Αξίζει πιστεύω κάποια στιγμή να γίνει μια κοινωνιολογική ανάλυση για τη συμβολή χώρων όπως η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών αλλά και το Μέγαρο Μουσικής στην πολιτισμική μας πρόοδο. Ιδιαίτερα όμως ο ρόλος της Στέγης είναι πιστεύω πολυσχιδής και ιδιαίτερα σημαντικός, αφού φέρνει σε επαφή πολύ κόσμο με είδη μουσικής (και Τέχνης γενικότερα) με τα οποία δεν θα είχαν αλλιώς την ευκαιρία να εξοικειωθούν. Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, ευτυχήσαμε ως αθηναϊκό φιλοθεάμον κοινό να συναντήσουμε μια all-star jazz team: τo (σχετικώς πρόσφατα συσταθέν) σχήμα Spring Quartet, αποτελούμενο από τους Jack DeJohnette, Joe Lovano, Esperanza Spalding και τον Αργεντίνο πιανίστα Leo Genovese, το οποίο μας έκανε την τιμή να ξεδιπλώσει μπροστά μας το αναμφισβήτητο ταλέντο του και τους μουσικούς του πειραματισμούς.
Διανύοντας αισίως την έβδομη δεκαετία της ζωής του, ο JackDeJohnette μας υπενθύμισε ότι, όταν αυτό που κάνεις είναι κάτι παραπάνω από επάγγελμα –ένας προορισμός ζωής– τότε δεν συνταξιοδοτείσαι απλά, μα συνεχίζεις μέχρι εκεί όπου μπορεί ο δρόμος να σε πάει… Έχοντας στο ενεργητικό του συνεργασίες με ονόματα όπως Miles Davis, Herbie Hancock και Pat Metheny και όντας βασικό μέλος του Keith Jarrett Standards Trio, ήταν ο άτυπος ηγέτης και ενορχηστρωτής της βραδιάς. Μιας βραδιάς που για το «εγγλέζικο» μέτρο της Στέγης ξεκίνησε με καθυστέρηση, στις 20.52, με τους τέσσερις πρωταγωνιστές να υποκλίνονται στο κοινό αγκαλιασμένοι, υποβαστάζοντας ο ένας τον άλλον.
Η αρχή έγινε με το “Spring Day”, σύνθεση του Αμερικανού σαξοφωνίστα JoeLovano, ο οποίος ήταν κι αυτός που ανέβασε την ομάδα και μόχθησε περισσότερο από σκηνικής άποψης. Βιρτουόζος των πνευστών –εκτός από σαξόφωνο παίζει κλαρινέτο, φλάουτο αλλά και… ντραμς(!)– γύρω στα 60, εύσωμος και με περιβολή κλασικού Αμερικανού τουρίστα, τα έδωσε όλα το Σάββατο, όντας ομολογουμένως εκείνος που κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο.
Η EsperanzaSpalding, από την άλλη, υπήρξε για μένα μια μικρή απογοήτευση... Δεν ξέρω εάν είχα υψηλές προσδοκίες λόγω του πλούσιου για την ηλικία της βιογραφικού με τα τέσσερα Grammy –ένα εκ των οποίων της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης καλλιτέχνιδας, που δόθηκε το 2011 πρώτη φορά σε καλλιτέχνη της τζαζ– πάντως την είχα δει σε πολλές λάιβ εμφανίσεις της στο διαδίκτυο, θεωρώντας την ως αποκάλυψη· ένα αερικό, μια όμορφη, κεφάτη, ταλαντούχα νέα μουσικός και βοκαλίστρια. Αλλά το Σάββατο στη Στέγη ήταν ένα βήμα πιο πίσω από ό,τι είχα δει στα βίντεο: πιο κουρασμένη και πιο βαριά, αν και το εκτόπισμα μιας τέτοιας καλλιτέχνιδος είναι τόσο μεγάλο, ώστε δεν μπορώ να πω ότι δεν ακολούθησε επάξια τους «συνταξιδιώτες» της. Απλά περίμενα εκείνο το κάτι παραπάνω, πέρα από το να συμπλέει απλά σε ένα ταξίδι αυτοσχεδιασμών…
«Αέναος Αυτοσχεδιασμός», αυτός νομίζω πάντως ότι θα ήταν ο τίτλος του κονσέρτου, αν θα έπρεπε να δώσω έναν. Αυτοσχεδιασμός ενδιαφέρων μεν, άψυχος δε. Στα όσα άκουσα μου έλειψε η αίσθηση ότι με αγγίζουν, με συγκινούν, με ταξιδεύουν σε μία μνήμη, σε μια στιγμή που την είχα ξεχάσει και έρχεται ένας στακάτος ρυθμός ή μια μανιώδης ερμηνεία να την ανασύρει από τα βάθη της ψυχή και του μυαλού. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη το Σάββατο στη Στέγη κι ας ήταν αντικειμενικής αξίας οι βιρτουόζοι του Spring Quartet. Το “Herbie's Hand Cocked” –σύνθεση του DeJohnette από το 1987– συγκαταλέγεται ωστόσο στις καλές στιγμές της συναυλίας, όπως και το “Song For World Forgiveness”.
Ο Αργεντίνος LeoGenovese τώρα, τέταρτος της παρέας και μόνιμος συνεργάτης της Αφροαμερικανίδας μπασίστριας, έμεινε στα μετόπισθεν, συγκεντρωμένος στο πιάνο του και με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να του στερεί το ελάχιστο από την αξία του ως πιανίστα. Νομίζω πως, και λόγω του νεαρού της ηλικίας του, θα ακούσουμε γι' αυτόν στο μέλλον, τόσο ως μουσικό, όσο και ως συνθέτη. Μία δε δική του σύνθεση –το πολύ cool “Ethiopean Blues”– ήταν το μόνο που μου έφτιαξε πραγματικά τη διάθεση και με έκανε να σκεφτώ ότι ο Genovese μπορεί και να βαδίσει στα χνάρια του αγαπημένου μου Keith Jarett.
Παρ' όλο έτσι που η βραδιά (η οποία τελείωσε στις 22.45, μετά από ένα πεντάλεπτο encore) αποδείχθηκε μάλλον «ακαδημαϊκού» ενδιαφέροντος, ομολογώ ότι θα ήθελα να ξαναδώ τους πρωταγωνιστές της όλους μαζί ή και σε διαφορετική σύνθεση. Μου άφησαν την αίσθηση ότι μπορούσαν να μας δώσουν πολύ περισσότερα.
{youtube}ichxF04KKc8{/youtube}
