Το ρολόι δεν το κοίταξα σε καμία φάση της βραδιάς. Βρισκόσουν απλά εκεί, στο τώρα, άκουγες ροκ εν ρολ κι ένιωθες σαν στο σπίτι σου στο γεμάτο Gagarin...

Η πληθωρική Αμερικανίδα ήρθε στο Half Note για να χαρεί την αξία του πονεμένου –μα πάντα αεράτου– μπλουζ τραγουδίσματος των 1950s και της ψυχοπονιάρικης Νότιας soul των 1960s...

Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η δισκογραφία του κι έτσι το όνομά του δεν θα ακούγεται μόνο ως απάντηση στην ερώτηση «ποιο είναι το πιο περίεργο λάιβ που έχεις παρακολουθήσει;»...

Κι αφού τελείωσε το μικρό εκείνο ταξίδι, μας έσπρωξε και πάλι προς τον χορό, ενώ στο video wall εναλλάσσονταν κύματα χαβανέζικων διαστάσεων και ντοκιμαντέρ της NASA για τον ήλιο...

Έγινε προφανές το Σάββατο ότι προτεραιότητα δεν είχαν τα πειράματα, παρά μόνον η αγνή πώρωση που μπορούν να μεταδώσουν τα ογκώδη τους ριφ και ο τσαμπουκάς με τον οποίον πατούσαν το σανίδι του An Club...

Το επίσημο πρόγραμμα έκλεισε με "Το Ακορντεόν" του Λοΐζου και προσωπικά ένιωσα πολύ αισιόδοξος τραγουδώντας με όλα τα νέα αγόρια και κορίτσια γύρω μου το «δεν θα περάσει ο φασισμός»...

Ο Matt Elliott ήταν ανοιχτόκαρδος και ιαματικός όσο έπαιξε την Παρασκευή στο Tin Pan Alley. Ήταν όσο Richard Hawley έπρεπε και όσο Mark Lanegan χρειαζόμασταν...

Διατηρούν, ωστόσο, κάτι σημαντικό από την τζαζ εργαλειοθήκη τους· το ένστικτο του αυτοσχεδιασμού. Με αυτό προσεγγίζουν τη λόγια μουσική παράδοση, δημιουργώντας διαρκώς ρήγματα στη μπαρόκ φρασεολογία...

Με τη φωνή του Paul Banks να υποδαυλίζει συνειδήσεις, να παλαντζάρει ως εκκρεμές μεταξύ μιας ιδιότυπης ντροπαλοσύνης και της οργής που διακρίνεται πίσω από το παγωμένο του βλέμμα...

Κάθε στροφή που έπαιρναν οι αυτοσχεδιασμοί του ήταν πιο συναρπαστική από την προηγούμενη, σε ένα σετ που κράτησε μισή ώρα, αλλά φάνηκε σαν μια στιγμή...