Όπως έχω τονίσει κατ' ιδίαν σε φιλικά πρόσωπα, κάθε hardcore οπαδός που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να παρακολουθήσει για μία φορά στη ζωή του συναυλία των Raised Fist. Ομολογουμένως, το φάσμα των επιρροών τους φαντάζει ξένο προς την old school κουλτούρα της σκηνής, τη στιγμή που το ιδιαίτερο ύφος των φωνητικών τους αντικατοπτρίζει μια καθ' όλα «love it, or hate it» περίπτωση. Είναι θετικό, όμως, που το hardcore των προσφιλών Σουηδών είναι περίεργο: γιατί φλερτάρει με διαφορετικές μουσικές αποχρώσεις, οι οποίες –παρότι ανάμεικτες– καταλήγουν έμμεσα γκρίζες, σε τελικό απολογισμό.
Προσπερνώντας προσωρινά το περιγραφέν ύφος, κατευθύνθηκα στο Κύτταρο με σχετικά βαριεστημένη διάθεση. Η αλήθεια είναι ότι ποσώς με ενδιέφερε να παρακολουθήσω τα support, ακόμα και αν είχε επιλεχθει να εμφανιστεί στη θέση τους ο Ιησούς ο ίδιος. Οποιαδήποτε δηλαδή μπάντα και αν προηγούταν των Raised Fist θα με άφηνε παγερά αδιάφορο, εκτός ίσως και αν μιλούσαμε για τους Γάλλους φονιάδες Kickback ή για την ερυθροβαμμένη βία των Βέλγων Arkangel. Επιχειρώντας όμως να σεβαστώ τον κόπο των ελληνικών συγκροτημάτων, παρακολούθησα εξ ολοκλήρου τις δύο εναρκτήριες setlist –δίχως φυσικά να φανταζόμουν, σε εκείνο το σημείο, πως το πείσμα των μελών θα με έπειθε εν τέλει καθ' όλα θετικά.
Οι Locals αποτέλεσαν τους μεγάλους άτυχους του Σαββάτου, ελέω της πρόωρης λήξης του σετ. Το φαινόμενο της σπασμένης χορδής αποδεικνύεται μοιραίο όταν η έναρξη μιας βραδιάς έχει μετατεθεί μισή ώρα μετέπειτα, ενόσω τα χρονικά περιθώρια μοιάζουν να στενεύουν σε εξαιρετικά δυσοίωνο βαθμό. Διατηρώντας πάντως τον χαρακτήρα τους στο ύψος των περιστάσεων παρέδωσαν ένα απολαυστικό άνοιγμα, ακροβατώντας ανάμεσα σε street punk κέφι και σε γουστόζικα hardcore γρέζια. Δεν ήταν περίεργο, δηλαδή, που ένας ένθερμος παρευρισκόμενος διαμαρτυρήθηκε ηχηρά για την αποχώρησή τους από τη σκηνή, αντιπροτείνοντάς τους να αποδώσουν το υλικό έστω και με μία μόνο κιθάρα.
Οι δε Endsight εντυπώθηκαν στο Κύτταρο σαφώς πιο ενδιαφέροντες από το (όχι και τόσο) μακρινό τους παρελθόν. Ακολουθώντας τη δοκιμασμένη συνταγή των As Blood Runs Black, αναδιάρθρωσαν τα At The Gates ριφάκια τους πάνω σε καθιερωμένες metalcore δομές, υπενθυμίζοντάς μας τον λόγο για τον οποίον εκτιμήσαμε κάποτε μπάντες της κατηγορίας των Darkest Hour. Θεωρώ ωστόσο πως περισσότερες κλασικές metal τζούρες θα τόνωναν το μείγμα τους, μιας και η κλίση που φέρουν προς αντίστοιχα δρώμενα μοιάζει δεδομένη. Μπάντες όπως οι Metallica και Slayer έχουν άλλωστε σταθεί οδηγός για αγαπημένα σχήματα, σε σημείο που ως εγχειρήματα κρίθηκαν καθολικά εγκεκριμένα.
Εν συγκρίσει με την προηγούμενη εμφάνισή τους (στο An Club, προ πενταετίας), η φετινή παρουσία των Raised Fist κρίνεται σαφώς ανώτερη. Ο ήχος ήταν ομολογουμένως κακός, με τις κιθάρες να ωρύονται μεταξύ τσιμέντου και χαβούζας –τα δε αυτιά μας βούιζαν έπειτα από κάθε επιλογή. Αλλά η εμφανώς πλατύτερη σκηνή του Κυττάρου έδωσε περισσότερο χώρο έκφρασης στον αλτικότατο Alexander "Alle" Hagman, ενόσω οι Tikkanen, Holmgren & Johansson συνηγορούσαν κραταιά στην εκστασιασμένη του παρουσία. Περισσότερο παράπονο, ουσιαστικά, προκάλεσε η 50λεπτη διάρκεια-σφηνάκι της εμφάνισης, μιας και η ηλικία του Hagman δεν ενδείκνυται πλέον για τις όποιες μακροσκελείς συναυλιακές αποδόσεις.
Μπροστάρης σε όλα όμως, ως ηγετική μορφή, δεν ήταν άλλος από το σύμβολο των Σουηδών. Ο άνθρωπος που αποτελεί τον frontman-φαινόμενο, την ατσάλινη φωνή του ευρωπαϊκού hardcore, έναν γαμημένο Μεσσία που φτύνει κάθε στίχο στα μούτρα των επικριτών του. Η αλήθεια είναι πως οι στίχοι των Raised Fist κρίνονται εξίσου σημαντικοί με τη μουσική τους, μιας και πραγματεύονται καθημερινά θέματα όπως ανθρώπινες σχέσεις ή κοινωνικά ζητήματα, αλλά και τη χαρακτηριστική αποστροφή τους προς τη νοοτροπία του σύγχρονου hardcore. Πάνω από όλα, όμως, πηγάζουν από αγνή οργή, ριζωμένη στην πιο εσωστρεφή απόγνωση: στην κατάφωρη αδικία που καλλιεργεί τη βίαιη πυγμή του υλικού τους.
Ενδεχομένως o Hagman να φαντάζει μαινόμενος ενόσω αποδίδει τα καθ' όλα σκισμένα φωνητικά του. Προσδίδει εντούτοις σθένος αδαμάντινο, απαράμιλλα συναφές με την παγερή αποφασιστικότητα που εκπνέει η παρουσία των Σουηδών. Πιστοί στο κάλεσμά του, οι (περίπου) 300 παρευρισκόμενοι στο Κύτταρο –κάτι σαν τους 300 του Λεωνίδα, ένα πράγμα– επιδίδονταν διαρκώς σε ελεύθερες πτώσεις, βίαιο χορό και ομαδικές συμμετοχές στο μικρόφωνο, ιδιαίτερα όταν πρόδιδε τον Alex ο βεβαρημένος ρόλος του. Δυστυχώς, μοιάζει εκ φύσης αδύνατον να μην τραυματίσεις τη φωνή σου όταν ασκείς πίεση σε ανάλογο εύρος· τόσο που οι εφαρμοσμένες τεχνικές απλά αποτρέπουν τα χειρότερα παρελκόμενα.
Αλλά τι κι αν το encore της εμφάνισης βρήκε κάθε φυσική αντοχή καταβεβλημένη; Τα "Perfectly Broken" και "Friends And Traitors" υποστηρίχθηκαν από τη σύσσωμη συμμετοχή του κοινού, μιας και ο Hagman κατόρθωσε μετά βίας να αρθρώσει το ήμισυ των στίχων. Το γεγονός όμως πως οι Raised Fist συμπεριέλαβαν δύο επιλογές από το ξεχασμένο Fuel του 1998 –τη στιγμή μάλιστα που οι συνθέσεις του ολοκαίνουργιου From The North εντυπώθηκαν δυναμικότερες ζωντανά– αποτελεί το ενδεχόμενο στο οποίο δεν διανοηθήκαμε καν να ελπίζουμε. Μεταξύ των υπολοίπων σταθμών, μαζικότερη ανταπόκριση έλαβε ασφαλώς το Sound Of The Republic του 2006, επιβεβαιώνοντας πως αποτελεί το σημαντικότερο breakthrough της έως τώρα καριέρας τους.
Οι Raised Fist είναι μπάντα τίμια, υπό κάθε γνώριμη έννοια του όρου. Ποτέ δεν μετέτρεψαν εαυτούς σε καλολαδωμένες μηχανές ρευστού, ούτε κυκλοφόρησαν οτιδήποτε προτού επικυρώσουν την ποιότητα του υλικού τους. Δεν είναι τυχαίο πως μεσολάβησαν 6 ολόκληρα χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του From The North, ούτε και πως δίνουν το 110% των δυνατοτήτων τους σε κάθε ζωντανή εμφάνιση.
Αξίζει πάντως να δώσουμε συγχαρητήρια και στο hardcore κοινό της Αθήνας για το ότι ούτε τα φθηνά εισιτήρια δεν εξαντλήθηκαν αυτή τη φορά, μιας και οι περισσότεροι επέλεξαν να πιουν χαλαροί τα ποτάκια τους στα μεταμεσονύχτια clubs της πόλης. Δεν αντιλέγω ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, όπως εκείνος θεωρεί προτιμότερο. Το πώς φτάσαμε όμως από το κατάμεστο An του 2010 στο μισοάδειο Κύτταρο του περασμένου Σαββάτου (ενώ οι φήμες μιλούσαν για μιλιούνια κόσμου), είναι κάτι που ειλικρινά ξεπερνά την ανθρώπινη λογική μου.
Setlist:
Sound of the Republic
Flow
Chaos
Some of These Times
Tribute
Pretext
Running Man
Killing It
Man & Earth
You Ignore Them All
(encore)
Perfectly Broken
Friends And Traitors
{youtube}SrJsMWFycrs{/youtube}
