Στην πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα, ο πολυσυζητημένος Χιλιανο-Αμερικάνος μπήκε με μια ελληνική «καλησπέρα» με άψογη προφορά, πριν αρχίσει να μεταπηδά από τα computers στην κονσόλα και στα πλήκτρα, σαν ένα υπερμέγεθες, εργατικό έντομο...

Στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα έδωσε μεγαλειώδες σόου, αποτυπωνόμενος στο κατάμεστο Fuzz ως ζωντανό καρτούν: μια αστραφτερή, καραφλή καρικατούρα, που θύμιζε Jim Carrey του metal...

Επίθεση με ντεσιμπέλ, που έκανε την ψυχεδέλεια την οποία παίζουν γκρουπάκια σαν τους Black Angels να φαίνεται σαν τα κουκούτσια που φτύνεις όταν έχεις μασουλήσει όλο το ψαχνό...

Σε ένα γεμάτο Piraeus 117 Academy είδαμε ακόμα και χαιρετισμό στις μαύρες σημαίες της Αναρχίας, αφού βέβαια πρώτα οι Michael Amott & Jeff Loomis όρθωσαν το ηλεκτρικό τους τείχος, πάνω στο οποίο αλώνισε ο σίφουνας που λέγεται Alissa White-Gluz...

Αν δεν έδινες την απαραίτητη προσοχή, εύκολα έχανες την περιπαιχτική και ατίθαση διάθεση της συναυλίας, που απέδειξε ότι η underground φήμη του Cameron Stallones δεν είναι κενό γράμμα...

Οι μεγάλες καθυστερήσεις είχαν ως αποτέλεσμα να μη μείνουν πολλοί στο Κύτταρο όταν τελικά βγήκαν οι Taake, ως τότε όμως είχαν σημειωθεί καλές εμφανίσεις από τους Ιταλούς Mefitic, τους «δικούς μας» Agatus και τους Πορτογάλους Black Cilice

Η πρώτη μέρα στο Κύτταρο είχε χαλαρή προσέλευση και μεγάλες καθυστερήσεις, όμως το μουσικό σκέλος ικανοποίησε και με το παραπάνω, με τους Primordial ειδικά να δίνουν μια καταπληκτική συναυλία...

Ο Γερμανός μουσικός και το προετοιμασμένο πιάνο του άνοιξαν το περίφημο διεθνώς φεστιβάλ με τον καλύτερο τρόπο, μετατρέποντας τη συναυλιακή περίσταση σε πραγματική εμπειρία...

Η μεγάλη ορχήστρα έπαιξε σε άριστο συντονισμό με την προβολή της υπέροχης ταινίας του Damien Chazelle, όμως το όλο εγχείρημα άφησε την εντύπωση ότι απευθυνόταν σε ένα κοινό που, χωρίς επίκαιρες εικόνες για να χαζεύει, δεν θα ενδιαφερόταν ποτέ να πάει να ακούσει μια φιλαρμονική...

Πολύς κόσμος βρέθηκε στο Fuzz για χατίρι των Βρετανών shoegazers, οι οποίοι ανταπέδωσαν με μια συναυλία από εκείνες που περνάνε αθόρυβα στο συλλογικό θυμικό μίας πόλης...