Ήταν από εκείνα τα live για τα οποία ήξερες σίγουρα ότι θα υπάρξει απαρτία από το σινάφι λιγότερο ή περισσότερο γνωστούς. Κι όμως, καταφθάνοντας λίγο πριν τις 10 το βράδυ σε ένα sold-out (ήδη από την προπώληση) Fuzz, δεν βλέπεις παρά ελάχιστους από αυτούς. Ίσως γιατί, συγχρόνως, ήταν από εκείνα τα live στα οποία όλοι οι παραπάνω αδημονούν τόσο να δείξουν την ελληνική φιλοξενία τους (αλλά και να αναβιώσουν τη νοσταλγία τους), ώστε έχουν φροντίσει να βρίσκονται «πρώτο τραπέζι πίστα», αφήνοντας τη γαλαρία για τους υπόλοιπους. Ένσταση βέβαια για το αν ήταν πράγματι εκεί δεν θα υπάρξει, μιας και θα τους δεις ατάκτως ειρημένους λίγο πριν τις 12, να κοντοστέκονται σε πηγαδάκια και σταδιακά να φυγαδεύονται στα στενάκια του Ταύρου και την Πειραιώς.
«Where were you 20 years ago? Where the fuck you were? We were here», θα πει κάποια στιγμή στη μέση της βραδιάς ο μπροστάρης των dEUS, Tom Barman. Και για τους σκληροπυρηνικούς που ανήκουν στην Generation X και πάνω, η απάντηση γνέφει οπωσδήποτε καταφατικά προς τον Βέλγο: ήταν παρόντες και σε εκείνο το διήμερο στο Ρόδον (29 και 30 Οκτωβρίου 1999), αλλά και πριν, στη σκηνή του Rockwave Festival στον Άγιο Κοσμά (13 Ιουλίου 1999), στην οποία οι dEUS βγήκαν πριν τους Placebo και τους Blur. Πολλές σχετικές αναμνήσεις πέρασαν άλλωστε από τις ενημερώσεις μας στο Facebook την τελευταία ειδικά εβδομάδα, εν αναμονή του live.
Αυτό πάντως που τους έφερνε και τότε και τώρα στα μέρη μας ήταν ο 3ος τους δίσκος The Ideal Crash –εκείνη τη φορά χωρίς κεράκι, αυτή τη φορά με 20. Ακούστηκε βέβαια ολόκληρος στο Fuzz την ιδιαιτέρως ζεστή Παρασκευή (να 'ναι καλά τα air condition του χώρου, έκαναν ό,τι μπορούσαν) και μάλιστα ατόφιος, όπως και στις υπόλοιπες εμφανίσεις της σχετικής περιοδείας. Κάπου μάλιστα στη μέση του άλμπουμ ο Barman ρώτησε το κοινό «What’s next?», παίρνοντας τη σωστή απάντηση, έστω κι αν έκανε το αστειάκι ότι παίζουν τα κομμάτια «on shuffle».
Βγήκαν λοιπόν με το “Put The Freaks Up Front” και, δεν ξέρω γιατί, αποφάσισαν να πάρουν τον τίτλο κυριολεκτικά, εμφανίζοντας στο πλάι τους ...χορευτές! Οι οποίοι, πέρα από μια γιουροβιζιονική εσάνς, δημιούργησαν την εντύπωση πως βρίσκονταν εκεί σε ρόλο ανιματέρ, ώστε να προτρέψουν το κοινό να λειτουργήσει μιμητικά στο στυλιζαρισμένο χτύπημά τους. Πράγμα αχρείαστο αλλά και αισθητικά αμφίβολο (για να μην πω άβολο). Ο χορευτικός θίασος συνέχισε μάλιστα να ανεβαίνει στη σκηνή ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πότε με περισσότερα, πότε με λιγότερα ρούχα –λες και το συγκεκριμένο κοινό δεν ήξερε πώς να ιδρώσει και πού να φωνάξει.
Για να το ξεχάσουμε πάντως αυτό γρήγορα και να επιστρέψουμε στους dEUS, οι Βέλγοι πόνταραν κυρίως σε έναν στατικό δυναμισμό. Παραταγμένοι σε σειρά, έμοιαζαν καλοκουρδισμένη μηχανή, με λίγη τσαχπινιά από τον πιο ενεργητικό επί σκηνής Barman· ο οποίος επιδιδόταν πού και πού σε παυλοπαυλιδικές κινήσεις των χεριών, αλλά και σε χοροπηδητό.
Τα τραγούδια συνέχισαν να ακούγονται τακτοποιημένα στη σειρά τους, αν και με ένα σχετικό μπούκωμα στον ήχο, που δεν φάνηκε ωστόσο να αποσχολεί κανέναν. Ανάμεσα στα πολλά σπάσμενα «Ευχαριστώ», ο Berman έκανε και τη δική του αποτίμηση για το The Ideal Crash, χαρακτηρίζοντάς τον «έναν δίσκο για την αγάπη, το μίσος και άλλα συναισθήματα και... θα σας πω περισσότερα στα συνέχεια». Πάντως μας είπε στην πορεία κάτι που τροφοδότησε λίγο ακόμη τη νοσταλγία στο δωμάτιο: ότι για χάρη ενός ντοκιμαντέρ που βρίσκεται υπό κατασκευή, όποιος ήθελε μπορούσε μετά το τέλος της συναυλίας να πάει σε κάποιο σχετικό δωμάτιο του venue και να κινηματογραφηθεί, λέγοντας δικές του εξομολογήσεις μιας 20αετίας πίσω –βέβαια μερικοί από εμάς στο κοινό μάλλον γράφαμε το επόμενο «Σκέφτομαι και Γράφω» τότε, έστω κι αν το ποσοστό μας ήταν μάλλον μονοψήφιο.
Στη συνέχεια ήρθε το "The Ideal Crash" με αναμενόμενη τη ζωηρή συμμετοχή του κόσμου, η οποία θα απογειωθεί στο ακόλουθο “Instant Street”: ήταν η στιγμή της βραδιάς όπου και οι πιο δύσπιστοι τέντωσαν λίγο παραπάνω το κεφάλι με ένα «Ωπ, τι έχουμε εδώ;»· δεν ειπώθηκε, αλλά εννοήθηκε.
Η μία ώρα έχει περάσει, το The Ideal Crash έχει ολοκληρωθεί. Στο encore οι Βέλγοι θα μας απευθυνθούν στη μητρική τους με το “Quatre Mains”, θα μας καλέσουν In A Bar Under The Sea να ...πέσουμε από τα πατώματα (“Fell Off The Floor Man”), για να προσφέρουν τη ζεστασιά του “Hotel Lounge”, με το sing-along να φτάνει με εντυπωσιακή ένταση μέχρι τις τελευταίες σειρές του κοινού. Θα ξαναβγούν και δεύτερη φορά για να ...προσφέρουν τριαντάφυλλα (να παίξουν δηλαδή το “Roses”) στο κοινό που τους αγαπά μάλλον περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, πριν κάνουν την υπόκλιση του τέλους.
Θα το παραδεχτώ πως τη φάση με τους dEUS στη χώρα μας δεν την «έπιασα» ποτέ (όπως και με τόσες ακόμα μουσικές εμμονές των Ελλήνων, όμως εδώ ανοίγει μια άλλη, μεγάλη κουβέντα). Αυτή πάντως ήταν μια βραδιά στην οποία –όσοι δεν ήρθαμε ως νοσταλγοί της νιότης μας– ακούσαμε σίγουρα μια πιο δυναμική μεταμόρφωση των τραγουδιών των Βέλγων, σε σύγκριση με ό,τι γνωρίζαμε από τους δίσκους. Και είδαμε επίσης μια ιδανική σχέση στοργής μεταξύ μπάντας και κοινού.
Όχι, δεν έπιασα τη φάση τους περισσότερο. Γέμισα όμως με την αίσθηση πως, για τους (περισσότερους) υπόλοιπους, ο τίτλος του δίσκου που είχε την τιμητική του πήρε αναμενόμενα την κυριολεκτική του σημασία.
{youtube}ChdJbTgZUe8{/youtube}
