Πριν αναφέρω οτιδήποτε σχετικά με τη συναυλιακή επιστροφή των Wire στα μέρη μας, οφείλω να επισημάνω ότι η sold-out εμφάνισή τους στο Temple τιμήθηκε από δύο εξαιρετικά εγχώρια opening acts.
Οι Rita Mosss, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά, απέδειξαν ότι παραμένουν απολαυστικά παρανοϊκοί· έχουν μάλιστα εξελίξει ανέλπιστα τις avant-garde εξορμήσεις τους στον μεταλλικό θόρυβο, στο αυτιστικό math rock και στο επιθετικό hardcore punk. Οι άναρθρες κραυγές και οι αφηνιασμένες τους κιθάρες αποτελούν ένα μείγμα προκλητικό: αν διαθέτεις την τόλμη να το εμπιστευθείς, τελικά σε αποζημιώνει. Αναζωογονητική ενέργεια και τίμια πρόκληση στις αισθήσεις, με τα όργανα να βρίσκονται συνεχώς σε σημείο βρασμού.
Η σκυτάλη πέρασε στο αξιολάτρευτο ντουέτο των Hand & Leg, οι οποίοι μας παρέσυραν σε μια βουτιά στις πιο cool αναμνήσεις μας απ’ το εναλλακτικό ροκ που λατρέψαμε κυρίως στη δεκαετία του 1990. Βελούδινος ήχος με πυκνά αγκάθια και τραγούδια με άγρια όψη, αλλά με ζεστή καρδιά, τα οποία πατάνε γερά στο ζοφερό «glue-wave». Εξαιρετικά δουλεμένες ήταν και οι εναλλαγές τους στα φωνητικά. Ειδικότερα η Ηρώ στο μικρόφωνο, είχε κάτι απ’ το ψυχρό coolness μιας μικρής Kim Gordon.
Το συγκρότημα των Wire εμφανίστηκε πειθαρχημένο, αποτελεσματικό και σχεδόν αλάνθαστο μπροστά στο γεμάτο Temple. Άλλωστε στόχος ήταν να αποδώσουν χωρίς στραβοπάτημα τα τραγούδια τους –χωρίς περιττές κινήσεις και με ελάχιστους αυθορμητισμούς. Τα τέσσερα μέλη που αποτελούν σε αυτή τη φάση το γκρουπ, αποδείχθηκαν ταγμένα με ακρίβεια στον ρόλο τους.
Ο «σοφός» Colin Newman στο μικρόφωνο δεν πήγε ούτε ένα βήμα δεξιά ή αριστερά κατά τη διάρκεια του set –εκτελούσε την ξεκάθαρη υποχρέωσή του να τα πει όπως όφειλε. Αυτός ο περφεξιονισμός ήταν όμως που έκανε ταυτόχρονα τους Wire να ακούγoνται τόσο οργανωμένοι και σφιχτά δεμένοι· ικανοποιώντας ακόμα και αυτόν που είχε βρεθεί στην τελευταία σειρά της συναυλίας.
Έτσι, η βραδιά χαρακτηρίστηκε από ζωντανές εκτελέσεις χωρίς λίπος, δίχως κόλπα που βοηθάνε να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα. Όταν μάλιστα ακούστηκε το "Three Girl Rhumba" από το εμβληματικό άλμπουμ Pink Flag (1977), το κοινό γέμισε με χαμόγελα ικανοποίησης. Βέβαια, οι Wire δεν κουβάλησαν μόνο το δαφνοστεφανωμένο παρελθόν τους στην Αθήνα: το προπέρσινο λ.χ. Silver/Lead, ήταν επίσης αξιοπρεπέστατη δουλειά.
Από το "Underwater Experiences" και το "Ahead", μέχρι το κοφτερό "Boiling Boy" –το οποίο ακούστηκε τόσο ωραία στο encore– το έμπειρο συγκρότημα έπαιξε τραγούδια με δοξαστική ευλάβεια στην ιστορία του. Χαρίζοντάς μας ένα άρτιο live, γεμάτο γάργαρο, ανόθευτο punk· και μάλιστα χωρίς να ζορίσουν ούτε στιγμή τα όργανά τους και χωρίς να ιδρώσουν από την προσπάθεια.
{youtube}QybMa5GjNoo{/youtube}
