H ζωντανή εμφάνιση της Γιαπωνέζας συνθέτριας Midori Takada βασίστηκε στην αμεσότητα του προφορικού της λόγου και στη βαρύτητα των φυσικών ήχων που χρησιμοποιούσε. Η ίδια εκμεταλλεύτηκε πλήρως τον χώρο ανάμεσα σε εκείνη και το κοινό, χάρη σε μια τεχνική εκφραστικότητας που πρώτα παρατηρεί το «μέσα μας» και στη συνέχεια το ερμηνεύει αλληγορικά. Αυτή η ερμηνεία εκφράζεται με μινιμαλιστικά, ακουστικά σόλο. Ωστόσο, για να δεις το ξάστερο αποτέλεσμα μιας τέτοιας συναυλίας, δεν χρειαζόταν να είσαι επίτιμο μένος της avant garde διανόησης.
Δεν είναι απλή υπόθεση η performance της έμπειρης Takada. Οι ανεπαίσθητοι, παρατεταμένοι μεταλλικοί ήχοι στο ξεκίνημα της παράστασης, γείωσαν την ατμόσφαιρα εντός της αίθουσας του Παρνασσού –απαραίτητη προϋπόθεση καθώς έξω από την είσοδο, έφτανε ακόμη ο θόρυβος από εκλογικές ομιλίες. Ο ονειρικός μπλε φωτισμός έκανε την Takada να φαίνεται σαν ιέρεια σε μινιμαλιστικό διάκοσμο, η οποία στη συνέχεια είχε όλη την ευχέρεια να ελιχθεί ανάμεσα στα απλωμένα κρουστά και στην επιβλητική μαρίμπα, ώστε να αφηγηθεί σε ήπιους τόνους και να επικοινωνήσει σε εγκεφαλικό επίπεδο με όσους ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν προσεκτικά τους συμβολικούς της σχολιασμούς.
Βουδιστικά μάντρα, αφηγήσεις για τη διαφώτιση του νου και αφηρημένη ποίηση, όλα μαζί πλαισίωναν τα αφρικάνικα percussion και τον ασιατικό μινιμαλισμό, σε μια εμφάνιση με επίκεντρο όχι τη δεξιοτεχνία, αλλά τη δύναμη και την προσήλωση. Τα ήδη γκρίζα όρια ανάμεσα στη μουσική παράσταση και στην αφηρημένη one woman performance, θόλωναν ακόμη περισσότερο όταν η Γιαπωνέζα δημιουργός άφηνε παρατεταμένες σιωπές ή όταν αφοσιωνόταν για ώρα στα κρουστά. Η ταμπέλα του «ambient» είναι μάλλον βιαστική, καθώς η Ασιάτισα μουσικός πειραματίζεται μεν σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς όμως να επιτρέπει στην πρότασή της να φανεί σαν αξιοπερίεργο.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν όσοι παρακολούθησαν τη συναυλία στον Παρνασσό δεν καταλήξουν σε συμπεράσματα με τα οποία θα νιώσουν ασφαλείς, μπορούν να μείνουν στην αίσθηση που άφησε. Γιατί η Midori Takada κατέχει την τεχνική και την εμπειρία να κερδίζει σε επίπεδο αισθήσεων και υποβολής. Μπορεί η περιπέτεια και τα απρόβλεπτα στοιχεία που χαρακτήριζαν τον συζητημένο της δίσκο Through Τhe Looking Glass (1983) να μην ήταν ακριβώς εκεί, όμως δεν παύει να εντυπωσιάζει με την πληρότητα της καλλιτεχνικής της άποψης.
{youtube}Bululwnj4ik{/youtube}
