Ξεδίπλωσαν τη φαντασία τους στο Underflow, αρθρώνοντας ένα ουσιαστικό συνονθύλευμα ήχων, στο οποίο χώρεσαν η post-punk εποχή των Del-Byzanteens, το krautrock των Can, οι Swans, η αυτοσχεδιαστική τζαζ, τα παιχνίδια των Yello, ακόμα και η Εναντιοδρομία του Γιάννη Χρήστου σε μια πιο ηλεκτρική θαρρείς εκδοχή...

Παίζοντας punk και δυνατό rock 'n' roll, διέτρεξαν όλη σχεδόν την ιστορία τους, συνεπαίρνοντας το γεμάτο ΙΛΙΟΝ plus με μια σπαστικά τέλεια συναυλία...

Σε ένα κατάμεστο Piraeus 117 Academy, ισοστάθμισαν το πνευματώδες χιούμορ του Nick Holmes με το δέος που προκαλεί μια σεβάσμια ιστορική μπάντα, απορρέοντας ταυτόχρονα αγνό κέφι...

Άλλοτε ντυμένος σαν ιεροκήρυκας της απελπισίας, άλλοτε ξεγυμνωμένος σαν αγριεμένο ζώο κι άλλοτε στέκοντας σαν θηριώδης, πρωτόγονη θεότητα, ο Colin H. van Eeckhout κήρυξε τον ζόφο στο γεμάτο Piraeus 117 Academy, σε μία ακόμα απίστευτη συναυλία...

Λιτή και ουσιαστική παράσταση, η οποία ζωντανεύει μια Σαντορίνη άσχετη με τον χλιδάτο τουριστικό προορισμό του σήμερα. Απεικονίζοντάς τη ως ένα νησί όπου η γερμανική Κατοχή αποτελεί βίωμα νωπό, η φτώχεια πέφτει βαριά και το ηφαίστειο είναι επικίνδυνο...

Παρά τις εδώ κι εκεί αστοχίες και την τσαπατσούλικη αναφορά στο επίκαιρο θέμα του queer, είναι ένα τολμηρό ανέβασμα και μια παράσταση που κοιτάει μπροστά, έχοντας μια εντυπωσιακή Μυρτώ Παπαθανασίου στον πρωταγωνιστικό ρόλο...

Παρά την αισθητά κατώτερη των προσδοκιών απόδοση εκείνων των θρυλικών τραγουδιών, οι αμετανόητοι νοσταλγοί του δημιουργικού σκοταδιού των 1980s που γέμισαν το Tae Kwon Do, αντέδρασαν με τυφλή λατρεία...

Τα 5 χρόνια απουσίας τους από την Αθήνα είχαν ως αποτέλεσμα ένα γεμάτο Gagarin και ένα live-δυναμίτη, με το groove να ξεχειλίζει σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς...

26 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο σπουδαίος συνθέτης ξαναζεί στη σκηνή του Gazarte παραμένοντας ασυμβίβαστα λαϊκός. Επιδιώκει όμως και επικοινωνία με ένα κοινό που διαθέτει περαιτέρω αναφορές, έχοντας κοιτάξει πλέον πέρα από τον ορίζοντα μιας τυπικής γειτονιάς της παλιάς Αθήνας...

Καλή φωνή, σωστός ήχος, κιθάρα ικανή για έξυπνους συνδυασμούς. Όμως έλειψε ο πόνος και το ιδιαίτερο συναίσθημα που έχουμε συσχετίσει με τα μπλουζ, δημιουργώντας την εντύπωση μιας πλαστικής αναβίωσης...