Η αμήχανη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ο Tricky είναι παλαίμαχος. Παράξενη διαπίστωση, όχι τόσο για το πέρασμα του χρόνου –ο καλλιτέχνης από το Μπρίστολ γράφει άλλωστε μουσική εδώ και 24 χρόνια– αλλά γιατί μερικά ονόματα έχουν ταυτιστεί με το «εδώ και τώρα» της δυναμικής τους, όπως και με την αίσθηση ότι είναι καμωμένοι να δείχνουν τον δρόμο προς το μέλλον. Όμως ο Tricky είναι πια old timer, με καμιά δεκαριά προσωπικά άλμπουμ και με τον δείκτη αλλοτρίωσης να ανεβαίνει επικίνδυνα. Αυτά για την ιστορία.
Το Fuzz ήταν κατάμεστο την Παρασκευή το βράδυ, με όλα τα χαριτωμένα που δημιουργεί ένας χώρος φίσκα γεμάτος. Ανελέητο σπρώξιμο, απειλητικές κάφτρες, ξεχειλισμένα ποτήρια μπύρας σε πλάτες αγνώστων και άλλα τέτοια. Όμως η αναμονή για τον πάλαι ποτέ πατριάρχη του trip hop δημιουργούσε ένα πνεύμα ευδαιμονίας, στην καρδιά μιας στεγνής συναυλιακά εποχής για την Αθήνα.
Ο Tricky είναι πάντα καλός και συνεπής επαγγελματίας. Μας παρουσίασε ένα ασφαλές και καλά υπολογισμένο σετ με παλιά και νέα τραγούδια εκτελεσμένα στην τρίχα, με «προγραμματισμένη» ενέργεια εκεί όπου έπρεπε να κορυφώσει και με αβίαστη ατμόσφαιρα στα πιο ήπια. Χωρίς όμως κανένα στοιχείο έκπληξης: απουσίαζε η περιπέτεια. Μια αξιοπρεπής λοιπόν εμφάνιση που θα μπορούσε με λίγη θέληση να ήταν πολύ καλύτερη. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Σχεδόν τίποτα λιγότερο, για την ακρίβεια αφού κάποια false start σε ορισμένα τραγούδια και κάποια απότομα «χειρόφρενα» σε μερικά άλλα –σαν να πατήσει ο DJ ενός μαγαζιού ξαφνικά stop στο CD– πρόδιδαν μια χαλαρότητα.
Επιπλέον, τα προβλήματα στον ήχο στάθηκαν καταλυτικά για να μην ηλεκτριστεί ποτέ η ατμόσφαιρα σε έναν χώρο που θα έπρεπε κανονικά να βράζει με τέτοια προσέλευση και με έναν καλλιτέχνη τα πετυχημένα live του οποίου είναι κορώνα στο κεφάλι του: από το "Nothing's Changed" μέχρι το "Black Steel", στις πίσω σειρές τα φωνητικά δεν έφταναν ποτέ –ενώ κανα/δυο τσιριχτοί μικροφωνισμοί της κονσόλας μας μούδιασαν τα αυτιά. Ακούγοντας ξανά, μετά τη συναυλία, το "Nothing Matters" από το FalseIdols, εντόπισα όλα όσα πνίγηκαν στην προβληματική ακουστική και στο καπνισμένο χάος του Fuzz.
Δεν ήταν πάντως κακή η συναυλία του Tricky, αν και ήταν η χειρότερη από κάθε άλλη φορά που ήρθε στα μέρη μας. Την εμφάνιση σφράγισε ένα δεκάλεπτο κρεσέντο με τον ίδιο να ανεβάζει αγόρια και (κυρίως) κορίτσια στη σκηνή, για να χορέψουν και να τραβήξουν selfie μαζί του. Καθόλου άσχημο, αλλά σαφώς υπολογισμένο. Γιατί το κρεσέντο προϋποθέτει χτίσιμο. Θα το δεχόμασταν αν είχε προηγηθεί μια «άλλη» συναυλία· πιο ζεστή, πιο δεμένη, σε πλήρη σύμπνοια με τις αισθήσεις του κοινού. Ας μην κακοκαρδίζουμε όμως, άγιες μέρες που έρχονται...
Υ.Γ.: τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας Spectralfire, τους οποίους δυστυχώς δεν μπόρεσα να προλάβω, καθώς, λόγω δουλειάς, έφτασα στο Fuzz όταν πια είχαν τελειώσει.
{youtube}wTD3BJqSmbg{/youtube}
