Παρότι Δευτέρα βράδυ, συντριπτικός ήταν ο αριθμός του κόσμου που τίμησε τα περίφημα αγόρια από το Κουίνσι της Μασαχουσέτης, γεμίζοντας από άκρη σ' άκρη το Gazi Music Hall· έναν μάλλον ακατάλληλο χώρο, πρωτίστως για την πυρετώδη ενέργεια των Dropkick Murphys. Η οποία –ευτυχώς για λόγους ασφαλείας, δυστυχώς για τα γούστα των οπαδών– αναγκάστηκε αρκετές φορές μέσα στη βραδιά να μπει στις λογικές που επιτάσσει ένας κλειστός χώρος, με την άμεση π.χ. απόσυρση των καπνογόνων από την πρώτη κιόλας απόπειρα. Από την άλλη πλευρά, η αρχή του καλοκαιριού έχει ήδη αρχίσει να καλεί για ανοιχτές συναυλίες, ωστόσο γνωρίζαμε από καιρό πού θα διεξαχθεί η συναυλία. Επομένως δεν τίθεται θέμα κάποιας ανατροπής εδώ.
Την προετοιμασία του κλίματος ανέλαβε επάξια ο Frank Turner, o φοβερός τραγουδοποιός από την Αγγλία, ο οποίος μόνος, με μια κιθάρα, σήκωσε στις πλάτες του το ανυπόμονο κοινό των Dropkick Murphys· και με πολύ καλή διάθεση, χιούμορ και επικοινωνιακή δεινότητα, το οδήγησε στην υποδοχή τους. Έχοντας προετοιμαστεί εντυπωσιακά καλά, ο Turner παρουσίασε τον εαυτό του στην ελληνική γλώσσα, καλωσορίζοντας μας στην 2.245ή συναυλία της καριέρας του μα 1η στην Ελλάδα. Με τη δικαιολογία μάλιστα ότι προετοίμαζε τα ελληνικά του, ζήτησε συγγνώμη που του πήρε περίπου 2.300 συναυλίες για να έρθει στη χώρα μας, ωστόσο δήλωσε πανευτυχής που επιτέλους τα κατάφερε.
Με φανερά punk τουπέ, παρά την ακουστική του εμφάνιση, και με κομμάτια όπως το “Get Better” και το “The Opening Act Οf Spring” από το άλμπουμ Positive Songs For Negative People (2015), το “The Road” από το Last Minutes And Lost Evenings (2012), το “Love Ire & Song” από το Poetry Οf Τhe Deed (2009) και το “Recovery” από το Tape Deck Heart (2013), ο Turner έκανε ένα πέρασμα από όλη σχεδόν τη δισκογραφία του μέσα σε 1 ώρα, καταλήγοντας στον κατά σειρά 7ο και τελευταίο του δίσκο Be More Kind (2018). Αγνοώντας δυστυχώς πόσο έχουμε αρχίσει να «αγαπάμε να μισούμε τους ανθρώπους με τους οποίους διαφωνούμε» και στην Ελλάδα, το ομότιτλο τραγούδι το έχει αφιερώσει στην Αγγλία και στον παραλογισμό στον οποίον οδηγείται ο κόσμος εκεί, μέσα από το «δημοφιλές» καθεστώς μισαλλοδοξίας που βασιλεύει.
Κλείνοντας την εμφάνισή του γύρω στις 21:20 με το “I Still Believe”, ο Frank Turner ζήτησε αστειευόμενος από το κοινό να «δώσει μια ευκαιρία» στη μπάντα που θα ακολουθούσε. Η οποία ωστόσο έκανε να φανεί 40 ολόκληρα λεπτά, κάνοντας έτσι δύσκολη αποστολή την αναμονή στο ασφυκτικά γεμάτο (πλέον) Gazi Music Hall.
Στις 22:00 ακριβώς τα φώτα έσβησαν και ήχησε η εισαγωγή του “Foggy Dew”, της περίφημης ιρλανδικής μπαλάντας για την ιστορική εξέγερση του 1916 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας –σήμα κατατεθέν της εισαγωγής των Dropkick Murphys– με τα φωνητικά της Sinéad O' Connor και τα πνευστά να παρασύρουν τον κόσμο στην κορύφωση της υποδοχής τους.
Ευθύς εξαρχής, οι Αμερικάνοι έκαναν ρητούς τους σκοπούς και τις διαθέσεις τους με το “The Boys Are Back”. Ακολούθησαν κοσμαγάπητα τραγούδια όπως τα “Prisoner’s Song”, “Johnny I Hardly Knew Ya”, “Sandlot”, “The Gang’s All Here”, “The Fighting 69th”, “Don’t Tear Us Apart” και “State Of The Massachusetts”. Εν ολίγοις, χωρίς να παραλείψουν ασφαλώς τα περίφημα “I’m Shipping Up To Boston” και “Rose Tattoo”, οι Dropkick Murphys έκαναν όλα τα χατίρια του αθηναϊκού κοινού, με αποκορύφωμα τη δική τους εκτέλεση στο “You’ll Never Walk Alone” από τον τελευταίο τους δίσκο 11 Short Stories Οf Pain Αnd Glory (2017).
Σχετικά με αυτό, ο τραγουδιστής Ken Casey έχει δηλώσει στο παρελθόν (δείτε εδώ) πως το κομμάτι περισσότερο έρχεται να απλώσει το χέρι στα θύματα υπερβολικής δόσης, με αφορμή τις επιδημικές διαστάσεις που έχει λάβει το φαινόμενο στην Αμερική, αλλά και τα κρούσματα στο στενό οικογενειακό κύκλο μελών της μπάντας. Παρόλα αυτά, η πλειονότητα του κοινού βροντοφώναξε στο τέλος του για τη φετινή πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ, βρίσκοντας προφανώς το δικό της συγκείμενο στο τραγούδι.
Με μάχιμο λοιπόν, σχεδόν πολεμικό παλμό και με έντονο (υγιή) οπαδισμό από την πλευρά του κόσμου –με σηκωμένες, σφιγμένες γροθιές και σφιχταγκαλιάσματα συγκίνησης– η ενωτική δύναμη του κέλτικου punk των Dropkick Murphys έφερε για ακόμη μία φορά στο προσκήνιο τη μοναδική ζωντανή τους παρουσία, που πολύ ορθώς μας έχει «καλομάθει» και δεν μας απογοήτευσε ούτε και φέτος. Χωρίς, ομολογουμένως, να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, τα αγόρια από το Κουίνσι έδωσαν μια απολαυστική και εξουθενωτική (ειδικά για τις μπροστινές σειρές) συναυλία, η οποία έληξε με τις «κυρίες» αρχικά, και τους «κύριους» αργότερα του κοινού πάνω στη σκηνή, σε χοροπηδήματα και θερμές αγκαλιές με τα μέλη της μπάντας, τραγουδώντας “Until The Next Time”.
{youtube}l8WxZ8WL_Ig{/youtube}
