Αξίζει να σημειωθεί ο γνήσιος κοσμοπολιτισμός του Ross Daly. Όχι απλώς γιατί είναι «ένας Ιρλανδός που ζει στην Κρήτη και παίζει παραδοσιακή μουσική». Αλλά γιατί η αυτή η μουσική του έχει καταφέρει να γίνει ένα ενιαίο και αδιαίρετο χαρμάνι, μια μουσική γλώσσα.

Την αμαρτία μου θα την πω... Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία Πρωτοψάλτη-Αρβανιτάκη σκέφτηκα αυτόματα ότι θα ήταν μία ακόμα συμμαχία μεγαθηρίων. Από εκείνες που μαγειρεύονται στα γραφεία διοργάνωσης συναυλιών με γνώμονα το πώς θα βγει άλλη μια σαιζόν μνημονιακής κατρακύλας.

Εκείνη που έκανε την κυρία παραδίπλα μου να κλάψει από συγκίνηση και το ηλικιωμένο ζευγάρι μπροστά μου να κόψει ταχύτητα όταν κατάλαβε πως θα παιζόταν ξανά το "Πάμε Στο Άγνωστο", τραγουδώντας πιασμένο χέρι με χέρι «να βγούμε λίγο απ' της ζωής την καταιγίδα/και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς», ήταν η Στέλλα Γκρέκα. Η καταπληκτική Στέλλα Γκρέκα.

Θυμάστε κάτι ταβέρνες σε επαρχιακές πόλεις που όλον τον χρόνο τη βγάζουν με δυο παρέες τη βραδιά και ξαφνικά τον Δεκαπενταύγουστο γεμίζουν ασφυκτικά με διπλάσιο κόσμο απ’ όσον μπορούν να σηκώσουν; Αυτό ακριβώς θύμιζε η Άνοδος το Σάββατο...

Δεν ανήκει σε καμία ζώνη «ένοχης απόλαυσης» το ότι μου αρέσει ο Χρήστος Δάντης. Δεν ήμουν καν έφηβος όταν έψαχνε το κορμάκι της αγαπημένης του πόντο-πόντο για δακτυλικά αποτυπώματα.

Την Παρασκευή (και 13) είπαμε να τιμήσουμε την τοπική σκηνή της πόλης μας.

1. Το μεγαλύτερο ίσως ταλέντο που έχει αναδείξει τα τελευταία χρόνια η χώρα μας σε επίπεδο σοπράνο παραμένει δυστυχώς άγνωστο στο ντόπιο κοινό!

Στα αυτιά μου ερχόταν ένα σούσουρο για την τελευταία μέρα του 3ου Πανοράματος Ελληνικής Τζαζ που έδειχνε να την αναδεικνύει στην πλέον ενδιαφέρουσα του φετινού φεστιβάλ.

Δεύτερη ημέρα των τζαζ συνευρέσεων το Σάββατο και ήταν η σειρά του Σάμι Αμίρη να φιλοξενήσει στη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών τον δικό του καλεσμένο, τον Αμερικανό τρομπετίστα Rex Richardson.