Βουδιστικά μάντρα, ασιατικός μινιμαλισμός, αφηγήσεις για τη διαφώτιση του νου και αφηρημένη ποίηση όρισαν μια συναυλία που ναι μεν κινήθηκε σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς όμως ποτέ να φανεί σαν αξιοπερίεργο...

Μέχρι και χορευτές έβγαλαν επί σκηνής (ενίοτε με λίγα ρούχα), γιορτάζοντας τα 20 χρόνια του The Ideal Crash μπροστά σε ένα sold-out Fuzz με μια δυναμική εμφάνιση, η οποία τροφοδότησε τη νοσταλγία όσων θυμούνταν τις συναυλίες του 1999 στο Rockwave και στο Ρόδον...

Αποκαρδιωτικά λίγοι τίμησαν την πρώτη συναυλία του Αμερικανού τραγουδοποιού στα μέρη μας, εκείνος όμως ανέτρεψε υπέρ του τη συνθήκη, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που ξεχείλιζε από αγάπη, ειλικρίνεια και ευγνωμοσύνη...

Τήρησε και φέτος την υπόσχεσή του για ένα μεγάλο event αφιερωμένο στα σύγχρονα ηλεκτρονικά, το οποίο χόρεψε την Αθήνα όλη τη νύχτα του Σαββάτου με αιχμή του δόρατος τους Deep Dish και με τον Ben Clock να κρατάει τον κόσμο στο Παλαιό Αεροδρόμιο του Ελληνικού μέχρι και το πρωινό της Κυριακής...

Στη δεύτερή του επίσκεψη στην Ελλάδα, αποτυπώθηκε ως αυθεντική καλλιτεχνική προσωπικότητα, ικανή να συνδυάσει αισθητική και συναίσθημα, δίνοντας μια συναυλία από εκείνες που σημαίνουν την έναρξη του καλοκαιριού... 

Πειθαρχημένοι, αποτελεσματικοί και σχεδόν αλάνθαστοι, χάρισαν στο sold-out Temple ένα live γάργαρου, ανόθευτου punk, χωρίς να ζορίσουν τα όργανά τους ούτε στιγμή...

Η πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα ήταν στην πραγματικότητα ανάπτυξη αισθητικής γλώσσας και επικοινωνία ενός προσεκτικά φτιαγμένου κόσμου, μέσα από μουσικές φράσεις, όγκους ήχων, καπνό, φως και χρώματα...

Αμηχανία, στρες, τραγούδια παρατημένα στη μέση και ανισόρροπες κιθάρες αγκαλιάστηκαν θερμά από ένα Six d.o.g.s. γεμάτο με ερωτευμένα ζευγάρια, μεθυσμένες γυναικοπαρέες και μάτια νέων αγοριών να λαμπυρίζουν στυλωμένα στο άπειρο...

Καθώς τα τραγούδια της Αυστραλέζας δημιουργού ακούστηκαν πιο χορταστικά επί σκηνής, η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα εξελίχθηκε σε μετωπική επίθεση παχύρρευστου ροκ, με ζουμερό αποτέλεσμα...

Σε ένα σκηνικό που σου έδινε την εντύπωση ότι κρυφοκοίταζες στο σαλόνι της από την απέναντι πολυκατοικία τότε που ηχογραφούσε το "Party Girl", έστησε μια χαμηλόφωνη παράσταση γεμάτη σκοτεινά, νεο-ρομαντικά τραγούδια, δίχως ξεκάθαρη αίσθηση του φύλου στις ερμηνείες...