Οι φανατικοί θα πάτε όπως και να 'χει. Οι σε δίλημμα να πάτε. Είναι πραγματικά απολαυστικός...

Την Κυριακή στο Six d.o.g.s., οι παράδοξες τεχνικές κατάφεραν να στήσουν ένα σχετικά πλήρες οπτικοακουστικό αποτέλεσμα και να αποδώσουν το νόημα της συνάντησης ενός μουσικού-εξερευνητή με έναν εικαστικό καλλιτέχνη...

Η βραδιά εξελίχθηκε αναπάντεχα καλά, βρήκε μάλιστα και ενθουσιώδη, μαζική συμμετοχή από το κοινό: το Κύτταρο γέμισε κανονικότατα...

Η φήμη που ακολουθεί τις ζωντανές τους εμφανίσεις επιβεβαιώθηκε, αλλά μέχρις εκεί. Φύτευαν τις μπασογραμμές τους στο μυαλό σου, όμως η μουσική τους έχασε γρήγορα την ικανότητα να εκπλήσσει και να εκπλήσσεται...

Χωρίς να πτοηθούν καθόλου από το κοινό –το οποίο παρέμεινε παγωμένο, σχεδόν ως το τέλος της βραδιάς– κατάφεραν, σε έναν μικρό μάλιστα χώρο, να έχουν παρουσία που άρμοζε σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ...

Λίγοι οι παρευρισκόμενοι την Κυριακή στο Six d.o.g.s., κοινό ωστόσο ζεστό και διαβασμένο, που απόλαυσε ένα λάιβ με σαφώς θετικό πρόσημο...

Χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν την Κυριακή τον Βοτανικό, για ένα χιπ χοπ λάιβ με φοβερό παλμό και πάθος...

Αναλογίλα και ξερό ψωμί, που αποσπά θραύσματα της ηλεκτρονικής σκηνής των 1970s, κολλώντας τα στο σήμερα, ενίοτε με μερικά ισχυρά beats από κάτω...

Μετά από 1 περίπου ώρα συναυλίας κι ενώ η μπάντα είχε πια παίξει τα ¾ της setlist της, το “Bela Lugosi’s Dead” (των Bauhaus) έκανε ξαφνικά την ανατροπή. Και μετά άρχισε η διασκέδαση...

Τα διαμάντια (του γαλλικού μπαρόκ) είναι τελικά παντοτινά...