Τους Λευκούς Φράχτες ήθελα να τους δω και πέρα από επαγγελματικούς λόγους, διότι αρέσκονται στη μεγάλη αγάπη της εφηβείας μου (και γενικότερα), τους Who. Αλλά και τους Εξωγήινους Αδάμαστους Αμερικανικούς Ίππους ήθελα να δω, μιας και είχα ακούσει καλά λόγια για τις δημόσιες εμφανίσεις τους και η γνώμη μου για το περσινό τους River EP ήταν σαφώς καλή.
Όμως αυτό που κατάλαβα το βράδυ της Πέμπτης στο An Club είναι ότι –για ορισμένους, τουλάχιστον– οι συναυλίες απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν δουλεύουν. Πραγματικά, δεν το ήξερα και δεν το είχα παρατηρήσει τόσα χρόνια. Προτείνω λοιπόν να μπει μια πινακίδα που να λέει «Εργαζόμενοι Απαγορεύονται», όπως ακριβώς θυμάμαι στα βερολινέζικα club των τελών των 1980s να αναγράφεται στην είσοδο και στα ταμεία τους "VERBOTEN Nazis". Γιατί δεν είναι δυνατόν να ξεκινάει μια συναυλία στις 10+22 σε επίπεδο support act και το τελευταίο να κάθεται επί σκηνής για 60 λεπτά...
Αυτή μάλιστα η διάρκεια απεδείχθη κατά τη γνώμη μου δίκοπο μαχαίρι για τους Alien Mustangs. Και όχι επειδή υπήρχε αδημονία για τους White Fence, αλλά εξ αιτίας της περιορισμένης κλίμακας ιδεών, με αποτέλεσμα –από ένα σημείο και μετά– να ανακυκλώνεται απλώς ό,τι είχε ήδη παρουσιαστεί στην αρχή του σετ. Το κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε πάντως δυναμικά (αν και η μακρόσυρτη εισαγωγή στην κιθάρα έναν μετρονόμο τον ήθελε), κερδίζοντας τις εντυπώσεις με το σπαθί του και με τη Spacemen 3 λειτουργία του, σε ένα μακροπρόθεσμο ξέσπασμα, το οποίο βόμβισε ευχάριστα στα αυτιά των παρισταμένων όπως φάνηκε στο χειροκρότημα.
Όμως κάμποσοι από όσους χειροκρότησαν στην έναρξη βρέθηκαν αργότερα ανάμεσα σ' αυτούς που είπαν «αρκετά!»· κάτι που δεν συνέβη μόνο λόγω της πολλής ώρας που έμειναν οι Alien Mustangs επί σκηνής, αλλά και γιατί η μπάντα δεν μπόρεσε να υποστηρίξει την παρουσία της εκεί, από τη μέση περίπου του σετ κι έπειτα. Και είναι κρίμα, διότι και ντράμερ στιβαρό διαθέτουν και η κιθάρα του Άγγελου Μπουρνά ξεχώρισε για τη σωστή χρήση των εφέ στις ενορχηστρώσεις, μα και ένταση είχε η παρουσία τους, παρά την ελάχιστη σκηνική τους κίνηση.
Και οι White Fence ακολούθησαν την αρχή της ελάχιστης κινησιολογίας, αλλά ο Tim Presley –ο οποίος κατά λάθος βγήκε Αμερικάνος, ο άνθρωπος είναι Εγγλέζος σε όλη την κωδικότητα φάτσας/ντυσίματος/κουρέματος– έχει εσώτερη δύναμη που φτάνει για δέκα. Και μπορείς πολύ εύκολα να διακρίνεις ότι δονείται μέσα του και σε κάθε ίνα του σώματος του. Επικοινωνιακός όσο χρειαζόταν, με φωνή που διέθετε πολλούς χρωματισμούς, μα και καλός κιθαρίστας, ο Presley οδήγησε τη μάλλον κρύα στην αρχή της εμφάνισης μπάντα μέσα σε ένα σύννεφο κοφτών ριφς, μελωδικών φωνητικών και γρυλισμάτων στο μικρόφωνο, με σόλο τα οποία θα ζήλευε και ο Steve Marriott ακόμα, σε μια απόλυτα σύγχρονη έκδοση του mod ήχου.
Τα fuzz έδιναν κι έπαιρναν, χωρίς όμως ποτέ να χάνεται αυτή η έξυπνα τοποθετημένη ποπ (με την αρχετυπική έννοια της λέξεως) χροιά στις συνθέσεις, η οποία ακούγεται και στους δίσκους των White Fence. Διότι σαφώς και παίζουν πιο heavy στις συναυλίες –και καλά κάνουν, γιατί άμα έχεις τέτοιους ντράμερ, τέτοια έξυπνα διπλοπενίδια στη δεύτερη κιθάρα και τόσο εμβληματικά αλανιάρικες ροκ φιγούρες στο μπάσο, καλό είναι να τις εκμεταλλεύεσαι. Και το έκαναν για 1 ώρα + το encore οι Αμερικανοί, με μια χούφτα τραγούδια. Το ότι ο κόσμος βγήκε κατόπιν με χαμόγελο και κέφι από το An, νομίζω τα λέει όλα. Oι White Fence δεν θ' αλλάξουν ούτε κατά διάνοια τον χάρτη της μουσικής, μπορούν όμως να κάνουν τα κεφάλια και τους γοφούς να κουνιούνται. Αν προσθέσετε σε αυτό και τους έξυπνους στίχους τους, έχετε μια καλή ροκ εν ρολ μπάντα. Τι άλλο θέτε δηλαδή;
Υ.Γ.: Ένα μπράβο στο τυπάκι που πέταξε το ποτήρι του επίτηδες πάνω στον Presley, σε ένδειξη έκστασης για τις μουσικές του τελευταίου... Γεια σου ρε μαγκίτη! Άμεση υποψηφιότητα για τα βραβεία «Μεγαλύτερη Μαλακία σε Συναυλία του 2015».
{youtube}Nb88DyjRZi4{/youtube}
