Εδώ και 3 χρόνια, με ισάριθμες διαφορετικές μεν, με ομοιότητες δε, παραστάσεις (Καλοριφέρ, Αρμένικη Βίζιτα, Μπάσταρδος Γιος), ο Φοίβος Δεληβοριάς μάς διασκέδασε, μάς ψυχαγώγησε, μάς κινητοποίησε, μάς ξεκάρδισε και ήταν πραγματικά εξαιρετικός κάθε φορά. Όσοι βρεθήκατε σε οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα προγράμματα, μπορείτε να πιστοποιήσετε τα παραπάνω ρήματα, ίσως και να προσθέσετε πολλά ακόμα.
Όλα τα ωραία, όμως, κάποτε τελειώνουν. Κι αυτό συνέβη χθες το βράδυ στην Τεχνόπολη. Μου το είπε μάλιστα και ο ίδιος ο Δεληβοριάς πριν την έναρξη του live, χαριτολογώντας ή και πολιτικολογώντας –αν προτιμάτε: «η αποψινή συναυλία είναι ένας αποχαιρετισμός της προηγούμενης τριετίας. Ένα best of του Καλοριφέρ, της Αρμένικης Βίζιτας και του Μπάσταρδου Γιου. Απόψε, με άλλα λόγια, ξεμπερδεύουμε με το παλιό και ανοίγουμε τον δρόμο στο καινούργιο». Αλλά και να μη μου το έλεγε, ήταν ηλίου φαεινότερον.
Ο κόσμος, με τον φόβο της μεσημεριανής νεροποντής, δεν ήταν πολύς, αναγκάζοντας τους διοργανωτές να στήσουν τα μηχανήματα στη μικρή σκηνή της Τεχνόπολης. Η προσέλευση ωστόσο κρίνεται μάλλον ικανοποιητική δεδομένων των συνθηκών, το δε παρών έδωσαν (ή δώσαμε) οι πιο σκληροπυρηνικοί «Φοιβικοί»: παρατηρούσα τους ανθρώπους γύρω μου και σιγοτραγουδούσαν σε όλα τα τραγούδια, όλα τα λόγια –και δεν είναι και εύκολος στην απομνημόνευση ο Δεληβοριάς.
Παράλληλα, κανείς δεν σηκώθηκε να φύγει όταν έπεσαν οι πρώτες ψιχάλες, ούτε όταν πύκνωσαν και μετατράπηκαν πια σε κανονική βροχή, εν μέσω μπουμπουνητών και αστραπών. Αυτό το best of όμως, αυτός ο αποχαιρετισμός έπρεπε να γίνει. Και έγινε την κατάλληλη στιγμή, λίγο δηλαδή πριν επέλθει ο κορεσμός. Γιατί οι ιστορίες είναι πια γνωστές σε όλους, τα αστεία πιάνουν ακόμα (αλλά για πόσο;) και οι ενορχηστρώσεις, όσο και να πειραχτούν, δεν έχουν πια πολλά περιθώρια. Έστω κι αν ο Δεληβοριάς αρέσκεται να επανασυστήνει τα τραγούδια του διασκευασμένα, δίνοντας έτσι χώρο και ελευθερία στους –πάντοτε– σπουδαίους μουσικούς της μπάντας του.
Πάμε λοιπόν για άλλες δισκογραφικές πολιτείες. Αχνοφαίνεται η Καλλιθέα (τίτλος της επερχόμενης δουλειάς), με τα πρώτα της δείγματα να δείχνουν θετικά, έχοντας ήδη γίνει αγαπημένα. Είναι τα καινούργια τραγούδια του δίσκου που, όπως είπε ο ίδιος ο τραγουδοποιός από σκηνής, θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο και θα παρουσιαστεί σε μια μεγάλη συναυλία στο Gagarin, στις 28 Νοεμβρίου. Με άλλα λόγια, save the date!
Η προχθεσινή βραδιά μού προκάλεσε νοσταλγία, αναμνήσεις και μια μικρή συγκίνηση: θυμήθηκα παρέες με τις οποίες βρεθήκαμε στο Καλοριφέρ, φίλους και ατάκες που ειπώθηκαν στο PassPort κατά την «ατελείωτη» (με την έννοια ότι δεν θέλαμε να τελειώσει) Αρμένικη Βίζιτα, καθώς κι ένα προσωπικό «Βατερλώ» στον Μπάσταρδο Γιο, που πάντως με κάνει πλέον κι αυτό να χαμογελώ γλυκά. Και είμαι βέβαιος ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι στην Τεχνόπολη κάτι αντίστοιχο θα σκέφτονταν, κάτι ανάλογο θα είχαν να θυμούνται. Ειδικά στον "Καθρέφτη" –το πιο σημαντικό, ίσως, τραγούδι του Δεληβοριά– αυτό που «δίνει» στο κοινό, μετατρέποντάς το στην πιο ανατριχιαστική χορωδία.
Αντίο, λοιπόν, Καλοριφέρ. Αντίο Αρμένικη Βίζιτα. Αντίο Μπάσταρδε Γιε. Εις το επανιδείν Φοίβο. Ευχαριστούμε για τις όμορφες στιγμές των τελευταίων χρόνων και πάμε για άλλα.
Υ.Γ.: Στο «αποχαιρετιστήριο» αυτό live, το παρών έδωσαν επίσης ο Πάνος Μουζουράκης, ο Παντελής Αμπαζής και ο Κωστής Μαραβέγιας. Για μένα, η εμφάνισή τους δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερο. Ίσως γιατί δεν ταίριαζε με τη νοσταλγία την οποία μου προκαλούσε η όλη συναυλία. Σε κάθε περίπτωση, το κοινό φάνηκε να την ευχαριστιέται την παρουσία τους. Ίσως γιατί έδωσαν το κάτι διαφορετικό.
{youtube}tWPVxd0BAgM{/youtube}
