Δεν ανήκει σε καμία ζώνη «ένοχης απόλαυσης» το ότι μου αρέσει ο Χρήστος Δάντης. Δεν ήμουν καν έφηβος όταν έψαχνε το κορμάκι της αγαπημένης του πόντο-πόντο για δακτυλικά αποτυπώματα και δεν ήμουν 15 χρονών όταν έθετε με οικονομικούς όρους το αν είσαι ωραίος. Η προσήλωσή μου στο ρεπερτόριό του σχετίζεται αποκλειστικά με την εκτίμηση την οποία έχω στη φωνή του. Και ναι μεν μπορεί να ισχύει εδώ εκείνο που είπε κάποτε ο Αργύρης Ζήλος για τον Rod Stewart –για ένα εκπληκτικό λαρύγγι το οποίο ενίοτε βάζει τη φωνή του σε πολύ μέτρια πράγματα– αλλά ο Χρήστος Δάντης αποτελεί μια διαφορετική περίπτωση, καθώς γράφει και ο ίδιος (και έχει μάλιστα καταφέρει να παράγει αρκετά χιτ).
Με το μυαλό σε αυτά τα τελευταία μα και στα άλλα της εποχής Γιάννη Κάραλη κατηφορίσαμε στο PassPort το βράδυ της Πέμπτης. Όπου μας έζωσαν τα φίδια, διότι χρειάστηκε να πάει 11 και 10 για να ξεκινήσει η (σωστά μονταρισμένη) μπάντα του Δάντη να παιανίζει την είσοδό του στο σανίδι, έμπροσθεν των αντικειμενικά λίγων (εντούτοις αφοσιωμένων) θιασωτών, όσων είχαν γεμίσει αποκλειστικά και μόνο το κάτω μέρος του πειραιώτικου μαγαζιού. Ο Δάντης εμφανίστηκε λιγότερο εντυπωσιακά από ότι ίσως περίμενε κάποιος μετά από τόσο ηλεκτρισμό στην εισαγωγή, πήρε όμως αμέσως τα ηνία της παράστασης στα χέρια του και ξεκίνησε.
Ναι, ξέρω τι θα ρωτήσετε: τι παίζει ο Χρήστος Δάντης στα λάιβ του. Τα πάντα, σας απαντώ –τα σουξέ του, διασκευές σε άλλους Έλληνες ομότεχνούς του, διασκευές και σε συναδέλφους της αλλοδαπής. Μερικές δε από τις τελευταίες τις έχουμε στα στάνταρ εμείς οι οπαδοί του. Περιμένουμε πώς και πώς δηλαδή να πει το "Psycho Killer" των Talking Heads ή το "It’s My Life" των Bon Jovi, ασχέτως αν γνωρίζουμε πως οι εκτελέσεις δεν θα ικανοποιούσαν τον κλασικό rock fan. Γιατί, την ίδια στιγμή, είναι φανερό ότι ακριβώς εκεί βρίσκεται ο πυρήνας σκέψης του ερμηνευτή. Ο Δάντης είναι δηλαδή ένας καθαρόαιμος λαϊκο-ρόκερ από την Καισαριανή, ο οποίος στο κεφάλι του έμπλεξε τους Beatles (θυμηθείτε τη διασκευή του στο "Eleanor Rigby" από τον δίσκο Τάμα) με την Ανατολή και με την ελληνική παράδοση (αναφέρομαι στο αγαπημένο άλμπουμ Φωνή Βοώντος).
Το πρόβλημα λοιπόν ποτέ δεν έγκειται στο αν κάνει καλά ή όχι αυτό που κάνει ο Χρήστος Δάντης, καθώς διασκεδάζεις τα μάλα μαζί του –όχι επειδή υπάρχει κάποια εσάνς γραφικότητας στις παραστάσεις του, αλλά γιατί είναι δυναμικός στη σκηνή, με καλά παιξίματα (ο ίδιος παίζει και κιθάρα), είναι άμεσος και, το κυριότερο, έχει αυτήν την πολύ ωραία φωνή. Η αντίρρηση που για ακόμα μία φορά επαναδιατύπωσα μέσα μου βλέποντάς τον την Πέμπτη στο PassPort έχει έτσι να κάνει με τον χειρισμό του προγράμματός του. Δεν είναι καν πρόβλημα της Μαρίνας Λούκα,η οποία τον συνοδεύει αφήνοντας του ανάσες με τις ταβανιασμένες και πάντα στο ίδιο εκφραστικό μοτίβο ερμηνείες και με τα χωρίς έμπνευση δεύτερα φωνητικά της (χαρακτηριστική στιγμή, η διασκευή στο "Down Under" των Men At Work). Ούτε οφείλεται στα ενίοτε εκτός κλίματος φίλτρα και εφέ στα πλήκτρα του Λευτέρη Παπαμάλλη.
Όχι. Όλα αυτά απορρέουν κατά τη γνώμη μου από το ότι ο Χρήστος Δάντης επιμένει ακόμα και σε χώρους όπως το PassPort να μοχλεύει το πρόγραμμά του σαν να βρίσκεται σε μια μεγάλη πίστα: μιλάει στα πρώτα τραπέζια με μπουζουξίδικο κόλπο, κάνει είσοδο στη σκηνή μόλις για 4 τραγούδια και μετά ξεκουράζεται αφήνοντας τη Λούκα να πει διασκευές, απευθύνεται στους μουσικούς του με έναν λάθος κώδικα –παρεΐστικο και ταυτόχρονα αρχηγικό. Και είναι κρίμα, διότι το πρόγραμμά του μοιάζει με σειρά από πέρλες, έτσι όπως αρθρώνεται με αυτά τα πολύ δικά του σουξέ, με την ιδιαίτερη τσιφτετελορόκ αισθητική, η οποία μπορεί να σε κάνει να περάσεις καταπληκτικά, αν μπεις στο κύκλωτρό της ανερυθρίαστα.
{youtube}EMIQ3_K64gA{/youtube}
