Το ενδιαφέρον του κοινού για ένα ακόμη live του Fink ήταν αυξημένο, έπειτα από την εμφάνισή του στο Plisskën Festival το καλοκαίρι του 2014. Έτσι, παρά το γεγονός ότι το βράδυ της Παρασκευής συνέπιπτε και η συναυλία των Raveonettes, ο κόσμος που μαζεύτηκε στο Κύτταρο για τον Βρετανό τροβαδούρο της εναλλακτικής folk δεν ήταν καθόλου λίγος.
Τη βραδιά άνοιξε ο Douglas Dare, ο οποίος αντιμετωπίστηκε με σεβασμό από το κοινό, που παρακολούθησε ήσυχα καθ' όλη τη διάρκεια της σύντομης εμφάνισης. Ο ίδιος ανέλαβε τα πλήκτρα, έχοντας τη συνοδεία μιας ντράμερ σε ένα σετ με φυσικά αλλά και ηλεκτρονικά ντραμς, καταφέρνοντας να κερδίσει τις εντυπώσεις τόσο με την εκφραστικότητα της φωνής του –ακούγεται σαν απόγονος του James Blake και της Hannah Reid– όσο και με την ευγενική του παρουσία, η οποία τον κατέστησε άμεσα συμπαθή. Αποκάλυψε μάλιστα ότι το "Clockwork" (ένα από τα κομμάτια που ακούστηκαν) είναι εμπνευσμένο από τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων. Καταπληκτικός ερμηνευτής, αν και όχι τόσο εντυπωσιακός συνθέτης, ο Douglas Dare έχει σίγουρα την ικανότητα να μεταδίδει όλη τη μελαγχολία της μουσικής του μέσα από τις ερμηνείες του, με τρόπο αξιολάτρευτα βρετανικό. Δικαίως, λοιπόν, στο τέλος ο κόσμος φώναζε «one more!».
Όσο για τον Fink, παρέδωσε ένα σφιχτό, μεστό σετ, που άφησε ικανοποιημένους τους φίλους του, οι οποίοι και τον υποστήριξαν με μεγάλη θέρμη. Εμφανίστηκε μαζί με έναν ακόμη κιθαρίστα, έναν μπασίστα κι έναν ντράμερ και έπαιξε 10+1 κομμάτια, αντλώντας υλικό κυρίως από τα δύο τελευταία (στούντιο) άλμπουμ της δισκογραφίας του. Συγκροτημένος και περιορισμένος στην απολύτως απαραίτητη επικοινωνία με το κοινό, αφοσιώθηκε στο έργο του, κλείνοντας τα μάτια και ερμηνεύοντας αισθαντικά ορισμένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει στην καριέρα του, αλλάζοντας συνεχώς κιθάρες –άγνωστο το πόσες χρησιμοποίησε τελικά, κυριολεκτικά χάσαμε το μέτρημα.
Τα highlights, πολλά. Το "Sort Of Revolution" ήταν η πρώτη έντονη στιγμή, με τον Fink στο φινάλε να αφήνει την κιθάρα του κάτω και να παίζει με τα πετάλια με τα χέρια, παράγοντας τα διάφορα εφέ. Στα "Yesterday Was Hard On All Of Us", "Perfect Darkness" και ιδιαίτερα στο "Shakespeare" ο κόσμος έδειξε πραγματικά να το διασκεδάζει, ενώ το καταπληκτικό "Looking Too Closely" ήταν η μεγάλη απογείωση της βραδιάς, μαζί βέβαια με το "Τhis Is The Thing", το οποίο ο Fink επεφύλαξε για encore.
Στην επιτυχία της συναυλίας, βέβαια, συνετέλεσε και ο πολύ ωραίος φωτισμός –πολλά μικρά φώτα που αναβόσβηναν– και κυρίως ο πεντακάθαρος ήχος, που επέτρεψε στον Fink να παίξει το παιχνίδι των χαμηλών εντάσεων και της αλλαγής των δυναμικών, χρωματίζοντας τη μινιμαλιστική μουσική του.
Το πλεονέκτημα της εμφάνισης αυτής του Fink σε σύγκριση με εκείνη στο καλοκαιρινό Plisskën, είναι ότι στο Κύτταρο ήρθε κόσμος πιο συνειδητοποιημένος, στοχευμένα για το συγκεκριμένο άκουσμα. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κλίμα πιο ζεστό, μια κατάσταση πιο παρεΐστικη, η οποία –σε συνδυασμό με τον καλύτερο ήχο– ευνόησε πολύ την ατμόσφαιρα της μουσικής του και ανέδειξε βέβαια και το ρεύμα που έχει στην Ελλάδα ο Βρετανός. Ο ίδιος, πάντως, ευχαρίστησε πολλές φορές την ομάδα παραγωγής που τον ξανάφερε και ανανέωσε το ραντεβού για την επόμενη φορά.
{youtube}ggsYtMSGDKo{/youtube}
