Η 2η μέρα του φεστιβάλ είδε και πάλι κάμποσο κόσμο να κατεβαίνει προς το Ρομάντσο, που χειροκρότησε ιδιαίτερα τους A Victim Of Society, αν και τη μεγαλύτερη επί σκηνής ίντριγκα είχαν τελικά οι headliners Callas...

Όλα όπως θα έπρεπε να είναι: η ενέργεια, η μουσική, οι ατυχίες επί σκηνής και η άφατη ευχαρίστηση μεστωμένου, σύγχρονου post-punk, άρρηκτα δεμένου με EBM αισθητική...

Εντυπωσιακό sold-out στο Ρομάντσο, με τον καθηλωτικό Prins Obi των Baby Guru να κερδίζει τις επί σκηνής εντυπώσεις και τους Cave Children να πιστώνονται την καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς... 

Ένα επιβλητικό πλήθος μαζεύτηκε από νωρίς στην Τεχνόπολη κι έγινε ένα με τη σκηνή όταν εμφανίστηκε ο Θάνος Ανεστόπουλος, καλωσορίζοντάς μας με τα λόγια «Ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα»...

Ευγενικός, παθιασμένος και ολίγον αυτάρεσκος (δικαιολογημένα), ο πολυβραβευμένος μουσουργός άπλωσε σε ένα ασφυκτικά κατάμεστο Ηρώδειο αποσπάσματα από τα κινηματογραφικά score που έχει υπογράψει τα τελευταία 10 χρόνια...

Ορεξάτοι και με τσαγανό αδάμαστο από τα χρόνια, παρέδωσαν στο Κύτταρο hard rock καυτό, με όλα τα αξεσουάρ του...

Στάθηκε εκπληκτικός για μία ακόμα φορά και ήταν πολλές οι στιγμές που κατάφερε να καθηλώσει το κοινό στο Crow Club με το ευφάνταστο και αέρινο παίξιμό του...

Βούλιαξε το θέατρο Βράχων για χάρη της, από κόσμο που εμφανώς την απόλαυσε τη συναυλία. Το χάρηκε κι εκείνη βέβαια, κράτησε όμως το πρόγραμμα στη ροή που είχε προαποφασίσει...  

Σε πλήρη σύμπνοια, οι ανταποκριτές μας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα έβγαλαν για ακόμα μία φορά το καπέλο σ' αυτό το τρίο, για το ατόφιο rock 'n' roll του, τις σκληρές φάνκι γκρούβες και τους punk παροξυσμούς. Χώρια το super coolness του Spencer, δηλαδή...

Έπαιξε 3 ώρες και χόρεψε, όπως συνήθιζε παλιότερα. Και με αυτή την εικόνα του –να χορεύει με φόντο τη φωτιά στο λιμάνι– έστειλε σπίτι τον κόσμο· ενθουσιασμένο, εκτονωμένο, ήσυχο...