτσι το “Ηigher” με το απειλητικό, χιπ χοπ λογικής sample (που φανέρωσε τις ψηφιακές disc jokey ικανότητες του RΠЯ), το ανέμελο “Recollection”, το σαν απαλό δάγκωμα στα χείλη “Madmen Love”, αλλά και το “Hunter”: αγαπημένο κομμάτι της Myrtha από τον τελευταίο τους δίσκο (και δικό μου επίσης), με την αιφνίδια αλλαγή και το ανατολίτικης αύρας χτίσιμό του να υποστηρίζονται θεσπέσια χάρη στα επιμελώς ατημέλητα φωνητικά της.
Με την πρώτη αποχώρηση του σχήματος, ο κόσμος ζητωκραύγασε και απαιτούσε ν' ακούσει περισσότερα. Και οι Keep Shelly In Athens τους έκαναν τη χάρη επιστρέφοντας για 3 ακόμη συνθέσεις, με το “Time Exists Only To Betray Us” να ξεχωρίζει και να ξεσηκώνει. Καθώς μας αποχαιρετούσαν, παρατηρούσα γύρω μου ένα κοινό απόλυτα ευχαριστημένο για την όμορφη και παροδική μουσική διαφυγή που μόλις μας είχε προσφερθεί: η ενέργεια που είχε παγιδευτεί στο Ρομάντσο είχε όντως ιδιότητες ευεξίας και επιδημικής ευδιαθεσίας.
Μπορεί λοιπόν να μου έμεινε η αίσθηση πως αυτό το κάτι που διαφοροποιούσε τους Keep Shelly In Athens και τους χάριζε ένα «εδώ και τώρα» έχει πλέον ξεθωριάσει (έλαβα επομένως απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα), αλλά τελικά μερικές φορές ίσως αξίζει απλώς να απαλλάσσεσαι από τον στρυφνό ρόλο του παρατηρητή –ο οποίος μόνο ατέλειες εντοπίζει από την ασφαλή του θέση– και να βουτάς στο θέαμα που λαμβάνει χώρα μπροστά σου, χωρίς πολύπλοκες αναλύσεις. Οι Keep Shelly In Athens έχουν άλλωστε τον τρόπο τους να σε πείσουν για κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν μπροστά σου βλέπεις μία μπάντα που αγωνιά μεν να εξελιχθεί, μα ακόμα την επισκιάζουν τα φαντάσματα ενός πρόσφατου και λαμπρότερου παρελθόντος.
{youtube}OD-YHEt0mkI{/youtube}
