Έναστρος ουρανός και ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα προϋπάντησαν τον Michael Gira στο Βερολίνο, στις 29 Μαρτίου. Σχήμα οξύμωρο για όσους είναι εξοικειωμένοι με το έργο αυτού του ανθρώπου, είτε ως ηγετική φιγούρα των Swans και των Angels Of Light, είτε μέσω των σόλο πρότζεκτ του, είτε ακόμη και μέσω της δισκογραφικής του εταιρείας Young God Records. Τόπος διαξαγωγής το Kantine, ο συναυλιακός χώρος δίπλα από το διάσημο club Berghain, με το οποίο μοιράζονται την ίδια διαχείρηση. Μέρος κατάλληλο: απομονωμένο, σε ένα αστικό τοπίο λίγο ζοφερό, περιτριγυρισμένο από βιομηχανίες και παρατημένα κτίρια.
Στις 21.00 μ.μ. ακριβώς, τη σκηνή κατέλαβε ο πάλαι ποτέ συνοδοιπόρος του Gira (κιθαρίστας των Swans και Angels Of Light), Kristof Hahn με τους Sultans Of Gedankenbrain –ή, μάλλον, άλλους δύο από το βερολινέζικο αυτό συγκρότημα, τον Stephan Rocke και τον Mike Strauss. O Hahn δεν χρειαζόταν καθόλου συστάσεις για το κοινό που βρισκόταν στο Kantine: για πολλούς είναι ο καλύτερος Βερολινέζος κιθαρίστας των 30 τελευταίων ετών, οπότε η επικοινωνία του με τον κόσμο και τα χειροκροτήματα του τελευταίου ήταν εξ αρχής κερδισμένα. Παρ' όλα αυτά, μετά από κάποια καταραμένα chansons, τις απογυμνωμένες διασκευές στο “Take Five” και στο “Sex Beat”, αλλά και αρκετά αγγλικά και γερμανικά τραγούδια, φάνηκε ότι το σχετικά νεοσύστατο συγκρότημα δεν επαναπαύεται στις δόξες που ήδη έχουν κερδίσει τα μέλη του.
Ακολούθησε παύση για soundcheck και στη σκηνή ανέβηκε και ο Gira μαζί με τους τεχνικούς ήχου, ελέγχοντας μέχρι και το παραμικρό καλώδιο. Μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα έγινε κάτι τέτοιο, καθώς –περίπου ένα τέταρτο μετά– είχε ήδη βάλει το καουμπόϊκο καπέλο του στην άκρη, είχε κάτσει στο κέντρο της σκηνής και ήταν έτοιμος· μόνος του, με μια ηλεκτροακουστική κιθάρα και τα καλώδια στο πάτωμα, όπως έκανε εδώ και έναν μήνα, όσο δηλαδή κρατούσε αυτή η σόλο τουρνέ, τελευταίος σταθμός της οποίας ήταν το Kantine. «Guten Abend meine Damen und Herren… Sie sind nicht so hässlich!» (Καλησπέρα Κυρίες και Κύριοι… Δεν είσαστε τόσο άσχημοι!), είπε σε σπαστά γερμανικά, δίχως δισταγμό. Και δεν θα ήταν βέβαια ο Michael Gira, αν δεν συνέχιζε λέγοντας «Ι am doing this for a month and so, today, fuck me without a condom, please», ανοίγοντας έτσι τη συναυλία.
«It's time to sleep, it's time to leave, to loose the binds, to loose a mind»: έκανε την αρχή με το “Jim”, ως ωδή στον παραγωγό του J.G. Thirlwell, και συνέχισε με το “My True Body” από το How I Loved You των Angels Of Light. Δεν παύω κάθε φορά να εντυπωσιάζομαι από το πόσο πρωτόγονα έντονη μου φαίνεται η φωνή του Gira, ανεξαρτήτως χώρου και ακουστικής. Οι κραυγές του, αλλά και το τσαλάκωμα της ερμηνείας του, δεν χωλαίνουν ποτέ και κρατάνε όσο και οι πεντακάθαρες, βαρύτονες διηγήσεις του. Ακολούθησαν το “Destroyer” και το “Οxygen” και μετά το “All Lined Up”. Κι εκεί κατάλαβα το στοίχημα που κέρδισε: αν και μόνη του συνοδεία ήταν η κιθάρα που κρατούσε, δεν θα έλεγες με τίποτα ότι επικρατούσε κάτι μινιμαλιστικό στη σκηνή –και ας απουσίαζε εμφανώς το μαξιμαλιστικό στοιχείο των Swans. Ο Gira είχε υιοθετήσει την περσόνα ενός ευέξαπτου και παρανοϊκού κλόουν που απειλούσε το κοινό να μην γελάει μαζί του και μέχρι και το “Helpless Child” δεν νομίζω κάποιος στο Kantine να μην είχε πιστέψει στον ρόλο του αυτόν. Ακόμα κι αν το ισχνό και ξαφνικό του χαμόγελο πρόδωσε σε κάποιο σημείο την τεχνική του, για να καλύψει έναν άνθρωπο που, ακόμα και σήμερα, νιώθει αμήχανα με τις όποιες εκφράσεις θαυμασμού ή έκθεσης.
Ύστερα ακούστηκαν το “My Suicide”, το “Promise Of Water” και η πιο μακριά και δυνατή κραυγή του, που θα παρέλυε όσους στέκονταν εκεί, στο “Love Will Save You”. Ο Gira ανέφερε τον Jimmy Page ως τον καλύτερο κιθαρίστα της εποχής της ροκ εν ρολ που θαυμάζει, αστειευόμενος κιόλας για την ηλικία του συγκριτικά με το (σχετικά) νεανικό κοινό που είχε μπροστά του. Εκεί ακούστηκαν κάποιες γυναικείες επευφημίες, στις οποίες –ετοιμόλογος καθώς είναι– απάντησε «I guess I am getting my whip on tonight», προχωρώντας στο τελευταίο κανονικό κομμάτι του κυρίως σετ, το “New Mind”. Mόλις τελείωσε, αρνήθηκε τη φιλοσοφία του encore με το πήγαινε/έλα και τα χειροκροτήματα, συμφώνησε όμως με το κοινό για δύο ακόμα τραγούδια: το “Piece Of The Sky” και το “God Damn The Sun”. Aνάμεσα στις παύσεις συγχάρηκε τον Kristof Hahn και πρότεινε να ακούσουμε όλοι μία άλλη Γερμανίδα που θαυμάζει, την Carla Bozulich. Παράλληλα, ανέφερε την καινούργια κυκλοφορία των Swans, το άλμπουμ To Be Kind (βγαίνει 13 Μαΐου στη Young God και διακινείται από τη Mute), δεν δίστασε μάλιστα να σχολιάσει ότι δεν μπορεί να το ακούσει γιατί του φαίνεται περίεργο και αρκετά indie.
Aλλά έτσι είναι ο Michael Gira. Ένας μουσικός τόσο ειλικρινής με το έργο του, ώστε δεν θα το εκλάβει ποτέ ως κάτι απλησίαστο· αντιθέτως, το βλέπει ως κάτι συνειδητά εκτεθειμένο στην κριτική (πόσο μάλλον στη δικιά του), με αποτέλεσμα να μην ησυχάζει πότε, όσα χρόνια και να περάσουν. Διατηρώντας τη στάση του θαυμαστή αλλά και του δημιουργού που δεν ανήκει απαραίτητα σε ένα ρεύμα, μα εξελίσσεται όσο περισσότερο γνωρίζει τον εαυτό του.
{youtube}1afB05oNUh0{/youtube}
