Αμηχανία, στρες, τραγούδια παρατημένα στη μέση, ανισόρροπες κιθάρες και στίχοι που δεν έρχονταν ποτέ, είναι τα τεχνικά στοιχεία που θα χαρακτήριζαν ως επί το πλείστον την εμφάνιση του Matt Elliott στο Six d.o.g.s την Παρασκευή. Όμως η αγάπη και η προστασία του αθηναϊκού κοινού απέναντι στην ευθραυστότητα και στο πρόσωπο της ανθρώπινης αδυναμίας του Βρετανού τραγουδοποιού, ήταν σε κάθε περίπτωση το πιο θαυμάσιο σημείο της βραδιάς.
Γύρω στις 22:00 ο Matt Elliot, καθήμενος στη μοναχική καρέκλα που τον περίμενε επί σκηνής, άνοιξε το δίωρο πρόγραμμά του μπροστά σε ένα γεμάτο Six d.o.g.s. Γεγονός που τον έφερε από το πρώτο λεπτό μπροστά στον κύριο αντίπαλό του για το υπόλοιπο βράδυ –το στρες. «Είστε πάρα πολλοί, στο τελευταίο μου live στη Γαλλία ήταν από κάτω μόνο 25 άτομα», ήταν το ...καλωσόρισμά του, μαζί με την υπόσχεση πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην τον κερδίσει το άγχος του. Άνοιξε λοιπόν το σκονισμένο παράθυρο στη δισκογραφία του με το “Zugzwang” από το Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart (2013), καλύπτοντας κατόπιν ένα μεγάλο φάσμα της, φτάνοντας μέχρι και τον πρώτο του δίσκο ως Matt Elliott, The Mess We Made (2003).
Με τα ελάχιστα υλικά στα χέρια του –μια ακουστική κιθάρα, μια φλογέρα, μερικά πετάλια και το τονικό εύρος της φωνής του– ο Matt Elliott τραγούδησε για ξόρκια, για ιδιαίτερες και φρικτές στιγμές, για το πένθος, την πτώση, την εγκατάλειψη, τη μοναξιά και τον ύπνο που στοιχειώνει και στοιχειώνεται· σαν να ήταν γυμνός μπροστά σε δεκάδες μάτια στο κατάμεστο Six d.o.g.s., συνθήκη που τελικά δεν μπόρεσε να διαχειριστεί με μεγάλη επιτυχία, τουλάχιστον στην πρώτη ώρα της συναυλίας. Κάπως έτσι, το “I Only Wanted Τo Give You Everything” (που τόσο περίμενε το αθηναϊκό κοινό) βρέθηκε μπλεγμένο στα δίχτυα του πανικού του, ενώ το “Our Weight In Oil” καπελώθηκε από βαριές και φάλτσες κιθάρες. Το “The Kursk”, πάλι, η παλαιότητα και δημοφιλία του οποίου έδωσε μια παραπάνω αυτοπεποίθηση, φανέρωσε μεν το παικτικό του ταλέντο με τα φωνητικά, τη φλογέρα και τη θλιβερή του κιθάρα να παίρνουν φωτιά στον λουπαδόρο: πρόσφεραν βάθος και ένταση, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να απογειώσουν την εκτέλεση.
Στο εκκρεμές στο οποίο κινούνταν ο Βρετανός τραγουδοποιός κατά τη διάρκεια της συναυλίας δρούσαν δύο δυνάμεις: από τη μία η αυτοτιμωρία, η οποία τον έκανε να μη δέχεται καν το χειροκρότημα, θεωρώντας πως δεν το αξίζει με μια τέτοια εμφάνιση· κι από την άλλη η ανιδιοτελής αγάπη του κοινού, που συνέχιζε να χειροκροτεί και να τον ενθαρρύνει, ακριβώς γιατί έβλεπε τους φόβους και τις αχίλλειους πτέρνες του να ζωντανεύουν επί σκηνής. Κι έτσι μια άφατη μεν, κοινή δε συμφωνία μεταξύ των παρευρισκόμενων, βάλθηκε να τον προστατεύει. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτός ο κλοιός προστασίας έκανε τον Matt Elliott να συνεχίσει για μία ώρα επιπλέον, από τη στιγμή που ανακοίνωσε το «τελευταίο τραγούδι του σόου».
Ακολούθησαν λοιπόν το “Wings & Crown” από το The Calm Before (2016), το “Gone” από το Failing Songs (2006), το “Dust Flesh Αnd Bones” από το The Broken Man (2012), το “The Howling Song” από το Howling Songs (2008), ενώ έκλεισε με το “Also Ran”, ικανοποιώντας έτσι τα περισσότερα από τα αιτήματα του κόσμου. Ο ίδιος μάλιστα είχε προχωρήσει και σε ένα ανοιχτό κάλεσμα «παραγγελιών» μέσα από το promo event της συναυλίας στο Facebook, το οποίο «μάλλον δεν τις προετοίμασε και τόσο καλά», όπως είπε. Κάτι μας λέει όμως ότι μια χαρά τις είχε προετοιμάσει, απλά η αμηχανία του επέμενε να τρέπει τους στίχους και τις νότες σε φυγή.
Κάνοντας λοιπόν ένα βήμα πίσω και παρατηρώντας, ίσως είναι από τις φορές που μια συναυλία με τόσο άγχος και τόσα φάουλ μπορεί να χαρακτηρισθεί επιτυχημένη. Όχι γιατί ο καλλιτέχνης ήταν ζωντανός, ακμαίος και αψεγάδιαστος, αλλά για όλους τους αντίθετους λόγους. Και γιατί αυτοί οι λόγοι αγκαλιάστηκαν θερμά από ερωτευμένα ζευγάρια, μεθυσμένες γυναικοπαρέες, μάτια νέων αγοριών να λαμπυρίζουν στυλωμένα στο άπειρο και λάτρεις της εύθραυστης (και ταυτόχρονα βίαιης) μελαγχολικής folk του Βρετανού τραγουδοποιού. Ο οποίος παραμένει πάντα ευπρόσδεκτος και αγαπητός στις καρδιές των Αθηναίων.
{youtube}KVJG8DuPTtQ{/youtube}
