Raveonettes + Cyanna Mercury

 

 

 

Κάποιες συναυλίες αποδεικνύονται διαμάντια από εκεί που δεν το περιμένεις. Κάποιες άλλες πάλι –τις οποίες περιμένεις συνήθως με ανυπομονησία, έχοντας και τις καλύτερες των προσδοκιών– βγαίνουν μέτριες, στην καλύτερη περίπτωση μέτριες. Και δυστυχώς το live των Raveonettes στη Θεσσαλονίκη ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

 

 

Κατ' αρχήν, να ζητήσω συγγνώμη από τους Cyanna Mercury, μιας και ανωτέρα βία δεν μου επέτρεψε να είμαι στην ώρα μου στο Principal, με αποτέλεσμα να χάσω την εμφάνισή τους: έφτασα λίγο πριν βγουν οι Raveonettes στη σκηνή. Θα προσπαθήσω λοιπόν να τους τιμήσω, με την πρώτη επόμενη ευκαιρία.

 

 

Στο δια ταύτα τώρα, υποδεχτήκαμε τους Δανούς περίπου στις 23.10, για να μας αφήσουν λίγο πριν τις 00.25. Αφαιρώντας το διάλειμμα μεταξύ βασικού σετ και encore, η εμφάνισή τους κράτησε 70 λεπτά. Λίγο κατά τη γνώμη μου, δεδομένης της δισκογραφίας τους, μα και του ύψους του εισιτηρίου (εδώ που τα λέμε).

 

Βέβαια, πολλές φορές ένα σύντομο live μπορεί να αποδειχθεί ανώτερο ενός μακροσκελούς μεν, βαρετού δε. Αλλά στην περίπτωση των Raveonettes ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα παίξιμο που δεν τους ταίριαζε καθόλου. Όχι τεχνικά, εννοώ ότι μονίμως υπήρχε μια αίσθηση έλλειψης, ότι αυτό που βλέπαμε απλά «δεν φτάνει». Ακόμα και στο πλέον μεγάλο χιτ τους, το “Love In A Trashcan”, δεν μου έκανε προσωπικά κέφι ούτε να κουνηθώ. Πού πήγε εκείνο το ροκενρολικό ύφος, το οποίο θα μας ξεσήκωνε και θα χορεύαμε όλο το βράδυ; Δεν ξέρω, ίσως και να προσπαθούσαν να περάσουν κάτι διαφορετικό και να μην τους βγήκε. Ελπίζω μόνο σ' αυτήν την περίπτωση να μην το ξανακάνουν, μιας και ενδέχεται ν' απογοητεύσουν ακόμα περισσότερο κόσμο.

 

 

Σε όλο αυτό το σκηνικό, επίσης, δεν βοήθησε καθόλου –μα καθόλου– η αλόγιστη χρήση καπνογόνων και στροβοσκοπίων. Τουλάχιστον οι υπεύθυνοι του Principal είχαν αναρτήσει σχετική ανακοίνωση για τα τελευταία και μπράβο τους. Δυστυχώς, όμως, ήταν και ο καπνός στη μέση. Και δεν είναι καν κάτι υποφερτό, όπως ο καπνός από τα τσιγάρα (συνηθισμένος): είναι εντελώς επιθετικός και απωθεί.

 

 

Παρατηρώντας τώρα τη συμπεριφορά του κοινού, είδα ότι δεν είχα μόνο εγώ αρνητική γνώμη για τα όσα έκαναν οι Δανοί επί σκηνής· φάνηκε ότι οι περισσότεροι απ' όσους ήρθαν στο Principal δεν το ευχαριστήθηκαν. Ακόμα κι αν υπήρχε ανάμεσά τους μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που δεν είχαν ακούσει πολύ το συγκρότημα, περίμενα έστω στο “Love In A Trashcan” να γίνει ένας μικρός χαμός· αλλά, πέρα από λίγους μεμονωμένους, δεν έγινε κάτι το ιδιαίτερο. Κι όταν το βλέπεις αυτό σ' ένα εντελώς γεμάτο (σχεδόν) Principal, κάτι δεν πάει καλά. Μιλώντας κατόπιν με αρκετούς γνωστούς καθώς πηγαίναμε προς την έξοδο, επιβέβαιωσα τα όσα έβλεπα: οι περισσότεροι είχαν μια αίσθηση απογοήτευσης. Περίμεναν κάτι παραπάνω, και ποιοτικά και ποσοτικά.

 

Ελπίζω αυτό το live να καταχωρηθεί μελλοντικά στις εξαιρέσεις και να μην αποτελεί τον κανόνα για τις εμφανίσεις των Raveonettes, εν έτει 2015, μιας και για τους περισσότερους τουλάχιστον απ' όσους τους έχουμε αγαπήσει, οι μουσικές τους παραπέμπουν σε συναυλίες-πάρτυ. Για να δούμε...

 

 

 

Μιάμιση ώρα λικνιστικής ποπ σκοτεινιάς και εξαγνιστικού κιθαριστικού θορύβου. Καθόλου άσχημα. Αυτό που μας χάρισαν οι Raveonettes στο Gagarin ήταν ένα συναυλιακό κοκτέιλ συγκινησιακών δονήσεων με την ένταση τέρμα. Σαν δώρο στο χέρι χωρίς περιτύλιγμα (ποιος νοιάζεται άλλωστε για κοινοτυπίες;) για το κοινό που γέμισε τον χώρο και παρατηρούσε με αγάπη τη μπάντα από την Κοπεγχάγη να φέρνει εις πέρας –και με προσήλωση– το έργο της. Μέσα από τη λευκή καπνίλα που κάλυπτε τη σκηνή έβλεπες τις τρεις φιγούρες να μην ξοδεύουν περιττές κινήσεις, ούτε περιττά βλέμματα (για χαμόγελα ούτε λόγος). Σαν να ήταν ταγμένοι σε μηχανικές κινήσεις, τις οποίες έπρεπε να τηρούν απαρέγκλιτα.

 

 

Τους Cyanna Mercury, οι οποίοι είχαν αναλάβει το «ζέσταμα» του κοινού στο Gagarin, δυστυχώς δεν κατάφερα να τους προλάβω και τους ζητώ συγγνώμη. Από τα όσα ειπώθηκαν, πάντως, φάνηκε ότι έφεραν σε πέρας την αποστολή τους με επιτυχία.

 

 

Οι Raveonettes, τώρα, απέδειξαν επί σκηνής ότι με ευκολία μπορούν να αδελφοποιούν άρρηκτα τη shoegaze κατήφεια και τη μπλαζέ μανιοκατάθλιψη. Να παίζουν δυνατά τους ψυχωμένους κιθαρισμούς του "Break Up Girls", το υποτονικό σπιράλ του "Hallucinations" ή τους death surf ρυθμούς του "Black ‘n’ White" και να τους καθιστούν εθιστικούς, επιβάλλοντάς τους ως μοτίβο. Και μέσα άλλωστε από την πειθαρχία των δίσκων τους, οι Δανοί έχουν αποδείξει πως καταφέρνουν και ψιθυρίζουν την αργκό της ψυχής τους και τις ματαιότητες του λούμπεν lifestyle τους, χτίζοντας ένα πλαίσιο γλυκιάς συνενοχής φτιαγμένο από τα πιο υγρά hipster όνειρα, για ακροατές οι οποίοι έχουν αγαπήσει (και καταπιεί) όλο το coolness των Jesus And Mary Chain, αλλά και την υπνωτική μανιέρα των My Bloody Valentine.

 

 

Στο Gagarin οι Ravonettes κινήθηκαν σε γήινες εντάσεις και σε σκιώδη μονοπάτια. Χωρίς περιστροφές στην ακίνητη πόζα τους και χωρίς τίποτα παρωχημένο, εξαπέλυσαν έναν βελούδινο θόρυβο ο οποίος τυλίχθηκε σε κάθε γωνιά του χώρου και παρέσυρε τους ακροατές σε παραισθησιογόνα, σκοτεινά χρώματα –με κομμάτια όπως το "Sisters", το "Killer In The Streets" και το "Wake Me Up". Ακόμα και όταν έφτασε το darling hit "Love Ιn Α Trashcan", δεν υπήρξε καμιά τρομερή κορύφωση στο σετ. Όχι γιατί δεν λειτούργησε, αλλά γιατί ήταν μια συναυλία η οποία δεν πόνταρε σε highlights ή σε ξεσηκωτική διάδραση, μα στο συμπαγές σύνολο. Με χαμηλοβλεπούσα ειλικρίνεια και με εξευγενισμένο θόρυβο.

 

Εις το επανιδείν!