Ήταν δύσκολη ημέρα η περασμένη Παρασκευή. Βλέπετε, ο ερχομός της γερμανίδας Καγκελαρίου στην Αθήνα μας είχε όλους με την απορία μέχρι πού θα μπορούσαμε να φτάσουμε με το μετρό και αν ο σταθμός τον οποίον θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε θα ήταν λειτουργικός ή κλειστός, λόγω των έκτακτων μέτρων ασφαλείας (περί χρησιμοποίησης αυτοκινήτου φυσικά ούτε λόγος). Ευτυχώς ο σταθμός Μοναστηράκι έμεινε ανοιχτός κι έτσι μπορέσαμε να βρεθούμε έγκαιρα –και εύκολα, τελικά– στο Tin Pan Alley. Το επισκέφθηκα προσωπικά για πρώτη φορά, με τις εντυπώσεις να είναι θετικές.
Πρώτη φορά όμως θα παρακολουθούσα και τους Penny & The Swingin' Cats, έστω και αν είχα ακούσει για το σχήμα εδώ και καιρό. Το μουσικό τους ύφος στοχεύει να σε μεταφέρει σε ήχους άλλων εποχών –και σίγουρα τα καταφέρνει– στο όλο εγχείρημα όμως προσθέτονται και στοιχεία που δίνουν κάτι το φρέσκο. Κάπως έτσι τα κατάφεραν άλλωστε και στον διαγωνισμό του Jumping Fish για τον καλλιτέχνη του μήνα, χάρη στο τραγούδι τους “Εξωτικό Χαρμάνι”. Κι αναμενόμενα, ήταν από εκείνα που ξεσήκωσαν τον κόσμο την Παρασκευή· τόσο ώστε τελικά κατέληξε να παιχτεί εις διπλούν.
Το ξεκίνημα πάντως του λάιβ υπήρξε υποτονικό: τα πρώτα τραγούδια κυμάνθηκαν σε χαλαρούς ρυθμούς, οδηγώντας σε σκέψεις για μια υπόθεση διεκπεραιωτικού χαρακτήρα. Όταν όμως οι Swingin' Cats ανέβασαν στροφές το σκηνικό άλλαξε κατά πολύ. Με τη σειρά του, ανέβηκε και ο κόσμος στο Tin Pan Alley για τα καλά και σύντομα η μπάντα τον έβαλε και σε διάθεση για χορό, με αιχμές του δόρατος το “Εξωτικό Χαρμάνι” και το “Γυφτάκι”. Εξαιρετικός παρεμπιπτόντως ο κύριος με το κόκκινο πουκάμισο: χορευταράς και ας τα είχε τα χρονάκια του! Δεν ήταν όμως μόνο τα τραγούδια που δημιούργησαν αυτό το κλίμα, ήταν κι εκείνος ο τρόπος των Penny & The Swingin' Cats να σου μεταδίδουν μια αίσθηση τύπου «απόψε φίλτατε θα περάσεις καλά με εμάς».
Στο τελευταίο, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η ίδια η Penny (Πέννυ Μπαλτατζή). Η οποία, εκτός από αναμφισβήτητα καλή εμφάνιση και φωνή, διέθετε και μια αύρα που σε έκανε να τη δεις με συμπάθεια, μα και attitude πολύ ταιριαστό για ένα άτομο που επιδιώκει να συγκεντρώσει τα βλέμματα, όντας επί σκηνής. Και οι Swingin' Cats βέβαια στα μετόπισθεν έπαιξαν δυναμικά και παιχνιδιάρικα, φροντίζοντας να μη λείψει τίποτα στο πακέτο από ηχητικής πλευράς. Ο κιθαρίστας τους ειδικά –ο Γιώργος Ζερβός– αποδείχθηκε ατραξιον από μόνος του, δείχνοντας όχι μόνο τις εκτελεστικές του ικανότητες, αλλά και τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε διασκεδαστή πρώτης τάξεως με τα καμώματα του επάνω στο σανίδι και με το μπάσιμο του κοινού στο παιχνίδι. Ανέλαβε δε και τα φωνητικά σε ορισμένα τραγούδια, με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Όταν λίγο πιο μετά τη σκυτάλη στο πρόγραμμα πήραν οι διασκευές σε γνωστά τραγούδια του παρελθόντος (“Blue Suede Shoes”, "Tainted Love”, "Johnny B. Goode”) και σε εγχώρια άσματα σαν το "Πετεινάρι" ή το “Λίγα Λουλούδια Αν Θέλεις Στείλε Μου”, η διάθεση του κόσμου χτύπησε κόκκινο, αποδεικνύοντας πως η αποστολή των Penny & The Swingin Cats είχε εκτελεσθεί άρτια. Εδώ άλλωστε κατάφεραν κι έκαναν έναν όχι και ιδιαίτερο οπαδό του συγκεκριμένου ήχου σαν και μένα να περάσει πραγματικά καλά, δεν είναι αυτό η μεγαλύτερη απόδειξη πως κάτι κάνουν σωστά ως συγκρότημα;
{youtube}HD2FzFFQ0Sc{/youtube}
