Η εικόνα του Μπάμπη Στόκα είναι πάντα σταθερή και ζεστή: με τα μάτια χαμηλωμένα και το τσιγάρο ανάμεσα στη πένα. Οι μελωδίες της κιθάρας του ακούγονταν πριν καν μπεις στο θέατρο. Ξεκίνησε το δικό του ταξίδι κάτω από το φθινοπωρινό φεγγάρι, καλωσορίζοντας το κοινό και υπενθυμίζοντας σε όλους ότι «το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως».
Όσοι βρέθηκαν στο Άλσος Βεΐκου την Πέμπτη, αντίκρισαν έναν Στόκα βγαλμένο από τη δεκαετία των Πυξ Λαξ και την εποχή που ο Μάνος Ξυδούς τραγουδούσε με πάθος το “Senor”, αλλά και από τη νεότερη περίοδο –εκείνη του Άλκη Αλκαίου και του Ηλία Μακρίδη. Διηγήθηκε δε και την πρώτη ιστορία της βραδιάς, για το πρόσφατο τραγούδι "Συνήθεια", λέγοντας με χιούμορ ότι το έγραψε ένα βράδυ που ήταν χάλια, πριν πάει στον ψυχίατρο. Σπάνια φεύγει κάποιος από συναυλία του απογοητευμένος.
Συνοδοιπόρος του η Φρόσω Στυλιανού, μαζί κάλυψαν μεγάλο τμήμα του ρεπερτορίου του. Μέσα στο κλίμα της όμορφης βραδιάς βρέθηκε «τυχαία» και ο Μίλτος Πασχαλίδης, ταξιδεύοντάς μας σε γνώριμα μονοπάτια αναμνήσεων και στίχων, λέγοντας και μερικά δικά του τραγούδια δίπλα σε άλλα, τα οποία μάθαμε από τους Πυξ Λαξ ("Πούλα Με", "Στα Είπα Όλα", "Ο Νότος", "Κακές Συνήθειες"). Φεύγοντας από τη σκηνή, αφιέρωσε στον Μπάμπη το "Δεν Είναι Άνοιξη Εδώ", σε στίχους του αείμνηστου Άλκη Αλκαίου. Ένα τραγούδι που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν και να το ενσωματώσουν σε κάποιον δίσκο του.
Το κατάμεστο θέατρο του Άλσος Βεΐκου μελαγχόλησε με το "Μη Με Φοβάσαι", ξεχάστηκε και θύμωσε με το "Θα Βγω Και Θα Πλαγιάσω Μ’ Όποια Να 'Ναι" (σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου) και συγκινήθηκε με τις πρώτες νότες του "Εσύ Εκεί", του αγαπημένου Ξυδούς, που έφυγε νωρίς. Ο Στόκας, εμφανώς φορτισμένος συναισθηματικά, κοντοστάθηκε και αφιέρωσε το τραγούδι στον αγαπημένο φίλο, λέγοντας χαρακτηριστικά: «μας κοιτάει από ψηλά και χαμογελά».
Αφού αντάμειψε το κοινό με τα «σουξέ» του και έπαιξε και τη γνωστή διασκευή του Σαββόπουλου στον Dylan "Ο Παλιάτσος Και Ο Ληστής", πήρε την απόφαση να ακολουθήσει ολίγον τι πιο άγνωστα μονοπάτια. Άναψε λοιπόν τσιγάρο και μίλησε πάλι για τον Ξυδούς, αναφερόμενος στην πιο μαλακισμένη ιστορία που έχει ζήσει, έναν χειμώνα στο Άμστερνταμ, όταν ο φίλος του έκανε πρόταση γάμου στην τότε κοπέλα του: ενώ βρίσκονταν σε ένα coffee shop, άρχισε να μιλά για την πρώην του, η (τότε) νυν κοπέλα έφυγε και ο Στόκας τον παρηγόρησε γράφοντας ταυτόχρονα τα "Ποδήλατα Δίχως Φρένα".
Ο συναυλιακός χρόνος τελείωσε κοντά στα μεσάνυχτα, δίνοντας την ευκαιρία στους φίλους του να ζητήσουν εκείνοι τι ήθελαν να ακούσουν. Μια γουλιά ποτό και μελαγχολία ερωτική ξεχείλισε από το "Αντέχω", τη "Φωτιά" και τον γνωστό "Βασιλιά". Φύσηξε κατόπιν με περίσσια μαγκιά τον καπνό και τραγούδησε, χωρίς μουσική και ορχήστρα, τα "Χρυσόψαρα" και το "Αρτίστα".
Σχεδόν άδειο το θέατρο γύρω στη μία· Ο Μπάμπης Στόκας έκλεισε την τελευταία συναυλία του καλοκαιριού με έναν αναστεναγμό και μνήμες στιγμών που δεν τελείωσαν ακόμη. Με τα μάτια στραμμένα στο άπειρο, ερμήνευσε το "Να Γυρίσεις Σαν Θα 'Ρθούν Τα Χελιδόνια", έσβησε το τσιγάρο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τον χειμώνα.
Κρατάω ως μοναδικό υστερόγραφο και μειονέκτημα της βραδιάς, το γεγονός ότι ο κόσμος δεν σεβάστηκε τον τραγουδιστή και τη μπάντα του καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Θα πρέπει να μάθουμε ότι δεν είναι σωστό να περνάμε μπροστά από τη σκηνή για να ικανοποιήσουμε την όποια ανάγκη έχουμε. Γιατί και ενοχλούμε και δεν δίνουμε και την καλύτερη εντύπωση.
{youtube}pJpIJuBy1g8{/youtube}
