Θυμάστε κάτι ταβέρνες σε επαρχιακές πόλεις που όλον τον χρόνο τη βγάζουν με δυο παρέες τη βραδιά και ξαφνικά τον Δεκαπενταύγουστο ή σε κάποιο παραδοσιακό πανηγύρι, όταν έχουν όλοι επιστρέψει από την Αθήνα, γεμίζουν ασφυκτικά με διπλάσιο κόσμο απ’ όσον μπορούν να σηκώσουν, οπότε το προσωπικό πελαγώνει χωρίς αύριο; Αυτό ακριβώς θύμιζε η Άνοδος το Σάββατο, στην έναρξη του νέου κύκλου εμφανίσεων της Ελεωνόρας Ζουγανέλη που θα διαρκέσει για 8 (τουλάχιστον) εβδομάδες.
Η προσέλευση των θαυμαστών της δημοφιλούς τραγουδίστριας ήταν αυξημένη από νωρίς και μέχρι και το πρώτο μισάωρο της εμφάνισής της οι καυγάδες, η γκρίνια, η ασυνεννοησία και οι λαθεμένες κρατήσεις έδιναν βροντερό παρών, δημιουργώντας αρνητικό κλίμα. Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι οι σερβιτόροι, με αλαφιασμένο από την κούραση και την απελπισία βλέμμα, τσακώνονταν ακόμα και μπροστά στα τραπέζια για το ποιος φταίει, με τα ποτά να καταφθάνουν στα τραπέζια –με λίγη τύχη– μία ώρα μετά την παραγγελία, σερβιρισμένα με ύφος σιχτιρισμένο.
Όσο για το καλλιτεχνικό κομμάτι, το οποίο και αφορά στην Ελεωνόρα Ζουγανέλη, αυτές οι Κάτι Έχω Να Σου Πω εμφανίσεις δεν θα αποτελέσουν και σταθμό στην καριέρα της, αλλά τουλάχιστον θα αποζημιώσουν, κυρίως λόγω των καλών προθέσεων και της καλής δουλειάς που έχει γίνει στις πρόβες και στο συνολικό στήσιμο του σόου. Το βασικό στοιχείο που προσωπικά βρήκα ενοχλητικό και με ξένισε ως προς τη ραχοκοκαλιά της εμφάνισής της ήταν οι απολύτως άστοχες και ελαφρά αψυχολόγητες πινελιές χιούμορ στα κείμενα του Μίνωα Θεοχάρη, αρχής γενομένης από τη γνωριμία με τους μουσικούς, με –τάχα μου– χαριτωμενιές από τα ηχεία στο intro. Το πραγματικά απογοητευτικό στοιχείο όμως ήταν τα εμβόλιμα «τηλεφωνήματα» από τη… Νατάσσα Θεοδωρίδου, τα οποία ήχησαν κακοπαιγμένα. Εξαίρεση αποτέλεσε η παρέμβαση του πατέρα της, Γιάννη Ζουγανέλη, στο μοναδικό μικρό break, ο οποίος αφέθηκε σε ένα συνειρμικό παραλήρημα, που έβγαλε λίγο αβίαστο γέλιο.
Στο πρώτο μέρος η Ζουγανέλη έκανε ένα δώρο στο αφοσιωμένο της κοινό, καθώς τραγούδησε –με πειθώ και με κομψό τρόπο– κομμάτια της όπως το "Φεύγω Για 'Mενα Μια Φορά", τα "Μικρά Βεγγαλικά", το "Τα Λέμε", το "Μετακόμιση Τώρα", το "Μισό Του Εμείς" και το "Όμηρος", ενώ έπιασε και μια μίνι ερμηνευτική κορυφή με το "Η Επιμονή Σου". Σε αυτό το μέρος ειδικά της παράστασης η ερμηνεύτρια προσπάθησε να επικοινωνήσει κάθε λέξη από το υλικό της στο αισθητήριο του ακροατή· το υλικό εκείνο που την εδραιώνει σαν σύγχρονη υπολογίσιμη μουσικό.
Τη φροντίδα αυτή τη διατήρησε και στις προσεκτικές διασκευές της σε τραγούδια άλλων κυριών, όπως το "Φέρτε Μου Ένα Μαντολίνο", ή τα "Παράπονο" και "Πρόσωπο Με Πρόσωπο" της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, ακόμα και στο "Λιναρντό" της Αλεξίου και στο "Εμένα Με Συμφέρει" της Γαλάνη –ερμήνευσε δε και το "Να Με Προσέχεις" του Πορτοκάλογλου με τρόπο που χτύπησε μια ιδιαίτερη χορδή στο κοινό. Τα καλά νέα σταματούν όμως εκεί όσον αφορά στις διασκευές, καθώς το cheesy "Simply The Best" της Tina Turner προκάλεσε ένα μούδιασμα, ενώ το "Poison" του Alice Cooper απόκτησε έναν βαλκανικό gupsy ρυθμό, ελαφρώς αποτυχημένο.
Ίσως να οφειλόταν στην «αναγνωριστική» φύση της εναρκτήριας βραδιάς στην Άνοδο, πάντως η Ελεωνόρα οφείλει να νιώσει πιο άνετα μέσα στο κορμί της και να απελευθερώσει τα χέρια της. Μια λιγότερο στατική και υπολογισμένη σε κινήσεις παρουσία επί σκηνής θα ήταν προτιμότερη από μερικά πολυφορεμένα εφέ, όπως να καβαλήσει το αλογάκι του καρουζέλ και μια εναέρια κούνια, τα οποία ελάχιστα πρόσθεσαν στην performance ποιότητα της συνολικής εικόνας της.
Η αποκλειστικά ανδρική μπάντα που τη συνόδευε αφέθηκε σε bossa nova μονοπάτια, σε latin tempo, σε παραδοσιακούς κρητικούς ρυθμούς αλλά και σε ρεμπέτικα, ισορροπώντας με ευλυγισία και χωρίς καθόλου να πέσει σε αισθητικές παγίδες «αχταρμά». Είναι σ' αυτά τα σημεία που θα διασκεδάσουν οι περιστασιακοί ακροατές του ξηροκάρπιου, αλλά ο πιο υποψιασμένος ακροατής θα πρέπει να τα προσπεράσει και να μείνει στο τελευταίο μέρος της παράστασης.
Εκεί δηλαδή όπου η Ελεωνόρα Ζουγανέλη αφήνεται να ξεδιπλώσει την καλογυμνασμένη λαϊκή φωνή της. Εκεί ακριβώς που –απαλλαγμένη πια από έντεχνα ακροβατικά– δίνει όλον τον χώρο στην καλά σκαμμένη λαϊκή χροιά της, η οποία μαρτυρά μια άριστη ερμηνεύτρια ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου με διαχρονική στόφα. Ίσως εκεί να βρίσκεται κρυμμένη η εξόφθαλμα ταλαντούχα πλευρά της. Αυτό όμως απομένει να το εξερευνήσει και η ίδια. Και ίσως σ' έναν χώρο καλύτερο, που να τηρεί τις προϋποθέσεις και να είναι φιλικός σε όλους τους επισκέπτες, όχι μόνο στους καλοπληρωτές της πρώτης σειράς (ξεπερασμένες τακτικές παλιάς παραλιακής…).
{youtube}St6hBrktq6Y{/youtube}
