Puta Volcano (stage 1)
του Ανδρέα Κύρκου
Ο βροχερός καιρός το απόγευμα του Σαββάτου είναι πιθανό να φόβισε κάπως το κοινό που σκόπευε να βρεθεί στην Ιερά Οδό από νωρίς, με αποτέλεσμα η προσέλευση να μην είναι ακόμα μεγάλη την ώρα που βγήκαν στη σκηνή οι Puta Volcano. Το εγχώριο συγκρότημα, πάντως, δεν συμπεριφέρθηκε καθόλου σαν φτωχός συγγενής του φεστιβάλ: αντιθέτως μάλιστα, έπαιξε με την αυτοπεποίθηση ενός headliner.
Αν και οι Puta Volcano δεν έχουν ιδιαίτερα πρωτότυπο ήχο, καταφέρνουν και αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα, πράγμα κατά τη γνώμη μου σημαντικότερο στις μέρες μας. Στα κομμάτια τους συνυπάρχουν τα καλύτερα στοιχεία της σκληρής grunge σκηνής σε συνδυασμό με απόηχους από τα heavy rock της ερήμου. Η δε παρουσία της εντυπωσιακής frontwoman Άννας Παπαθανασίου προσφέρει τα μέγιστα στην ενέργεια και στον επιβλητικό, σχεδόν δωρικό, ήχο τους. Άξιο λοιπόν το ξεκίνημα της 2ης Desertfest Athens μέρας, από ένα σχήμα που, όσο περνάει ο καιρός, αξίζει όλο και περισσότερο την προσοχή μας.
Under The Sun (stage 2)
του Ανδρέα Κύρκου
Στη μικρή σκηνή, τα πράγματα ήταν πιο «στριμωγμένα» για τους Under The Sun, καθώς η διαρρύθμιση του χώρου δεν βοηθούσε το κοινό που δεν τύχαινε να βρεθεί μπροστά. Ωστόσο το συγκρότημα δεν πτοήθηκε και έπαιξε το υλικό του με πάθος και απίστευτη όρεξη. Τραγούδια χωρίς «λίπος» στη δομή τους, τα οποία επικοινωνούν ένα συναίσθημα συναγερμού και μια αίσθηση επείγουσας οργής.
Το υλικό των Under The Sun είναι αληθινά φτιαγμένο από βαρύ μέταλλο, η δε απόδοσή τους έπεισε ότι δικαιούνται εμφανίσεις σε μεγάλους χώρους. Ακόμα δηλαδή κι ένα false start σε εισαγωγή τραγουδιού το αντιμετώπισαν με επαγγελματισμό και εντυπωσιακό coolness. Τίμιο metal, λοιπόν, από ένα συγκρότημα που ακούγεται σαν να έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στις πρόβες. Στοιχείο το οποίο τους διαχωρίζει σαφώς από ανάλογες μπάντες που δεν δουλεύουν αρκετά –η όρεξη από μόνη της, δεν αρκεί.
Sadhus (stage 1)
του Ανδρέα Κύρκου
Έχουν τη φήμη μίας από τις πιο υποσχόμενες sludge μπάντες του ελληνικού metal οι Sadhus και πραγματικά έπαιξαν τίμια για τον κόσμο τους. Χάρη στα κολασμένα, σχεδόν death φωνητικά τους, χάρη στο ψυχεδελικό doom αλλά στον βαρύ θόρυβο τον οποίον κουβαλάνε, ίδρωσαν και έδωσαν ψυχούλα για να αποδείξουν πολλά (γιατί έχουν ακόμα πράγματα να αποδείξουν), μπροστά σε ένα κοινό που έδειξε ότι ήξερε καλά τον ήχο τους.
Αν και τα παχιά στρώματα της μάζας θορύβου χαντάκωναν πολλές φορές τις δουλεμένες doom υφάνσεις της φλεγόμενης κιθάρας και τα ωραία τύμπανα δεν είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο που θα τους άξιζε, το συγκρότημα δεν έχασε το στοίχημα. Μπορεί να μην μας άφησε εκστασιασμένους, πάντως κυρίευσε τη σκηνή, όπως και όφειλε.
Krause (stage 2)
του Χάρη Συμβουλίδη
Εν μέρει θύμα παρεξήγησης, εν μέρει θύμα του ακατάλληλου χώρου, οι Krause τα έδωσαν όλα επί σκηνής, αλλά δεν βρήκαν την ανταπόκριση που τους άξιζε. Μεγάλο μέρος των όσων βρέθηκαν δηλαδή στο stage 2 μάλλον δεν είχε επαφή με το φετινό ντεμπούτο 2AM Thoughts της αθηναϊκής μπάντας, κι έτσι αγνοούσε το βαβούρικο rock τους, τις εντάσεις του, τον ρόλο της παραμόρφωσης, το πώς το γκρουπ βλέπει το θέμα «φωνητικά»: οι μη ενημερωμένοι νόμιζαν πως βλέπουν ένα γκρουπ που αντιμετώπιζε πρόβλημα στα μικρόφωνα, έτσι όπως έφτανε το αποτέλεσμα προς το πίσω μέρος της αίθουσας.
Το τελευταίο βέβαια συνέβη (και) επειδή το stage 2 –έτσι τουλάχιστον όπως είχε στηθεί στο φουαγέ του Acro– δεν αποδείχθηκε τόπος φιλόξενος. Αν δεν βρισκόσουν δηλαδή κάπου προς τα μπροστά ή δεν ήσουν ψηλός, δεν έβλεπες· ούτε και άκουγες καλά. Αρκετές λοιπόν ηχητικές ποιότητες αυτού που κάνουν οι Krause φοβάμαι ότι ισοπεδώθηκαν, έστω κι αν η σκηνική παρουσία αποτυπώθηκε καταπληκτική. Σε κάθε περίπτωση, στάθηκε νομίζω απογοητευτικό να βλέπεις κόσμο να μπαίνει, να κοιτάει για λίγο και να φεύγει για τη stage 1, αραιώνοντας όλο και περισσότερο καθώς κυλούσε το set.
Radio Moscow (stage 1)
του Ανδρέα Κύρκου
Το ψυχεδελικό blues των Radio Moscow έχει πολλές αρετές και το συγκρότημα απ’ το Σαν Ντιέγκο φρόντισε να τις ξεδιπλώσει. Όλα όσα με τραβάνε στους Radio Moscow άνθισαν πραγματικά στη μεγάλη σκηνή του φεστιβάλ: και τα μακροσκελή τζαμαρίσματα και οι δαιδαλώδεις acid κιθάρες, με τη σφραγίδα της garage γνησιότητας. Αλλά και όλα όσα με κρατάνε μακριά απ’ τους δίσκους τους επίσης έδωσαν βροντερό παρών: τα ασπόνδυλα τραγούδια, τα αναιμικά φωνητικά που μπατάρουν προς τις ποζεριές του Kid Rock και η απορρυθμισμένη rhythm section.
Όχι πως δεν είναι απολαυστικοί επί σκηνής οι Αμερικανοί, απλώς τα καπνισμένα riffs και αυτή η country/doom μελαγχολία έχει αποτυπωθεί πολύ καλύτερα από πολλές άλλες μπάντες στην ιστορία. Αυτό που λείπει απ΄ τους Radio Moscow δεν είναι η δεξιοτεχνία, μα η ιδιαίτερη αισθητική, νομίζω δε ότι στερούνται αληθινούς δαίμονες –ακριβώς δηλαδή το συστατικό ενός καλλιτέχνη που κάνει το υλικό του επίκαιρο και αναγκαίο στη σημερινή ψηφιακή πολυφωνία.
Planet Of Zeus (stage 1)
του Ανδρέα Κύρκου
Πρόκειται δίχως αμφιβολία για ένα από τα δυο-τρία καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα της κατηγορίας τους (δεν μπορώ να σκεφτώ με σιγουριά τα άλλα, βάζω όμως τον αριθμό για να είμαι διπλωματικά καλυμμένος). Τα heavy riffs, το βαθύ groove στη ραχοκοκκαλιά κάθε τραγουδιού, οι sexy κιθάρες, οι αμερικανοθρεμμένες μελωδίες και αυτή η διαολεμένη δυναμική που έχουν live οι Planet Of Zeus, άνθισε στην Ιερά Οδό.
Θαρρώ πως το συγκρότημα θα άνοιγε με περηφάνια τις συναυλίες στις παγκόσμιες τουρνέ των Mastodon ή των Queens Οf Τhe Stone Age. Τα πηχτά φωνητικά με τη σωστή δοσολογία κραυγών, ξεσπασμάτων και λυρισμού σηκώνουν στο πόδι οποιονδήποτε κλειστό ή ανοιχτό χώρο. Οι άνθρωποι ξέρουν να παίζουν γνήσιο rock 'n' roll –από τη βάση του– κι αυτό τους καθιστά ικανούς να τιθασεύσουν κάθε metal ιδέα και να αποτυπώσουν κάθε heavy μελωδία την οποία θα σκεφτούν.
Ο πολύς πλέον κόσμος αποδείχθηκε απόλυτα συντονισμένος με την εμφάνισή τους και το πάθος ήταν διάχυτο στην Ιερά Οδό, ιδιαίτερα σε αγαπητά hits σαν το "Vigilante" ή το "Leftovers". Άριστο το live των Planet Of Zeus. Θα μπορούσα μάλιστα να τους είχα ακούσει τον διπλάσιο χρόνο στη σκηνή. Θα συμφωνούσαν πιστεύω και όλοι οι παρευρισκόμενοι τριγύρω μου.
Allochiria (stage 2)
του Χάρη Συμβουλίδη
Όπως αναμενόταν νομίζω, οι Allochiria τράβηξαν κάμποσο κόσμο στο stage 2 (το οποίο γέμισε σχεδόν), ακόμα και αν στο stage 1 χαλούσε ο κόσμος για χατίρι των Planet Of Zeus. Κι αυτό γιατί ο φετινός τους δίσκος Throes εκπλήρωσε όσες προσδοκίες καλλιέργησε πριν 3 χρόνια το άλμπουμ Omonoia, ενώ είναι πάντα ένα συν να βιώνεις live τι σημαίνει Ειρήνη Παππά στο μικρόφωνο.
Η μπάντα έπαιξε εξαιρετικά, παίρνοντας άριστα τόσο στις εντάσεις, όσο και στο χαμήλωμά τους, δείχνοντας ότι η «ζωντανή» λογική δεν στερεί τίποτα από τον στούντιο δυναμισμό κομματιών που εκκινούν από τα post-rock τοπία για να περιπλανηθούν σε metal χωράφια (π.χ. "Archetypal Attraction To Circular Things"). Όμως η stage 2 δεν υπηρέτησε το όραμά τους: μόνο όσοι βρεθήκαμε προς τα μπροστά μπορούσαμε να βλέπουμε κάτι από Παππά και να ακούμε σε κάπως αποδεκτή ένταση το άγριο τραγούδι της να συδαυλίζει τη μουσική των Allochiria. Από πίσω ακούστηκαν σε ένα σημείο κάποιες φωνές να λένε «το μικρόφωνο!», μα τίποτα δεν γινόταν διαφορετικά καθώς φαίνεται. Τους έπρεπε κάτι σαφώς καλύτερο, πάντως οι ίδιοι έκαναν το καθήκον τους.
Graveyard (stage 1)
του Χάρη Συμβουλίδη
Αν και headliners της 2ης Desertfest Athens ημέρας ήταν οι Colour Haze, τα μπλουζάκια ανάμεσα στο κοινό το είχαν δείξει από νωρίς ότι πολύς κόσμος είχε καταφτάσει στην Ιερά Οδό για τους Graveyard.
Οι Σουηδοί έχουν αναδειχθεί σε πρωταγωνιστές μιας αναβίωσης του παλαιότερου hard rock ύφους, εκείνου δηλαδή που ακόμα κρατούσε στενούς δεσμούς με την πιο σκληρή όψη της ψυχεδέλειας και των ηλεκτρικών μπλουζ των ύστερων 1960s (απ' όπου και ξεπήδησε το όλο πράγμα). Και αυτό το οφείλουν στις συναυλίες τους. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς για το εντυπωσιακό πλήθος που κατέκλυσε την Ιερά Οδό για να τους αποθεώσει –κι ας είχαν φανεί μόλις πέρυσι από Ελλάδα, γεμίζοντας το Gagarin.
Όσο για το live, καθαυτό; Έπεισε νομίζω και τον πιο καχύποπτο απέναντι σε τέτοιου είδους αναβιώσεις, ανθρώπους δηλαδή σαν κι εμένα, που δεν βρίσκουν το νόημα σε μπάντες που παίζουν ξανά κάτι που έχουν παίξει άλλες πριν από αυτές, στο σωστό timing και με ιστορικές επιδόσεις –κρατώντας εν τέλει μόνο το στυλ. Το θέμα βλέπετε με τους Graveyard εντοπίζεται στο ότι δεν είναι μόνο στυλ, μα μια υπόθεση η οποία για εκείνους είναι από καρδιάς. Το πάθος λοιπόν των Joakim Nilsson & Jonatan Larocca-Ramm και ο παλμός των ηλεκτρικών τους εκκενώσεων μεταδίδεται κολλητικά από τη σκηνή προς το πλήθος (και τούμπαλιν): δημιουργεί κατάσταση, φέρνει ανάταση, κάνει το χειροκρότημα αβίαστο. Συνέβη μάλιστα ήδη από το ξεκίνημα του set, με το "Slow Motion Countdown".
Για 1 ώρα και κάτι, λοιπόν, οι Graveyard κράτησαν τον κόσμο αφοσιωμένο και εκστασιασμένο, επιλέγοντας μια σφιχτοδεμένη setlist, απ' όπου δεν έλειψαν βέβαια και τα τραγούδια που όλοι περίμεναν (καταιγιστική η τριλογία "Hisingen Blues", "The Siren" και "The Suits, The Law & Τhe Uniform"). Ήταν σίγουρα η καλύτερη παρουσία της 2ης Desertfest Athens ημέρας μαζί με τους Planet Of Zeus. Αποχαιρετώντας μας, άφησαν τον πήχη της βραδιάς σε δύσκολο σημείο για τους headliners.
Colour Haze (stage 1)
του Χάρη Συμβουλίδη
Μπάντες βέβαια με τα χιλιόμετρα των Colour Haze, δεν πτοούνται όταν ο πήχης ανεβαίνει. Άλλωστε, στη μνήμη της διόλου ευκαταφρόνητης αριθμητικά stoner κοινότητας της ημεδαπής είναι νωπό ακόμα το σοκ από την περσινή ακύρωση της εμφάνισής τους στο Desertfest Athens 2016.
Έτσι, αν και έσπασε το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στους Graveyard, έμεινε και πάλι πολύς κόσμος στην Ιερά Οδό να περιμένει τους Stefan Koglek (κιθάρα), Manfred Merwald (ντραμς) & Philipp Rasthofer (η εκπληκτική φιγούρα στο μπάσο). Ενδεικτικό μάλιστα των διαθέσεων ήταν ότι, παρά το προχωρημένο της ώρας και την κούραση από την ορθοστασία για όσους βρισκόμασταν εκεί από νωρίς, οι μπροστινές σειρές έστησαν κερκίδα υποδοχής ήδη από το ...soundcheck!
Όταν εν τέλει άρχισε η συναυλία, η ιστορική γερμανική μπάντα έκανε αυτό που ξέρει να κάνει εδώ και 22 χρόνια, απ' όταν δηλαδή μας συστήθηκαν με το ντεμπούτο τους Chopping Machine (1995): «χώθηκαν» στα όργανά τους και άρχισαν να ξετυλίγουν ένα μακρόσυρτο stoner rock με περίτεχνες ψυχεδελικές πινελιές.
Και το έκαναν για μιάμιση περίπου ώρα, δίχως να χάσουν τον σφιχτό τους συντονισμό, ούτε όμως και την προσοχή του κόσμου. Ακόμα κι ένας ακροατής σαν κι εμένα, που βρίσκει (πολύ) βαρετό αυτό που παίζουν, ήταν δύσκολο να μη βγάλει το καπέλο του σε τόση μουσική δεξιοτεχνία.
{youtube}WoG1QBEfv9I{/youtube}
